ΕΝΑ  ΑΤΙΤΛΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΑΝΝΗ ΒΕΛΛΗ 

"Εκείνο το απόγευμα δεν τέλειωσε ποτέ,

σαν σήμερα ελαφρώς γκρίζο, ελαφρώς γαλάζιο,

μακιγιαρισμένο ανάλογα της περίστασης/

αναμονή,

όσο επιτρέπαν οι συγκυρίες, αναζήτηση,

εικόνας διαφορετικής στην τόση μούχλα,

με κρύο, περίεργο να ψάχνει να δει τα εσώψυχά σου/

δρόμοι γύρω γεμάτοι προβλήματα,

παράθυρα καλά σφραγισμένα απ' τους περαστικούς,

πολιτισμός στο ανέφικτο,

καταστήματα γεμάτα πωλήτριες,

ερωτήματα όσα κι οι άνθρωποι,

διασκέδαση μπερδεμένη στα τόσα ψέματα/

κρατώντας τα βιβλία σου,

με τόσες ιστορίες ενδιαφέρουσες μα αδιάβαστες,

όπως κι η δική σου που τώρα ξεδιπλώνεις, να περιμένουν,

άφησες την αγάπη σου μαζί της πληγωμένη,

ξεχάστηκες/

όμως είναι ο χρόνος απάτη κι η επιστροφή αναγκαία,

σ' ένα μισοσκότεινο δωμάτιο,

κρατώντας μια ιδέα φθινόπωρο

να σε παρασέρνει, μεθώντας από σκέψεις/

όσες μπόρεσες να κλέψεις,

για να τις δώσεις πίσω, σε λίγες λέξεις,

μικρές εικόνες χαμένες που ξαναζωντανεύουν και στέκονται σ'ενα ποίημα".

Γιάννης Βέλλης

<< ΘΑΥΡΗΣ>> 

ΕΝΑ ΣΟΝΕΤΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ 1972,  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΟΥΣΟΥ  

<<ΘΑΥΡΗΣ>>

Ερούφαε Πραξιτέλη δυόσμο η γη

της χάρης του μαρμάρου τη λευκότη

κι είχε αναζήσει δώθε η ωραιότη

όσο ποτέ με θεία προσταγή.

Ως μάρμαρο σ΄ερμήμευε τρανή

θεόπρεπην ιδέα να δεις τη νιότη,

αναδυομένη η τέχνη σου θεότη

πως ήθελες και νάχε ηλιοφανεί !

Την ακονίσημην οπλίσου σμίλη

κι έλ΄απ΄τον Άδη,ως ήσουνα τρανός,

την γήινη ξέθαρα περνώντας πύλη,

θαυρής καλοεμφανίσημη γραμμή

ακρίβειας πρότυπης, τ΄ωραίο καθώς

η τέχνη σου μαντεύει στον Ερμή ??

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΝΑΡΗ 

Απουσία

...μύριζε μούχλα μεσ τ 'αμπάρι

κι εγώ ανάσαινα βαριά τις θύμησες της νιότης...

Με κερνούσα βαρελίσιο κρασί

κι έπινα στην υγειά αυτών που πέρασαν

και όσων υποσχέθηκαν πως θα 'ρθουν...

Γουλιά τη γουλιά με βρήκε το χάραμα

ανάμεσα σε κόκκινα φουστάνια

και μπουκέτα με λευκά τριαντάφυλλα,

σαν άλλη Ρωξάνη να θρηνώ

τον χαμένο Αλέξανδρο...

Το μαντάτο δεν έφτασε ποτέ την ώρα που έπρεπε...

όπως τίποτα δεν γίνεται την ώρα που πρέπει

κι η εκστρατεία για την κατάκτηση του ωραίου

έληξε απροσδόκητα...

Κάποιοι το είπανε μοίρα.... και κάποιοι άλλοι Θεό..

Μα εγώ που σ αγάπησα με ό,τι είχα και δεν είχα...

το λέω ουσία...

γιατί γέννησα κι ανάθρεψα το ωραίο

μέσα απ την παρουσία.... της απουσίας....

