Ρεβεγιόν

Φτιασιδωμένη η νύχτα

γεννά τον νέο χρόνο

Στα βάζα γέλιο και κάλαντα

Κυκλικό καρέ

Χαμογελούν οι αγκαλιές

Αστραπές τρομάζουν το φεγγάρι

Η γιαγιά αξεπέραστα βάσανα ψήνει στο τζάκι

Τα ξαδέρφια μετρούν …απουσίες!!!

Τα παιδιά ψαχουλεύουν νιφάδες χιονιού

Στα δάχτυλά τους τυλίγουν εμπειρίες

Σκοτάδι! Στάξιμο κεριών

Λιωμένο παρόν

Τρίζουν οι καμένες πορτοκαλόφλουδες

Πεταλούδες καπνού δραπετεύουν από τις χαραμάδες

Τραπουλόχαρτα ζωγραφίζουν το μέλλον

Βεγγαλικές στιγμές χορεύουν

Το έλατο χιονισμένος κουραμπιές

Ο θείος σερβίρει κρύα πιάτα με αχνιστές αναμνήσεις

Η μητέρα πασπαλίζει τα μελομακάρονα με όνειρα

Κρότος σαμπάνιας και…απόδραση!

Χ. Ρ.

 Οι ώρες

Πώς να βολέψω το κενό,

που σέρνει η σιωπή σου;

Και πώς να ζέψω τον καημό,

που στέργει η αντοχή σου;

Είναι οι ώρες απουσίας,

που κλέβουν την πνοή μου...

Είναι οι ώρες ανταρσίας

που φθίνει η ύπαρξή μου...

Είναι οι ώρες μου χλωμές,

σε κύμβαλο ζωσμένες,

σ' ανίας κρύπτη θολερές,

σπονδές αφορισμένες..

Ώρες ανίατες, στυγνές,

Ώρες σε λήθη αφημένες..

Σ' ένα θαλάμι ορφανές,

σε μοναξιά φυλακισμένες...

Μετρώ της ζήσης το φευγιό,

τ' αλάθητο βάδισμά της,

κι ωσάν τα κρόταλα ριγώ,

στ' αδιάλλακτο πέρασμά της.

Ω και να παίρνανε στροφή

του χρόνου οι δείχτες πάλι...

Με μιαν αέναη στιγμή,

στο άδειο προσκεφάλι,

να γίνουν οι ώρες ροδαυγή

και χόβολη η ζωή αγκάλη...

Λιλή Βασιλάκη

 ‘’ ΜΕ ΧΙΛΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΧΑΡΑΣ ‘’

Δώσ' μου γαλάζιο απ’ την Ελλάδα

Του ουρανού το γαλανό

Λευκόχρυσό από τον Ήλιο

Και τιρκουάζ θαλασσινό

Απ τα νερά το κρουσταλλένιο

Από τα κύματα λευκό

Μοβ και λιλά το σιντεφένιο

Και πορφυρή απ' το δειλινό

Τον γκρίζο κόσμο σου να βάψω

Με χίλια χρώματα χαράς

Μην τη διάθεση σου αλλάξω

Κι αρχίσεις πάλι να γελάς

Τον γκρίζο κόσμο σου να βάψω

Με χίλια χρώματα χαράς

Μην τη διάθεση σου αλλάξω

Και κάνεις όνειρα ξανά

Δώσ’ μου χρυσό από τα αστράλια

Κι απ το φεγγάρι το χλωμό

Της χρυσαυγής μόλις χαράξει

Και από τη μέρα το λευκό

Δώσ’ μου το πράσινο από τα φύλλα

Δροσοσταλίδας το’ ασήμι

Βαθύ το ροζ μιας καμέλιας

Κόκκινο τριανταφυλλί

Τον γκρίζο κόσμο σου να βάψω

Με χίλια χρώματα χαράς

Μη και διάθεση σου αλλάξω

Και κάνεις όνειρα ξανά

Τον γκρίζο κόσμο σου να βάψω

Με χίλια χρώματα χαράς

Μην τη διάθεση σου αλλάξω

Κι αρχίσεις πάλι να γελάς.-

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ

 Η γλώσσα μου… ΕΛΛΗΝΙΚΗ!

