<<ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΝΕΡΟ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΕΥΤΥΧΙΑΣ- ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΛΟΥΚΙΔΟΥ 

ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΝΕΡΟ
Σταγόνες υδρατμών παραδομένες
σε οροφές που αναμετρούν τη γύμνια μου
– ποτέ δεν θα ’ναι επαρκώς εκτεθειμένη –
μια υπόκρουση αγκαθωτού νερού
θα συνοδεύει τις σκηνές
κι έτσι η παραφορά
σαν ηχογράφηση παλιά
απλώς θα γράφει ιστορία.
Στο μεταξύ
γαντζάκια από πλεξιγκλάς
θα συγκρατούν το αθέατο
θα αποτυπώνουν την ντροπή
με φώσφορο λιωμένο
– μια αναγγελία διάλυσης
πριν την υποτροπή
κι η καταχνιά θρηνητική
να στάζει στα πλακάκια –
– Ποιος πριονίζει τη σκιά;
– Δεν είναι μια•
είν’ η δική μου
κολλημένη στη δική σου.
Σφάγιο ιερό
που δεν ανήκει σε κανέναν.
Γλιστρά απ’ το σώμα μου
κρυστάλλινος ο τόπος
– Έξοδος και Θριαμβικό μαζί –
ραγισματιές απλώνονται
στην πρώτη όρασή μου
– ήμουν παιδί
κι οι λέξεις τότε δεν πενθούσαν –
Τώρα
ας μείνουν αμετάφραστα
τα δύο ονόματά μου.
Μια εκδοχή θα ’ναι κι αυτή
άλλοτε εντός
κι άλλοτε εκτός τοπίου
μία οξύμωρη προοπτική
για αυτό το άλλο νόημα
το αιφνιδιαστικό
που αχνοφωτίζει το προφίλ
όσο καμία λάμπα.

<<ΣΑΝ ΒΡΕΘΩ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ>>

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ, Μ' ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ  

ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ 

ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΜΠΕΧΡΑΚΗ 

ΣΑΝ ΒΡΕΘΩ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Σάν βρεθώ μέσα στήν έρημο,καί συναντήσω όαση,

ξεδιψάω,ξαποσταίνω, καί μέ τήν άρτηρία τής καρδιάς

άνοιχτή,ποθώ κι'έλπίζω,νά παλέψω, νά κρατήσω 

άγκαλιά τή ζωή.Σάν πετάω μονάχη,σέ μακρινούς

θυμωμένους ούρανούς,πάνω άπό σιωπηλές θάλασσες,

πού γυρεύουν έκδίκηση,ποθώ νά ένωθώ,νά λυτρώσω

νά λυτρωθώ,νά σωθώ.Σάν ψάχνω γιά χαμένους παραδείσους,

κι'είναι μάταιη ή άναζήτηση, μές στό τοπίο τής μοναξιάς,

δέν άπελπίζομαι, δέν δειλιάζω,μονάχα φίλε σέ πλησιάζω,

σέ καλώ καί σέ παρακαλώ, νά ξαναπροσπαθήσουμε μαζί.!

<<ΑΝΟΜΕΣ ΩΡΕΣ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΒΟΥΛΑΣ ΜΕΜΟΥ 

Άνομες ώρες

Νυχτοκαρτέρεσαν

Τα’ απομεινάρια της πάχνης.

Σκίρτησαν και τώρα,

οι άνομες ώρες,

σαν τότε,

που ρήμαξαν

της νιότης οι έχτρες

και ανάδεψαν

τα’ αποκαΐδια

των νοερών αναπαραστάσεων.

Σκεπτόμαστε τις ώρες, που στριμώχτηκαν

αποκοιμισμένες

στο σκοτεινό και

αραχνιασμένο

δωμάτιο….

Πάει….

Κιότεψε του χρόνου

η άμαθη ορφάνια,

άνοιξαν τα φτερά

οι καινούριες ελπίδες,

με μάτια

που λάμπουν για τα

μελλούμενα .