 Μάρθα Κανάρη

ΔΙΧΩΣ ΤΙΤΛΟ 

ΠΟΙΗΣΗ, ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΙΡΗΣ ΜΑΥΡΩΝΑ 

Γιορτάζει η φωνή σου.

Κερνούν οι λεπτοδείχτες

φτερά παγωνιών,

γυάλινους έρωτες σε δίσκους

πολλαπλών εκδοχών.

Μια χούφτα από σένα

βουλιάζει αργα

στους καναπέδες της θάλασσας.

Αντιστρέφεις το σώμα σου

να μ` ερμηνεύσεις.

Τακτοποιείς τα χείλη σου

να με δεχθούν

κι ας σκέφτεσαι

πως τίποτε δεν είναι πιο σίγουρο

απο την αβεβαιότητα της γιορτής.

Η φωνή σου χορεύει απόψε

στη σάλα της Φιλλύρας.

Σε παρακολουθώ χωρομετρώντας

το μέταλλό σου.

Μαίρη Μαυρωνά

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ  ΑΤΙΤΛΟ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΟΡΦΕΑ ΣΠΑΡΤΙΩΤΗ

 Η μέρα με αντάμωσε

να ανιχνεύω

τις πολιτείες του Αχέροντα.

Οι βιτρινόπληκτοι άνθρωποι

με χαιρέτησαν 

με το απόκοσμο βλέμμα τους.

Τα χρόνια μου ενέχυρο

στα άδυτα του νου.

Χάνομαι

σε απροσδιόριστους παραδείσους,

χωρίς καν να διατηρώ

τον τελευταίο λόγο.

Ορφέας Σπαρτιώτης

<<ΑΓΑΠΑ ΑΝΘΡΩΠΕ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΕΙΡΗΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ  

ΑΓΑΠΑ ΑΝΘΡΩΠΕ 

Η Ποίηση είναι στους δρόμους 

στα πάρκα 

στα σοκκάκια

στις πλατείες

στα λεωφορεία

στα τρένα,

στους σταθμούς......

η ποίηση είναι

παντού

σ' αγράμματους,

ζητιάνους, 

γεροντάκια,

σε μυξιάρικα μουτράκια .

Γράψε ένα ποίημα 

γι αυτούς, έτσι

δίχως υφάκι

και μπλα μπλα

της πόζας των εδράνων,

δεν κατέχουν.

Μίλα τους κι 

ας μην μιλάς την

γλώσσα τους..

Μίλα τους σιωπηλά..

Να έτσι:

Μήπως πεινάς;

Μήπως πονάς;

Μήπως διψάς 

μήπως κρυώνεις

η νιώθεις μοναξιά;

Πάρε το χέρι μου

να γράψουμε 

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ!!

ΑΓΑΠΑ ΑΝΘΡΩΠΕ!!

<< Η ΣΙΩΠΗ>>

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ, 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΡΘΑΛΗ 

Η Σιωπή

Έχουμε πολύ μιλήσει εγώ κι η σιωπή.

Σ΄αυτό το βαθύ πηγάδι 

που νυχτώνουν άγγελοι και λευκά περιστέρια 

ραμφίζοντας το αμετάκλητο 

την ακούω και ακούγομαι καλύτερα...

ίσως γιατί 

γειτνιάζει με το περίβλημα ενός κόσμου 

πέρα απ΄ το ορατό 

εκεί που επικονιάζονται οι λέξεις και τα πράγματα

συνθέτοντας το μέσα φέγγος

όταν η ζωή μας λησμονεί και μας στερεύει 

χωρίς να μας στεγνώνει.

H σιωπή, παρένθετη συντροφιά

εναντιωμένη στη παντοδυναμία

της απελπισμένης κίνησης

ανατέμνει τη μνήμη

που μετακύλησε την άβυσσο

σε εξόδιο ακολουθία. 

Με το ελιξήριο άλμα της

καταδιώκει την ερήμωση 

τη σκεπασμένη απ΄τους αιώνες

και τα βαμμένα μου μαλλιά.

ΕΛΈΝΗ ΒΑΡΘΑΛΗ

4.2.2018

<<ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΥ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΑΖΑΜΟΠΟΥΛΟΥ 

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΥ

Θάλασσα, που στα σπλάχνα σου βαστάς

τα μυστικά των Ευ, πώς με πονάς!