Μου αρέσει να μιλώ

την γλώσσα που μου δώρισαν!

Ακούγεται στ´αυτιά μου

χάρμα αληθινό!

Στο χαρτί με διάθεση

την παραδίνω… την μεταδίδω!

Πλούσια σε εννοιολογικούς

θησαυρούς…

είναι όντως μοναδική!

Ευχαριστώ τους προπάτορες μου

για τους αιώνες που διάβηκαν

ποτίζοντάς την με δαύτους…

και θεωρώ πως τα λόγια μου

έχουν την θέση τους…

Και βέβαια εννοώ την ελληνική

που στην υφήλιο ως εννοιολογική

εξακολουθεί να είναι μοναδική!

Πιπίνα Δ. Έλλη (Pipina D.Elles)

 ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ

Απορείς … γιατί συμβαίνουν γύρω σου όλα αυτά.

Πονάς, αλλά αντέχεις

βουτώντας την καρδιά σου

στη σιωπή της λογικής.

Στέκεσαι πίσω απ’ την καθαρότητα

και τη διαύγεια της αλήθειας

κι αντέχεις τα φράγματα

στο αφανέρωτο της ολότητας!

Φεύγεις και πάλι έρχεσαι,

σ’ ένα ταξίδι αέναο

που σε θλίβει κι όλο ματώνεις

παρασυρμένος στην κοίτη της ύπαρξης.

Αναριγάς … σαν τα γέρικα δένδρα

που αφημένα στη δίνη του βοριά

λικνίζονται και σιγοτραγουδούν

στο φευγιό του αγέρα…

Άκου … άκου ψυχή μου!

Το νερό που κελαρύζει, δεν είναι είναι απ’ το ρυάκι

που αγναντεύεις στο ρυθμό της ζωής.

Είν’ η καρδιά σου …

που θλιμμένη κι αφημένη στους ήχους

της εγκατάλειψης

πάλλεται … κραυγάζοντας να την ακούσεις

μέσα στη σιγαλιά της απραξίας σου !

Κοίτα καρδιά μου και δες,

το φως στα μάτια μου που σε φωνάζει

και λαμπιρίζει, εκεί .. στ’ αστέρια

όταν μαζί απ’ το μηδέν γινήκαμε

και ακουμπούσες …

πάνω στο στήθος μου

που σε γαλούχησε,

τροφοδοσία απ’ το Άπαν !

Κοίτα τα χέρια μου,

σου δείχνουν το φως στον Ήλιο

κι απορροφούν ακτίνες

για να σου δώσουν ζέση … κι αγάπη.

Πάρ’ τα όλα αυτά … είναι δικά σου

κι απλά θυμήσου,

πόσο μονάχοι υπήρξαμε…!

Στέλλα Τεργιακή

 Καθώς κατέβαινα στο Κολωνάκι

πρόσεξα δύο πτωχά παιδιά-

θυμήσου , Νταίζη μου , το βραδάκι

να συζητήσουμε και γι αυτά .

Αγόρασα ένα chanel συνολάκι

-λοιπόν, να κάνουμε ένα gala

νά΄χουμε , λέω , χαβιάρι ,Ζιζί μου ,

καναπεδάκια με foie gras.

Κάτι ζητιάνοι , στης Σκουφά τη γωνία ,

-έφεραν νέα κομμάτια Cartier-,

εψαχναν μεσ τα σκουπίδια , τι αηδία,

-τα louboutin μ ενοχλούν στο coup de pied.

Παμε να πιούμε καφέ στο da capo

-θαρ θούν φωτογράφοι και πολλοί κοσμικοί -

κυρίες, μοντέλλα, κάτι τύποι ωραίοι

κυρίως φραγκάτοι και αραχτοί .

Κι όταν τελειώσουν οι εκδηλώσεις

στο τζάκι σαμπάνια θα πιούμε ευτυχείς ,

τόσοι πτωχοί και πόσα να δώσεις

-Χριστούγεννα , λέω, να πάμε Saint Moni .