Άντε… να πάμε τη νιότη μας παρακάτω….

<< ΝΕΑ ΧΑΡΑΥΓΗ >>  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΔΡΙ ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ 

Νέα χαραυγή!!!

Μη με γυρεύεις μάτια μου 

στου παρκου το παγκάκι 

Μήτε κάτω απ τη σκιά 

της λάμπας στο δρομάκι 

Αν στη θάλασσα βρεθείς 

μάζεψε τ άγρια ρόδα

είν της ψυχής μου η βαριά 

αργοσβησμενη φλόγα 

Μην τα ρωτησεις τα πουλιά

μάρτυρες της αγάπης 

Δεν θα σου πουν που βρίσκομαι 

τα χω δασκαλεμενα 

αρμενισα και αραξα 

στου Χάους το σοκάκι 

Είναι κρύο σαν γυαλί 

ετούτο το κονάκι

Μα από κει εγω μικρή 

ζητω άλλη χαραυγή!!!!

ΑΝΤΡΙΆΝΑ!

<<ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΑΝΕΜΟΥΣ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΕΥΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΑΝΟΥ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΛΙΑΝΟΥ

Φόβος για ανέμους δυτικούς

φόβος στην απρόσμενη εμφάνιση

τ’ ουράνιου μέρους.

Τα χρόνια έγιναν σκίτσα,

ζωγραφιές στο μουσείο.

Τα νιάτα πέρασαν με γρήγορους ρυθμούς.

Φυλακιστήκαμε, αδερφέ,

σε δυο χέρια, σε δύο μάτια,

στα λόγια των προγόνων.

Η ουσία μάς προσπέρασε

σαν θυρωρός

πολυκατοικίας.

Η ανάμνηση μιας ομορφιάς,

για λίγο

μας ξύπνησε

Σ’ αυτό το αίνιγμα,

τώρα που λίγο έλειψε

να δούμε ένα θαύμα.

<< Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ >> 

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙΤΤΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΕΛΚΟΥ 

Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αγάπη ξεχασμένη..

Λυτά λόγια..

Λέξεις που σκορπίζουν

και χάνονται..

Το σ αγαπώ χίλιοειπωμένο,

που το παίρνει ο άνεμος 

και το σκορπά παντού..

Ψάχνει μια καρδιά

ν ακουμπήσει,

να ριζώσει,

ν ανθήσει..

Περνά πάνω απ τα κύματα..

Αλλά έχουν χαθεί 

οι γοργόνες.. 

Ψάχνει στα βουνά 

και στα δάση.. 

Μα δεν υπάρχουν τώρα

πύργοι και παλάτια,

εχουν χαθεί οι ποιητές 

που τα ζωγράφιζαν ..

Τώρα μάγισσες και ξωτικά 

τριγυρνούν..

Περπατώ μόνος, πάνω 

σε Θάλασσες μνήματα..

Μέσα σε δάση από στεναγμούς..

Αναζητώ το σημείο, 

που φύτεψες τον καρπό 

της αγάπης, για να βγούν

καινούργια άνθη, 

ανθισμένα φιλιά..

Κι όλα αυτά από εσένα..

Από την δική σου καρδιά, 

μάτια μου..

Pantelis Velkos 27/8 2017

<<ΕΠΙΜΕΛΩΣ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ 

Επιμελώς

Έγινα παριζιάνος ζωγράφος της Μονμάρτης,

Αστόχησα να φτιάξω το πορτραίτο σου Θεά.

Έγινα βενετσιάνος γονδολιέρης της αγάπης,

Ναυάγησα να βγάλω στην όχθη την καρδιά.

Έγινα βιεννέζος μουσικός της κλασσικής,

που σκέπαζε επιμελώς

Απέτυχα να συνθέσω του έρωτα τα μυστικά.