Αχ, να μπορούσα να ξεκλειδώσω έστω δυο τρία…

την Ευγλωττία να εξασφαλίσω, σε ρήτορες

την Ευγονία στους, όπου γης, γεννήτορες.

Για τους δικαίους η Ευζωία θαρρώ αξίζει

Ευθυκρισία αρμόζει πάντα για δικαστές 

και Ευθυμία για τους στριφνούς, τους αλχημιστές.

Θάλασσα, κάθε σου κύμα κρυφό, απόρρητο.

Μπρος στην ακτή, αγωνιώντας, περιμένω

για κάθε πόνημα ακριβό μιαν Ευκαιρία.

Δώσε μου, δώσε την Ευκαμψία σε όσους

τις τύχες μας καθορίζουν και Ευελιξία

στους κραταιούς, όπου τη σφαίρα της γης γυρίζουν.

Μα, στην πιο πολύτιμη στιγμή μας

με ορμή το κύμα σκάει  

και πάλι στην αγκαλιά σου ρίχνεται.

Ξανά τα μάτια μου θολά, τα μάγουλά μου

νοτισμένα απ` την αρμύρα των λυγμών.

Στάσου ωστόσο, ζητώ μονάχα την Ευκολία

για ανήμπορους, την Ευμένεια για τους σκληρούς

Ευστοχία να δώσω στους κωμωδούς

Ευφυΐα, ακόμα και για τους μωρούς!

«Επέλεξε τρία», συ, απαντάς με βρυχηθμό

κι απώλεσα τον συνειρμό. Σα να θες να με πνίξεις

φρένο ξέφρενο βάζεις… πώς καρδιοχτυπώ!

«Μόνο Ευτυχία» σε εκλιπαρώ, και μη μ` αφήνεις...

μήτε Ευχαριστία; μήτε ένα Ευ, εσύ, δε δίνεις!

Θάλασσα, κλαίω, δες, μαραζώνω

και θα πεθάνω με τον πόνο

που δεν κατάφερα να σβήσω τη συσκότιση

απ` τα βαθιά διλλήματα η πλάση να γλυτώσει.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΖΑΜΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ 

<< ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΙΜΗ ΜΑΖΗ 

Η ψυχή μου στους περίγυρους λόφους

ατενίζει τις ξέθωρες σελίδες, με απλωμένες τις παλάμες 

στους γαλαζόφωτους Ουρανούς της εσπερινής μυσταγωγίας, 

των χρυσοφτέρουγων ηλιαχτίδων που λάμπουν στη θεόσταλτη

μορφή των Ελλήνων.

Αγέρωχες οι μακεδονικές όψεις 

πολεμάρχων περιβάλλουν τον βασιλιά τους 

κι ο λόφος πύρινος στους χρωματισμούς του .

«Σκοπός» ο τόπος, στον ψίθυρο του στρατηλάτη 

και στους λαούς αιώνιο έμβλημα τούτος ο λόγος .

Γυμνόπους ο αρχιερέας , 

παρθένες με ανθοπλούμιστα κάνιστρα 

περιμάζεψαν το φως των Ελλήνων

κι έραναν, υμνώντας τον Κύριο, το διάβα του Αλεξάνδρου.

Περίκλειστος στις ομιχλώδεις κοιλάδες των σκωληκόβρωτων

σελίδων, υποκλίνομαι στον βασιλέα της υπέρτατης ακμής

και περιτρέχω τους δρομίσκους της Ιερουσαλήμ των Ελλήνων, 

ολόγιομος έπαρση.

Ξανθό αστέρι σύντομης ζωής

των Μακεδόνων ο βασιλιάς – πολεμιστής

σ αγνάντεψε Ιερουσαλήμ κι άστραψε η ειρήνη 

μέσα του, σαν θείος γλυκασμός, 

ενάντιος στου γδικιωμού που χε τις αποφάσεις.

Απόσπασμα από το μεγάλο μου ποιητικό έργο Ιερουσαλήμ. 

ΜΙΜΗΣ ΜΑΖΗΣ