Kι έτσι για ύπνο η συνείδηση πέφτει

ως την επόμενη την εορτή

σε μαξιλάρια από πούπουλα χήνας

μην και νωρίτερα αφυπνιστεί ...

Φωτια Λαυρα

 ΕΥΧΗ ΜΟΥ.

Ευχή μου: το Άχτιστο της Αγάπης πάντα μαζί σου Γυναίκα...

Θεϊκό εικόνισμα στο στήθος, να το αισθάνεται η καρδιά,

και μυστικά οι χτύποι να κρούουν τις καμπάνες της Ύπαρξης σου...

Αναστάσιμους να σύρεις χορούς

και τα λόγια σου να πλανεύουν αστέρια,

γαλαξιακά ρυάκια να ρέουν τα αισθήματα

στις φλέβες του Έρωτα, κι ανυπεράσπιστη

να σε βυθίζουν στο κάλλος του Πνεύματος του,

όπου φρουροί οι τέσσερις εποχές του Χρόνου,

κάθε επίβουλο μακριά θα τον διώχνουνε.

Και όλες οι ημέρες από έναν χρυσό κρίκο

θα προσθέτουν στην αλυσίδα του λαιμού,

ο ήλιος ποτέ να μην αποστρέφει το πρόσωπο από ΣΕ,

έτσι που το φως όλη να αγκαλιάζει την ψυχή σου...

Ευχή μου: το Άχτιστο της Αγάπης Γυναίκα,

ποτέ μην προδώσεις για τριάκοντα αργύρια

εφήμερης λάμψης...

Ότι η κόλαση της προδοσίας, όλη θα υποσκάψει

την Υπόσταση σου,

και ερημική αισθημάτων θα σε οδηγήσει

εις την οδό της Απωλείας...

Νίκος Δημογκότσης

 Αγάπη

Ακάλεστη έρχεται η αγάπη,

Όταν δεν την περιμένεις, όταν της κρατάς κλειστή την πόρτα.

Είναι σαν τις λέξεις,

Όσο κρατάς ανοιχτό το τετράδιο,

αρνούνται πεισματικά να πάρουν θέση στις λευκές του σελίδες.

Μα είναι πάντα εκεί,

σε γυροφέρνουν όπως οι μέλισσες το ανοιχτό βάζο του γλυκού.

Άγγιξε με αγάπη,

λευκή σελίδα τις λέξεις σου αχόρταγα προσμένω.

Γράψε με,

με χίλιες στάλες απ'τό δικό σου το μελάνι.

Κάνε με στίχο,

σ'ένα ερωτικό πρελούδιο μιάς φούγκας,

σε μιά αδιάκοπη φυγή.

Σε θέλω αγάπη,

στο κόκκινο τής φλόγας να με ψάχνεις μονοπάτι

καθώς ακροβατώ σε μιάς σπίθας την ανάσα.

Φώναξε το όνομά μου αγάπη,

μέσα απ'τό τραγούδι τής ζωής να σου απαντήσω

Πλήγωσε με,

όταν στου δόρατος την άκρη γυρέψω τό φιλί σου.

Μάτωσε με,

με ίχνη από μπρούσκο γιοματάρι στην σελήνη.

Σκότωσε με αγάπη,

το νόημα τής ζωής όταν θα ψάχνω σε ώρες που ξεστράτισαν τις νύχτες .

Μόνο αδιάφορα,

από δίπλα μην περάσεις, μην μ, αρνηθείς,μην με ξεχάσεις,

στάχτη θα γίνω στα αποκαΐδια σου αγάπη...

Κτενά Ρούλα

Όλες οι αντιδράσε

 ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Ω Αριάδνη!

Ακολουθώντας τον μίτο Σου,

το χνάρι της Ελπίδας,

νιώθω είμαι πίσω Σου

στον τόπο της Ναξίας γης,

της όμορφης Πατρίδας.

