"Γενέθλιος μήνας"

Πέρα από την θάλασσα

ακούω τον ήχο του Καλοκαιριού.

Ο ήλιος τινάζει τις αχτίδες του

να γίνει αναβάτης

ενός ατίθασου Ιούνη.

Να πιάσει τα γκέμια του.

Άκουσε πως φέτος

κόντρα θα πάει στον καιρό.

Θα έχει λέει πολύ φθινόπωρο.

Χαμογελά, ξέρει πως πάντα εκείνος

θριαμβευτής είναι του Καλοκαιριού.

Πέρα από την θάλασσα

έρχεται το άρωμα του φεγγαριού

βασιλικός μοσχοβολά

από τους κήπους, που σέρνεται

μέσα από τις ματιές των ανθρώπων.

Αφουγκράζομαι τους ψιθύρους των κυμάτων

ακούω λόγια ερωτικά

φέρνοντας στις άσπρες χαίτες τους

τις ηδονές δυο σωμάτων

από την αντίπερα όχθη

εκεί, που έδυσε ο ήλιος και έντυσε

τον Έρωτα με κόκκινο χιτώνα.

Πέρα από την θάλασσα

αγναντεύω κάθε Ιούνη την ζωή μου.

Πώς πέρασαν τα χρόνια μου

μέσα από θαλάσσια κύματα

ταξίδεψαν οι μέρες μου;

Συμπιέστηκαν σε Συμπληγάδες Πέτρες.

Χτυπήθηκαν σε βράχια,

μα ο ήλιος ο εντός μου

πάντα ανατολές μου έδινε

και πως να πιάνω τα γκέμια της ζωής

από παιδί μου έδειχνε.

Γενέθλιος μήνας ο Ιούνης

πάντα με βρίσκει σε μια θάλασσα

αγκαλιά με τη ζωή μου

να αφουγκράζομαι την ανάσα της

και πάντα να μου τάζει δώρο

ένα ακόμα Καλοκαίρι.

Βάσω Ιορδάνου Κοσμίδου

 Χρήστος Ντικμπασάνης

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι

που πάντα παίζω μα πάντοτε χάνω

Μοιάζει μ’ ένα ακάλεστο πρόσωπο

που θυμάμαι πριν ακόμη γεννηθώ,

πριν η μητέρα μου αντικρίσει

το βρεφικό μου τρόμο,

πριν ακόμη ακούσει

τον άγουρό μου συναγερμό

Φοβάμαι τις απρόσκλητες σκιές

που εποφθαλμιούν τις πρώιμες μου δυνάμεις

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι που παίζω

με φοβισμένες κινήσεις κρυμμένες καλά

στην τσέπη των δισταγμών και των αναστολών μου

Μόνο αυτήν την ύστατη νύχτα

ενός χρόνου που φεύγει

τολμώ να παίξω ανοιχτά

με μιαν άκρατη λαχτάρα

για εξάγνιση απ’ τις αμαρτίες μου

και για φωτισμό απ’ το άγιο περιστέρι

κάτω απ’ τις θριαμβευτικές ιαχές

του συμπαίκτη μου Θεού

Όλες οι αντιδράσεις:

1Όλγα Κανελλοπούλου Ντινοδήμου

 Με κοίταξε και χαμογέλασε!

Την κοίταξα και σκέφτηκα!

Μήπως και την γνωρίζω…

Μήπως βρεθήκαμε άλλοτε

σε κάποια σύναξη!

Συμβαίνει… κι αυτό κάποτε!

Όμως!..

Ένα χαμόγελο μπορεί να είναι

αποτέλεσμα σπασμού μόνο

και όχι σήμα ενδιαφέροντος!

Την κοιτάζω και πάλι!

Το χαμόγελο λες κι έχει παγώσει

κι αναρωτιέμαι μήπως πρόκειται

για μονιμότητα… λόγω προβλήματος!

Η νέα πλησιάζει… Όμως όχι…

Περνά δίπλα μου… και προχωρά

Μα… εδώ είμαι και με προσπερνά!

«Κυρία μου…» λέω, και σταματά!

Κοιτάζει αλλού και απαντά!

«Με γνωρίζετε;» Ρωτάει

Και ντροπαλά πλατιά χαμογελάει!