Κι όμως,

Αρκούσε στις κρυφές κορφές

16 Ιουλίου 2017

το ροζ πουκάμισό σου,

να ακροπατούν των δακτύλων οι χορδές,

νότες βιολιού στις άπνοες ανασαιμιές σου.

Πνευματικά δικαιώματα Κώστας Βασιλάκος

<<ΟΝΕΙΡΑ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ>> 

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ- ΨΥΧΟΓΙΟΥ 

Όνειρα πάνω στα όνειρα

Σιωπή, στο αποτύπωμα

τροχοδρομούσες των ζάλων μου.

Ένα ψήγμα φωνής μου ‘ταξες.

Υπεύθυνες της μοναξιάς οι ώρες,

συμφώνησαν.

Μου έφτανε να ψαλιδίσω τις σκιές,

να κουρέψω τα μαλλιά τους,

ν’ αποδομήσω τη δόξα τους.

Ξέρεις, στον πυργίσκο της θύμησης,

ακόμη κυματίζει η ανάμνηση.

Κι αν ξάσπρισε το χρώμα,

ο δεσπότης ήλιος το ‘καμε

κι η αλμύρα της θάλασσας.

Για τα σύννεφα δεν θα μιλήσω,

λοξεύουν σαν τους το ζητήσω

για να χαθώ στο γαλάζιο

που αγάπησα.

Αύριο, θα ξαπλώσω

σ’ ένα παγκάκι της θάλασσας,

θα οδοιπορήσω στα παλιά,

θα ξεναγηθώ στα μελλούμενα.

Θα ‘ναι ντυμένα στο άλικο,

με χρυσαφιές κορδέλες στις χαίτες.

Όνειρα πάνω στα όνειρα,

θα’ναι

24/8/2017

<<ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

Σημεία στίξεως

Άφωνή μου αλήθεια,

στην παλάμη σου

κρύβω ένα όνειρο και μια χαραυγή.

Αυτή που θα γεννηθεί, 

σαν φανείς.

Στη ζεστασιά της 

ξοδεύω το παρόν μου

και σιάζω τις γραμμές της ψυχής

για να χωρά στη χούφτα σου.

Χορεύοντας πάνω στους ωροδείκτες

στροβιλίζομαι μαζί τους,

ίσαμε ο χρόνος να κοιμηθεί

και σ' ένα αιώνιο σήμερα

η σάρκα να συντροφεύσει την ψυχή

στο πέταγμα των αγριοπερίστερων 

που κινούν κάθε αυγή απ' τα μάτια σου. 

Κι αν απορείς που δεν δακρύζω

μπροστά σε τόσα ναυαγισμένα 

σημεία στίξεως,

είναι που το φιλί διαρκεί όσο ένα κόμμα 

και το θαυμαστικό κάθε σ' αγαπώ ανασταίνει !

21/8/14

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

<<ΤΟ ΣΚΙΡΤΗΜΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΟΛΓΑΣ ΑΧΕΙΜΑΣΤΟΥ 

Το σκίρτημα

Όλγα Π. Αχειμάστου

Ήρθες μ’ ένα χαμόγελο 

και δυο καράβια μάτια,

φούσκωσες τα πανιά του Νού

και τάκανες κατάρτια.

Κι αυτή η αύρα η αλμυρή 

θαρρείς μεσ’ την ψυχή μου

ήρθε και ταρακούνησε όλη τη θύμισή μου

τότε που ήμουνα παιδί

κι έψαχνα στ’ ακρογιάλια

πέτρες και θαλασσόξυλα.

Θάθελα νάμουνα εγώ

του Νου η έμπνευσή σου

για μένα να καρδιοχτυπάς

να τρέμει η φωνή σου.

Μα κι αν ακόμη δεν συμβεί

να είμαι εγώ η καλή σου

μου φτάνει αυτό το σκίρτημα

βωμός στη θύμισή σου.