Στα σοκάκια του νησιού

μαζί Σου περπατώ,

σκέψεις, συναισθήματα αφουγκράζομαι,

σε προιστορικά γραπτά

Εσένα συναντώ.

Ω Αριάδνη,

Γράφω ανυστερόβουλα χειρόγραφους καημούς.

Κάμε στο σήμερα το αχλύ,

που απειλείτ' ο Νους,

πόθοι διαγράφονται, Μινώταυροι επιβάλλονται,

υπερέχουν οι κακίες,

κάμε να δούμ' "ελευθερίες!"

Ω Αριάδνη,

Δώσε τον "μίτο "της ζωής,

γίνε οδηγός μας πάλι...

Αριάδνη του Διόνυσου

μας νίκησ' η κραιπάλη!

Για τη δική μας διάσωση

ξέχασε τον Θησέα,

άφησε τον Διόνυσο,

γίνε οδηγός μας νέα.

Βοήθα να συνυπάρχουμε ειρηνικά κι ωραία....

Οι Δράσεις Σου χαραγμένες αιώνες σιωπούν,

σκλάβοι,υπόδουλοι,

σε εκλιπαρούν...

Του μέλλοντος ερευνητές

τιμή θα αποδώσουν.

Αριάδνη, τον "μίτο"

της τιμής Σου δώρισέ μας,

σε νέους Μινώταυρους

πριν μας παραδώσουν.

Μαρίνα Ι. Προμπονά

 Ρώσικη ρουλέτα

Δεν μιλώ.

Ανήμπορες οι λέξεις , χάνονται σαν οπτασίες

πίσω από την σκιά της φλύαρης σιωπής.

Πνίγομαι.

Μια θάλασσα συναισθημάτων , πνίγει κάθε μου προσπάθεια

να μεταφέρω τις σκέψεις μου σε σελίδες λευκές.

Δεν μπορώ να περιγράψω το σχήμα σου,

με περιβάλλει όπως του ήλιου το φως,

όπως η αγκαλιά της σκιάς μου.

Αφουγκράζομαι,

Τους ήχους της μέρας στον απόηχο των στεναγμών

μιάς νύχτας που σβήνει.

Γιατί δεν ξημερώνει αφού είναι ήδη αυγή;

Βρίσκομαι στο τέρμα,

Ενός δρόμου που ακόμη δεν έχω διασχίσει.

Πότε τελείωσε τούτη η διαδρομή;

Πότε άρχισε τάχα χωρίς βήμα να κάνω;

Φοβάμαι,

Την ουσία πως χάνω των πραγμάτων,

την ώρα που η ζωή γλιστρά από τα χέρια μου σαν το νερό.

Σβήνουν τα φώτα στους δρόμους, ζωντανεύουν οι ήχοι.

Όλα γύρω μου ανασαίνουν, ζούν, χωρίς να γνωρίζουν

καν πως υπάρχω.

Έτσι αόρατη, αδιάφορη,

συνεχίζω να παίζω ρώσικη ρουλέτα με μιά σκέψη,

πού σαν σφαίρα την ώρα μου σκοτώνει, χωρίς τιμωρία,

χωρίς ενοχές,αμετανόητα ένοχη......

Κτενά Ρούλα

 Υπέργειο θαύμα

*******************

Κοίταξε, φίλε μου,

μέσα στον λαμπερό

ουράνιο καθρέφτη,

κι όχι στον πλαστό,

εύθραυστο και ψεύτη.

Θαύμασε την υπέργεια

Φυσική ομορφιά,

το Θαύμα,

που τη ματιά μαγεύει.

Φύγε, αδελφέ,

από τα τρωτά γήινα,

μακριά απ' την αναρχία,

αγκάλιασε το Φως,

γίνε Ουρανός.

Ταυτίσου με το αόρατο,

έξω από τετριμμένα

σύμβολα ματαιότητας

στη γη που είν' αφημένα.

Φύγε από τη σκιά του Εγώ

του πολέμου την πλήξη,

αγκάλιασε την έκπληξη,

των αστεριών τη φύση.