«Δεν μπορώ να σας δω… είμαι τυφλή!»

«Μα… πώς μπορείτε και περπατάτε

χωρίς βοήθεια;» Ρωτώ με στεναχώρια!

«Μεγάλωσα εδώ… δυο βήματα είμαι

από το σπίτι όπου μεγάλωσα…

μπορώ και περπατώ!»

«Επιτρέψτε μου να περπατήσω δίπλα σας!»

απαντώ με συγκίνηση!

Και ω! Το δέχεται… και με ευχαρίστηση!

Έκτοτε παρέα περπατούμε καθώς

το χαμόγελό της

τρέφει την ευτυχία μου…

Πόσο την αγαπώ!

Copyright: Πιπίνα Δ. Έλλη (Pipina D. Elles)

.

 Ποιος;

----------

Κουράσαμε τον χρόνο μας,

παγιδέψαμε τη σκέψη μας

στο χθες.

Μας γελασαν οι λύπες,

και 'πνίξαν τις λιγοστές

χαρές μας.

Κι εγώ αρμενίζω

κι ας είναι απ' το βοριά,

μισοσκισμένο τ'ορθό μας λάβαρο

κι ας βλέπω τα κατάρτια

της ψυχής μου τσακισμένα.

Πού θα μας φέρει αυτή η φουρτουνα;

Δίχως το μπούσουλα , πώς προχωράμε

στο χαμό ;

Ποιος φάρος θα σκεφτεί εμάς

τους αλλοστρατημένους;

ποιο υδάτινο μάτι,

θα λυπηθεί για να μας αφανίσει;

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Anastassia Koutsoukou-Kleanthi

 "Ημέρες Επτά"

Ο ήλιος έτεινε ν’ αγγίξει την γραμμή του ορίζοντα

Με δυνατή φωνή βυθίστηκε

στη Χρυσαφένια Δύση

Και η θάλασσα ρευστό υπόβαθρό του

Δεν υπήρχαν λέξεις

Μόνον ήχοι επτά και σκέψεις

Οι νότες ακούραστες έτρεχαν

Οι σκέψεις την κούραση τους δρόσιζαν

Τα πάντα πονούσαν

Το φως, οι λέξεις..

Τα αγγίγματα

Θυσανωτές εκβλαστήσεις..

Φέγγουν τα μάτια

Άκρα Ταίναρα

Κολάσεις Επτά

Ημέρες Επτά

Μαύρος μανδύας να ακολουθεί

Το χάσιμο της Δύσης

Εκείνο το φως, το ανόλεθρο

Χρόνος λευκός

Αξόδευτος

Ζυμάρι στα χέρια μας

Αχρησιμοποίητος

Σπαταλιέται

Με αγγίζει το φεύγα του

Αποσυρόμενος με σημαδεύει

Ημέρες επτά

Μια αιωνιότητα

Αδιανόητο το ασύνδετο

Κυκλώθηκα…

Αγχιβατώ

Σαν από βαθιά

Μου γνέφουν οι αισθήσεις

Καπνός και αέρας

Ημέρες επτά

Αναπνοές Επτά

Αυτά κρατώ

όσα ένιωσα

όσα συλλογίστηκα.

Δέσποινα Μπλαστροπούλου

 ΔΙΑΒΑΖΩ..

Διαβάζω τα χρόνια διαβάζω μονάχος

γραμμένες σελίδες μουτζούρες και λέξεις

χαρές μα και πίκρες και σκέψεις που βρήκα

εκεί ξεχασμένες σε άλλη ζωή

γυρίζω σελίδες κορμιού γερασμένου

κελιού ξεχασμένου γνωστής φυλακής

βιβλίο στο χέρι λευκό περιστέρι

ζευγάρι να παίζει παιχνίδι ζω

ζηλεύω φεγγάρι και όρκους που δίνουν

αυτοί όπου πίνουν νερό που διψάνε

αυτοί που θα πάνε στα άστρα το βράδυ

πυκνό το σκοτάδι με σάρκες στη γη

γράφω φωτίζω τη σκέψη χτενίζω

μπερδεύω τα χρόνια τα άλιωτα χιόνια

γαλάζια ουράνια με σύννεφα άσπρα

του κάκου μαντάτα μα τι να ζητούν

ο έρωτας κείνος στη μνήμη γραμμένος

διαμάντι που λάμπει με φως στο σκοτάδι

συντροφιά να μου κάνει κι αυτό να μου φτάνει

το λίγο πολύ

ΜΙΜΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ

Όλες οι αντιδράσει

 Σε ποια λέξη να κρυφτείς;;

Παντόχτιστος ο χρόνος

κηδεμονεύει την αναγνώριση

κι΄ όλο τ΄ αδίπλωτο τοπίο της αβύσσου.