Ο Έρωτας είναι πουλί

που τη ζωή αγαπάει

ελεύθερο πορεύεται

εκεί ψηλά πετάει

σ’ ορίζοντες και ουρανούς 

εκεί φτεροκοπάει 

με την μεγαλοπρέπεια

που του την χρωστάει 

Θεός μα και οι άνθρωποι

γιατί ψυχή κ σώμα κ καρδιά 

ανταπόκριση ζητάει.

<<ΑΔΕΙΑ ΚΟΥΠΑ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ 

ΑΔΕΙΑ ΚΟΥΠΑ

Εάν ήμουν ζωγράφος,

θα ζωγράφιζα τη λαχτάρα του σπόρου 

να φυτρώσει ,να βγάλει φύλλα και καρπούς .

Εάν ήμουν μουσικός ,

θα υμνούσα το όνειρο της σταγόνας 

να γίνει σύννεφο .

Εάν ήμουν ποιητής ,

θα ζωγράφιζα με λέξεις 

την μουσικη των ονείρων .

Δεν είμαι ποιητής ,ζωγράφος ,μουσικός .

Ένας ζητιάνος είμαι .

Μη δώσετε !

Πάρτε απ' την Κούπα μου .

Πρέπει να αδειάσει .

Το απαιτεί ο δρόμος προς το Φως .

<<ΥΠΑΡΧΩ>> 

 ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΕΧΘΕΙΟ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 

..Το χώρο τούτο τον ιερό
οι καιροί τον έχουν τιμήσει
Αιώνες τώρα υμνωδοί
τον έχουν τραγουδήσει 
με αθανασία στολίσει...

Μέσα στου χρόνου τη ροή
αγέρωχος κοιτάζει
και στην ψυχή Ιδανικά ,
Αξίες συνταιριάζει...

Ευθύνη έχουμε ιερή
για την διατήρησή του,
Ο τόπος ... μέγιστη Τιμή
για κάθε ένα παιδί του ...
ΥΠΑΡΧΩ
24/8/2017
Μαρίνα Ι. Προμπονά

<<ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ>> 

 ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΙΡΗΣ ΣΟΥΡΛΗ 

Ατενίζοντας τη θάλασσα Μεταξένια απεραντοσύνη.. Όμορφα να αφουγκράζεσαι τον παφλασμό.. ..αίσθηση αξόδευτου φιλιού. Θάλασσα απολαυστικού ταξιδιού, η αγάπη σ’ όλες τις μορφές της ανοίγει δρόμο στους κύκλους τού καιρού. Κοχύλια ηλιοβασιλέματος ενώνονται με λαχτάρας άστρα. Πνευματικά μαργαριτάρια καθρεφτίζονται στα μάτια. Πόσο γνωρίζουν άραγε οι καρδιές τη γνώση του απείρου βάθους; Ζυγιάζονται γλάροι στο γαλάζιο ουρανό. Μακροβούτι κάνει η ψυχή στα ορμητικά νερά της αυτογνωσίας. Μένει στο στόχο της πιστή. ξεδιπλώνοντας τ’ αναρίθμητα πέταλα της. Χορεύει στη δική της μελωδία μυρίζει άρωμα αγάπης, σκορπάει ενέργεια.. Αποθεώνει της ύπαρξης το ενδόμυχο όνειρο, νικάει τον πόνο, το χρόνο. Η αλήθεια τραβάει μπροστά ελευθερία, ελπίδας ανακάλυψη, ανάγκη να κατακτήσεις και να κατακτηθείς..! Μαίρη Σουρλή 23/8/2017

<<ΣΤΙΓΜΕΣ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ- ΣΟΦΙΑΣ ΖΥΓΟΥΡΗ 

Στιγμές….
Είναι οι στιγμές που νόημα
χαρίζουν στη ζωή μας.
Είναι οι στιγμές με φως
τα κενά μας γεμίζουν.
...Κι αν αναρωτάσαι αν έζησες
εκείνες είναι που κρυφοχαμογελώντας
σου γνέφουν καταφατικά..
Μικρές πολύτιμες στιγμές μου.
Καταφυγή κι απάγκιο της ψυχής,
στην τρελή του κόσμου υλοφροσύνη…
Φως της ζωής μου ιερό
κι άβατο των ονείρων….!

( Stella-sofia Zygouri

<<ΙΣΩΣ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΛΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗ 

Ίσως μιαν άλλη φορά....

Μίαν άλλη, ίσως μιαν άλλη φορά,

φτερουγήσουν τα κλεισμένα της σιωπής σου φτερά

και φρενήρης πετώντας ψηλά να αρθεί η χαρά! 

Λαχταρώ, στο παλιό να βρεθούμε ακρογιάλι,

στης αγάπης τη δέστρα, που η καρδιά θε να βάλει...

Μίαν άλλη, ίσως μιαν άλλη φορά,

Ας ντυθούμε με έρωτα, των αδύτων πορφύρα

να χορέψει η ψυχή της πεθυμιάς μου τη γύρα...

Ας φυσήξει της λαχτάρας το ενάλιο αγέρι,

να μας πάει βαρκάδα σε έμπλεο άστρων λημέρι...

Μίαν άλλη, ίσως, μια κάποια φορά,

να κάνει ο χρόνος την ύστατη του πόθου μου χάρη,

τις ψυχές να πλανέψει το αργυρό το φεγγάρι...

Στις γαλάζιες των γλυκών σου ματιών τις ακτές, 

στου πελάγους το βλέμμα, την ηλιόπυρη σέρα,

να βουτώ να γεμίζω την καρδιά με μέθης στιγμές

απ τους τριγμούς που θα χύνει με πάθος η μέρα...

Λιλή Βασιλάκη 8/5/2017

Συλλογή "ροές ψυχής"

<<ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΟΝΕΙΡΑΤΑ>> 

ΕΝΑ  ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΒΡΑΒΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΜΑΡΙΑΣ ΣΑΝΤΑ 

ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΟΝΕΙΡΑΤΑ

της Μαρίας Θ.Σαντά

Βραβεύτηκε το 2017

από την Αμφικτιονία Ελληνισμού.

Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι 

και ο νους μου κατέπλευσε

σε προγόνων μου θύμησες και πρεσβυτέρων βιώματα.

Αιθεροβατώντας ως πάντα ο ποιητής 

στα χνάρια της Κασσιόπειας

προσδοκώντας να μυσταγωγήσει 

και άλλους στο έκπαγλο κάλλος

θεωρεί εαυτόν ως καινόν κι ευπηγή Πτολεμαίον 

και εβάλετο ο λίθος για την κτίση της Αρσινόης.

Τότε εγένετο πάλι πόλις περίλαμπρος 

που ανατέλλει στον ορίζοντα 

ως απαστράπτων υπερκαινοφανής.

Εθεμελιώθη ιδού το απόρθητο κάστρο σου 

και Οθέλλοι εκ νέου κατακλύζονται 

μετά των παθών τους.

Υμνεί γονυπετής ο ποιητής 

της Κεχαριτωμένης τη χάρη

στους τύμβους του γένους μου 

και τις κατανυκτικές εκκλησιές σου.

Σαλαμίνα της Κύπρος.... 

Πόλη περίλαμπρη, Ελλήνων στολίδι!

Κι όμως.... Τούτα όλα θέσφατα είναι 

ή ονείρατα που ανεγέρθησαν 

απ’ της ψυχής του τα άδυτα.

Τα άγια σου χώματα ουδέποτε διάβηκα,

στης φωνής σου το κέλευσμα 

δεν δύναμαι ν’ ανταποκριθώ.

Ο κλαυθμός γοερός ακούγεται συνεχώς 

απ’ την αχλή του γλαυκού σου.

Δακρύζει η Παντάνασσα 

και αγχόνες τρυπούν τον Εσταυρωμένο

αναδυόμενες από τα πύρινα σίδερα 

που περικλείουν τον κορμό σου.

Των νεκρών μου οι τύμβοι με αδημονία 

προσμένουν το Αναστάσιμο φως.

Εφτά και τριάντα τα χρόνια που το άλγος

κατακαίει του ποιητή την ψυχή.

Θέλω να ξεχάσω.... Να πάψω να πονώ.... 

Απεγνωσμένα αναζητώ μεθοδεύσεις

για λίγη ιλαρότητα και κραταιά ξανά ν’ αδράξω το φως.

Μα ναι, ευρέθη ο τρόπος να επέλθει η λήθη 

στων μαρτυρίων σου τη θωριά

κι εν τέλει οι ερινύες να πάψουν να αλυχτούν.

Εις είναι ο τρόπος, και είναι αυτός: 

Ν’ αντηχήσει ξανά στο Βαρώσι

«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή»

Μαρία Θ.Σαντά

<<ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ>> 

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΕΞΑΙΡΕΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ 

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΝΤΑ 

Τα φεγγάρια του Αυγούστου Γλαυκό πουλί της σοφίας ακούω το παράπονο της ποίησης μέσα στην έναστρη νύχτα κι εγώ ένας ποιητής μόνος να προσπαθώ να σταθώ άλλη μια φορά όρθιος μ' ένα ρήμα στιλπνό και της αγάπης τα άλφα να τα χαρίσω σε σένα στους δρόμους της δικής σου ποιητικής. Τον Αύγουστο τα φεγγάρια έχουν κάτι παραπάνω στη λάμψη τους κι εσύ έναν πιο όμορφο λόγο να είσαι η δική μου Πανσέληνος να μπορώ ν’ακουμπάω με άπνοια και να λέω ανέπνευσα! Θεόδωρος Σαντάς,Θεσσαλονίκη,21-8-2017

<<ΧΟΡΟΣ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΓΙΑΜΠΟΥΡΑΝΗ 

ΧΟΡΟΣ

Μουσική Ουράνια. 

Κοπέλες που χορεύετε 

κάνετε κύκλους, με αγάπη ενωθείτε.

Η κίνηση αέρινη στολίζει την πλάση. 

Μαλλιά λυτά σαν των κυμάτων τους αφρούς, 

ο αέρας τα διαπερνά

Ομορφιά Αφροδίτης!

Αιθέρια η Χάρη σμίγει με τον Άνεμο 

και χάνεται στους ουρανούς

Αιώνια! 

Γεωργία Γιαμπουράνη 

Ψίθυροι Δημιουργίας

Δωδώνη/Βερενίκη 2003

<<ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΚΥΦΤΟΣ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΚΥΦΤΟΣ

Εις τον καιρόν των σφαιρών

και των αλεξίσφαιρων ,

τι δύσκολη , που είναι η ζωή , Κύριε ...

Σφυρίζουν οι ήχοι ...

και οι κραυγές φορτωμένες απελπισία ,

κατακρημνίζονται εις το άγιον Τίποτα ,

βυθίζοντας τους αγαπημένους ,

εις θυμόν ανεκδήλωτον !...

Και οι λαοί , προσευχόμενοι Κύριε ,

ανάβουν κηρία , το Θηρίον να εξευμενίσουν, 

και ουχί για την συντριβήν της Κεφαλής Του ...

Κι ο ποιητής , βραδυπορεί σκυφτός ,

πάνω στις γραφές του Κύριε ,

αδυνατώντας να συλλάβει ,

ποιο το Νόημα της κολάσεως 

και ποιο του Παραδείσου ...

Νίκος Δημογκότσης

<<Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ>> 

ΕΝΑ ΤΡΥΦΕΡΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ- ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ 

Η ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Το φως του ήλιου έλαμψε

στο γκρίζο τ’ ουρανού.