Μπες στον θαυμαστό

Ουράνιο καθρέφτη

γίνε ένα μ' αυτόν,

λεύτερος

από τον φθαρτό,

εύθραυστο

και ψεύτη

εαυτό...

Μαρινα Ι.Προμπονά

 Σε λίγο

Η ζωή μας, λες και βγήκε

από μύθους και παραμύθια,

απαρατήρητη κυλάει στο χώμα

και κάθε μέρα βουλιάζει μέσα

στην απομάκρυνση.

Στο τραπέζι της Κυριακής

άδειες καρέκλες

οι δρόμοι μας κρυμμένοι

στις ακακίες της ομίχλης

κι ό,τι έμεινε πίσω μας

δυο δάκτυλα ήλιος

και κάποια αξόδευτα χρόνια.

Στο αναπόφευκτο μετράμε αντίστροφα

και μ' ένα σύννεφο στα πόδια

κάθε μέρα περνάμε

τις πύλες της αποκάλυψης.

Οι μέρες που ανοίγουν μπροστά μας

αδιάκριτα καθορίζουν τη ζωή μας

και το φυσιολογικό που μας άγγιζε,

σε λίγο μπορεί να γίνει το ασυνήθιστο.

Πρέπει να μάθουμε να φεύγουμε

πρέπει να μάθουμε να απορρίπτουμε

και με σωστές ασκήσεις αναπνοής

κάποια στιγμή θα ξεφύγουμε

από αυτή την αιώνια νάρκωση.

Γιάννης Μπερούκας

Αστέρι μου!

Άστρινος απόψε ο ουρανός.

Τα άστρα τρεμοσβήνουνε

στην μέθη του αιθέρα…

Και ένα νιο, ατίθασο αστέρι

από τη μέθη της αγάπης

ζαλισμένο

κάθετα βουτά να βρει…

να αγκαλιάσει

πάλλευκο περιστέρι,

που χρόνια το χαϊδεύουν

ο νους και η ματιά.

«Γιατί παιδί μου,

ξέχασες πως ο αιθέρας

φέρει απαγορευτικό,

για τ’ άστρα;

Πως είναι μολυσμένος

από δηλητήρια

που ο άνθρωπος φιλεύει

στους συνανθρώπους του;

Αέναα εφεύρει τρόπους

να απολείπουν οι πολλοί…

ώστε να μείνουν ολίγοι

οι λοιποί….

Ανέκαθεν,

το περιστέρι-μάρτυρας, υπήρξε

ο αποδιοπομπαίος ταχυδρόμος

της συνοικίας των Ονείρων

και νυν του Εφιάλτη!

Τι τάχα ονειρευόσουν

πώς θά ‘βρεις στο ξένο το αστέρι;

Ξέρω… αέναα πως ψάχνεις

για το περιστέρι σου παιδί μου!

Όμως… εκεί,

αργοπεθαίνει ο άνθρωπος…

χλωρίδα και πανίδα…

κι απατηλός ο αιθέρας παραμένει

γητευτής των ονειροπαρμένων

όπως κι εσύ αστέρι μου!

Ω! Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ ανέκαθεν υπήρξε

ηγεμονεύουσα δύναμη.

Πολύ αργά για την βουτιά σου…

δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πλέον

λευκά περιστέρια στην Γη!

Μην κλαις παιδί μου!

Έτσι είναι η ζωή!

Γεννιόμαστε… ζούμε… πεθαίνουμε

χωρίς ποτέ, κάποια όνειρά μας

να ενσαρκώνονται!»

Pipina D. Elles

 Αφιερωμένο στην γυναίκα

Η ΣΥΓΓΝΏΜΗ

Θέλω να μείνω μόνος

να ξεχάσω

να φτάσω στα βάθη

των ενστίκτων μου ,

τα λάθη μου να βρω,

και τότε να επιστρέψω

από το απόγειο της

συντριβής μου ,

την συγγνώμη μου να αποθέσω ,

και πάλι να σου πω

πως σ' αγαπώ.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ

 ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΘΛΙΨΗ

*****************

Ω!