Όταν ορφανέψουν οι λέξεις

κι΄ ο κάβος ειρηνεύσει μέσα σου

και ρυμουλκήσει τη ψυχή σου

θα δεις το σπάργανο

της ενύπνιας πολιτείας !

Κώστας Καρουζος

Από το .. ΄΄ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ΄΄

 ΔΙΑ-ΓΝΩΣΗ

Προτιμώ το λίγο..

Μ' αρέσει τ' ώριμο και ολιγόλογο..

Το υπαινικτικό.. το συμπαγές..

Εκείνο που στη πόρτα του, σου ζητάνε απαραιτήτως, διαπειστευτήρια..

Τα "μεγάλα" ειπώθηκαν στην ώρα

τους και επιτέλεσαν.. επαινέθησαν.. και ετελεύθησαν..

Μονάχα με ληστείες μπορείς..

κι αυτές, επαναλήψεις θά 'ναι..

Τρυπώνω λοιπόν, στα ενδιάμεσα,

στα κενά και στις σιωπές τους,

μπας και ξετρυπώσω λέξεις έννοιες, για να εγήρω κρυμμένα θέματα, που με κατατροπώνουν.

Πάντοτε, με την έγνοια της ακύρωσης, της απόσβεσης, ή,

της παραφθοράς..

ν.κ. 8/6/23

 ΑΘΕΑΤΗ ΖΩΗ

Όμορφη πόρτα, αστραφτερή, σε τοίχο

με υφάδι λαμπερό στο χάιδεμα του ήλιου,

ακτινοβολεί την αρχοντιά,

αφήνοντας απορίες και ερωτηματικά

για τα καρφιά της, που αθέατα αφήνει.

Πόνοι και κραυγές, απορροφώντας τους οι τοίχοι,

μακιγιάρουν την αθλιότητα των λυγμών της πείνας

και τις σκιές των αισχών της βίας,

των στερήσεων, παιδιά ενός άλλου κόσμου,

που εμείς παραβλέψαμε την όψη τους.

Με το άνοιγμα της προβάλλει το εγώ

ντυμένο με μάσκα χαμόγελου,

διαλαλώντας την πραμάτεια της υποκρισίας,

για τον πόνο που έθαψε στο περιβόλι της ψυχής,

προσπαθώντας να ρίξει στάχτη στο διαβάτη.

Όλοι μας πορευόμαστε στο αύριο,

ρίχνοντας λήθη σε όλο αυτό το σκηνικό,

που τυμπανίζοντας στα αυτιά μας,

κουδουνίζουν τους συνειρμούς της λογικής

για αφύπνιση και χέρι βοήθειας

στον πόνο και την απελπισία,

να ανατείλουν ήλιοι στα περβάζια

των παραθύρων, ανθίζοντας όνειρα ζωής,

να κάνουν διάφανους τους τοίχους

να γεμίσουν το σπίτι με πουλιά της άνοιξης,

κελαηδώντας τη μελωδία της αγάπης

και ελευθερώνοντας τις ενοχές

από τα λαγούμια του φόβου και της ντροπής,

που θύελλα ανατριχίλας σκορπούν στο πετσί

να δώσουν χέρι φιλίας στο θάρρος

να αντιμετωπίσουν το σήμερα,

για να γίνει η ευτυχία όλων μας

γάργαρο ρυάκι στο δρόμο του αύριο,

ποτίζοντας το δέντρο της ζωής για μια ροδαυγή

γεμάτη ήλιους αγάπης στο χαιρετισμό της.

Γιάννης Τάτσης

Από την ποιητική μου συλλογή: "Ανεμολούλουδο" 

Όλες οι αντιδράσεις:

1Όλγα Κανελλοπούλου Ντινοδήμου