Αχτίδες περνοδιάβηκαν

αναμεσής στα νέφη!.....

Η θλίψη της βροχής σταμάτησε,

ξαφνιάστηκε το πένθος,

χαμογέλιο σκόρπισε

στον ουρανό ο ήλιος!!!..

Όμορφη που είναι η ζωή

σαν τη φωτίζει ο ήλιος!!...

Σαν οι αχτίδες του 

φέρνουνε ζωντάνια

και τραγουδούν έρωτα

ολόχαρα τραγούδια!.....

12/11/2013

<<ΑΦΙΛΗΤΑ ΧΕΙΛΗ >> 

ΜΙΑ ΓΡΑΦΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΛΑΝΕΥΕΙ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

Αφίλητα χείλη

Χαμήλωσε απόψε ο ουρανός 

και στο περβάζι του δειλινού 

άστρα ο Μορφέας με φιλεύει. 

Σ’ ένα πεντάγραμμο από σύννεφα,

μεθυσμένα τα πρίμα 

απ’ της ανάσας σου τον απόηχο, 

κρύβονται σιμά 

στο φάλτσο χτύπημα της καρδιάς μου.

Σκέφτομαι,

μήπως φταίει που έμαθα από μικρή 

ν’ αγαπώ τ’ανείπωτα 

και να νιώθω το χάδι πριν μ’ αγγίξουν.

Ίσως πάλι να με πλανεύουν

τα ίχνη που αφήνει η πένα σου 

απάνω στην ψυχής μου τον καμβά. 

Ο χρόνος μου στη γη, με δίδαξε

να μερεύω τους καιρούς 

και να σιωπώ στις θύελλες, 

μα σαν ξαστερώνει, αυγή γεννιέμαι 

εκεί ζερβά στα χείλη σου, 

που ακόμα αφίλητα τα ‘χω.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

<<ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΧΙΒΑΔΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΧΡΥΣΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗ 

{{Κοκκινη αχιβάδα}}

Ηρθες σαν την ανοιξη, στ' όμορφο 

καλοκαιρι

Θαλασσινό μου δάκρυ, μονακριβο μου 

αστερι

Ηρθες και με γέμισες του κοσμου τα 

στολιδια

Εκρυψες συννεφα του νου με γέμισες τραγούδια

Ηρθες και μου εδιωξες τα στοιχειωμενα μου βραδια 

Τα φίλησες τα στόλισες μες τ αγρια

σκοταδια

Έκλεψες το φως του φεγγαριού απ την στολισμένη κόμη

Το κάρφωσες επάνω μου κι εγίνηκα ασημωτό βραχιόλι.

Ηρθες απροσδιόριστα και τόσο

ξαφνικά

Δεν άντεξε και σκίρτησε απότομα

η καρδιά

Επανω σου κρεμάστηκα σαν τ ουρανου τ'αστερι

Μες του ορίωνα το τόξο έχεις απλώσει

βέλη.

Λάβωθηκα και επεσα απ τον ουρανο

επάνω

Η καρδια σκορπιστηκε χιλια κομματια

χαμω

Εγινε δακρυ τ ουρανου, θύμησε

θυσία, απ του ερωτα τα βέλη σου

αιματοχυσια.

Σαν εφτασε στη θάλασσα σκορπίστηκε

δειλά

Εφτασε στο βυθό έσμιξε με το κυμα

τ'απαλό 

Μεταμορφώθηκε σε κόκκινη

αχιβάδα

μέσα βαθιά της έπνιξε το πιο γλυκο

μυστικό.

Εξαγνίστηκε η καρδιά μου

έγινε αιωνιο, της θάλασσας παιδί

σφραγίδα της αγαπης μου

που 'ναι παντοτινη.

Χρύσα Νικολάκη

13.8.17