Μη μου μιλάς πια

για τη θλίψη!

Κρύψε την

στο τελευταίο συρτάρι

του γραφείου,

ανάμεσα στις γόμες

και τα γράμματα,

όσα δεν έστειλα ποτέ.

Πρόσεχε!

Μην ρυτιδώσει

τους θησαυρούς μου.

Ξέρεις...

Τα σημειώματα

με τους στοχασμούς

της Αγάπης

και της Χαράς...

Μπορεί

να κομπάζει,

να προφητεύει δυστυχίες...,

θανάτους ξαφνικούς

να επιβάλλει...,

λυγίζοντας

αντιστάσεις της ψυχής.

Η προδοσία της

αναιρεί

την πραγματικότητα

της ίδιας της ζωής...

Μη μου μιλάς πια

για τη θλίψη,

Προσευχήσου...

Μαρινα Ι.Προμπονά

 Πες «Σ΄αγαπώ»

Το πιο λαμπερό της Αγάπης φορτίο,

θέλω να σύρω στα πέλαγα της ζωής!

Μαραίνονται οι καρδιές δίχως εκείνη,

δίχως το μύρο της,

δίχως στην θαλπωρή της

κι ασφυκτιούν τα άσπιλα όνειρα

που γίνονται καημοί...

κι αγναντεύουν το δείλι

τους αμάραντους ουρανούς,

αποζητώντας στην προσευχή, τη δικαίωση!

Θλίβεται η Αγάπη ...

πονά ...

καθηλώνεται,

εναντιώνεται στους ανέμους της άπνοιας

του διπλού προσωπείου ...

μαραζώνει απ' τις μάσκες

που την στολίζουν ανέκφραστα,

θέλει να ζήσει ...

να χαθεί στα ουράνια,

να πετάξει σαν άγριο περιστέρι …

ν’ ανασάνει και να καλύψει...

να προσφερθεί ... ν’ αγιάσει τις ψυχές

που έχουν τ΄ όνομά της!

Δεν είν’ ένα όνειρο άπιαστο, η Αγάπη !

Δεν άργησε στις καρδιές να φανεί…

επειδή προϋπήρχε κι αέναα θα υπάρχει!

Υπάρχει εκεί … μέσα στο κάθε «Είναι»

και πάλλεται στο αέρινο χαμόγελο,

στη στοργή και στο χάδι,

λάμπει όταν προσφέρεται …

θαμπώνει όταν ξεχνιέται!

Ζήσ’ το … Ξεπέρασε τα όρια του νου…

Δώσε τις εντολές και ξεκίνα!

Εκείνη, δεν χρειάζεται να πεις λόγια πολλά …

Μια μοναχή εντολή της φτάνει!

Πεσ’ «Σ΄αγαπώ» μ’ όλη σου την ενέργεια…

και τότε θα δεις …

ν’ ανοίγουν οι πύλες …!

© Στέλλα Τεργιακή

 <Όλβιος όστις έσχεν μάθησιν>>

Σε κελάρι έκλεισα

το άπειρο των άστρων,

όνειρα να φέξουν,

φως να εξευμενίσουν…

Αίφνης ο λόγος σου χάθηκε,

Παραλήρημα ήταν…

Χόρεψε,

κύκλους έκανε και πέταξε,

θαλασσινό πουλί.

Εγώ τους φραγμούς

των νοημάτων ξεσπόριζα.

Το ασυγκράτητο φίμωσα…

Να μην μπάζουν οι υδρορροές

στο ασυμβίβαστο των ονείρων.

Σαν Πηνελόπη το νήμα ύφαινα…

Ο καιρός τιμωρός,

ρυτίδες με γέμισε.

Παραδώσαμε σε χέρια άπνοα

τις ρίζες μας…

Οι έννοιες χάνονται, μπερδεύονται,

φταίνε άραγε οι αιώνες;

ή αλλού κούρνιασε η σοφία,

κι εμείς απομείναμε

ψάχνοντας την αιτία;

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΟΛΓΑ