BloomingWord

<< ΤΑ ΚΟΙΝΟΤΥΠΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΒΑΓΙΑ ΜΠΑΛΗ 

Τ Α Κ Ο Ι Ν Ο Τ Υ Π Α
Η πένα να σαλεύει
πάνω σε άσπρες σελίδες,
τους καημούς να πλέκει,
όρια να μην έχει,
νοήματα βαθιά
να κρύβονται σε λέξεις,
νοήματα ρηχά
να χεις να επιλέξεις.
Τα λόγια της αγάπης
μέσα σε μια περίοδο,
να μπει και να χωρέσει,
το αστείρευτο.
Είναι κι οι σκέψεις άπατες
δεν ξέρεις που τελειώνουν,
μέσα στα βάθη του μυαλού,
τα όνειρα στοιχειώνουν.
Τολμάς να πεις όσα αντέχεις,
τολμάς να δεις όσα το βλέμμα ξέρει,
το άγνωστο μην αγγιχτεί,
απροσπέλαστο να μένει,
σαν εξορία, σαν τιμωρία
που όλοι φοβούνται
κι όλοι αρνούνται να το δουν.
Μα εγώ παιδί περίεργο,
την πένα ακονίζω
το άσπρο φύλλο σκίζω
και γράφω στο πιο σκούρο.
Τα πλάτη τα «γειώνω»,
γεύομαι τις ιδέες, τις σκέψεις τις λαθραίες
τις απομυθοποιώ,
τις ζω κι ύστερα τις γράφω εδώ
με μια μανία την πένα μου
ζαλίζω στο λεπτό.
Δε θέλω τα κοινότυπα,
χόρτασε η καρδιά πρότυπα
θέλω το άγνωστο, το αιρετικό,
αυτό να με εμπνέει
κι οι δρόμοι μου ας βγαίνουν
σ’ αέναο γκρεμό.
Μια γέφυρα θα χτίσω
και θα το περπατώ,
τις άσπρες σου σελίδες
θα τις σκουραίνω εγώ.

Vaya Bali