<<ΣΤΟ ΜΥΘΟ Η ΑΛΗΘΕΙΑ>>  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ  

ΧΡΥΣΑΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗ  

ΣΤΟΝ ΜΥΘΟ Η ΑΛΗΘΕΙΑ Το γέλιο των παιδιών ηχεί μεσα στα αυτια μου, όμορφα χαρούμενα χτυπάει η καρδιά μου. Λες κι είμαι εγω παιδί νομίζω πως θεριεύω, και με την φαντασία μου τ' αστερια διαφεντεύω. Υφαινω ιστορία της αυγής πλάθω τους χαρακτήρες, για κακούς βάζω ληστές κι ασχημους πειρατές. Για τους πρωταγωνιστές, κρατάω τους μοιραίους, απ ολους τους πιο όμορφους και τους πιο θαραλλέους... Τρέχω μέσα στο κάστρο τους ψάχνω για τα σεντούκια αυτά που μέσα κρύβονται όλοι οι θησαυροί τους εκει που μεσα βρίσκονται οι φαρμακεροι εχθροι τους. Η λύση είναι ηθική άνθρακας ο θησαυρός, γιατι σαν τον πιάσεις γίνεται καπνός. Λυσσομανά ο άνεμος στοιχειά και δράκοι βγαίνουν, και κάπου εκει στην καταχνιά κρύβεται μια μάγισσα γριά, τόσο αποκρουστική που χάνεσαι στη ματιά της. Αυτή κρατα το λάβαρο βαθια μες στην καρδιά της. Τότε μεμιας πως γίνεται ο άνθρωπος να αποφασίζει, αυτό που τόσο εύκολα η φύση του , του ορίζει, τρέχει να φύγει μαγικά γρήγορα να επιστρέψει, στον δικό του κόσμο γιατι έχει αγριέψει, την ελευθερια του θέλει, να σωθεί και απο τα μαγικά τα φίλτρα να ελευθερωθει... Μεμιάς καταλαβαίνω πώς η ιστορία έχει μήνυμα τρανό την ελευθερία!!! Αυτή ειναι υπέρτατο αγαθό απ το χρυσάφι πιο λαμπερό, σ 'αυτής το όνομα αξιζει να παλεύεις, στο δικο της όνομα τιποτα να μην το διακυβεύεις ... Νικολακη Χρυσα 28/6/17

<<ΠΩΣ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΟΣΗ ΠΙΚΡΑ ΤΑ <<γιατί>>...>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ  

Πώς αντέχουν τόση πίκρα τα «γιατί»... 

Πόσο κοντά η Αγάπη με το Μίσος. 

Πότε περάσαμε την διαχωριστική.

Πώς παραγκώνισε επιθετικά το «ίσως»

τη σιγουριά που άλλοτε η ζωή 

από κοντά μας είχε χέρι – χέρι 

………...................

Που χάθηκαν οι Έρωτες και τα αισθήματα.

Πώς γέμισε η ζωή μας κρίματα.

…………………….

Πώς ξέσπασαν βροχή τα ανεκπλήρωτα 

και ντρόπιασαν τα εκπληρωμένα 

ανεπαρκή καθώς εκκρίθηκαν 

 ανίσχυρα και παραγνωρισμένα. 

Ποιος του Ζαλόγγου τον χορό 

τα έσπρωξε να σύρουν 

μαζί και την Αγάπη μας εκεί να παρασύρουν.

(απόσπασμα)

"Ανεκπλήρωτοι Έρωτες"

Μαργαρίτα Αρβανίτη

<<ΔΕΝ ΘΕΛΩ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΠΥΡΟΥ ΑΥΛΩΝΙΤΗ 

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ...

Δεν σφάλισα ηθελημένα την εξώπορτα

στο πέρασμά του μισάνοιχτη βρέθηκε

καρτερικά τον ερχομό του περιμένω

το επόμενο χτύπημά του ν΄ακούσω, 

καθώς του καντιλιού η φλόγα τρεμοπαίζει

απελπισμένα προσδοκώντας το ξημέρωμα .

Ποτέ δεν έπαψα να ψάχνω στο σκοτάδι

τρυπώ το υγρό ταβάνι με το βλέμμα

τον ποταμό των άστρων ν 'αντικρίσω

όταν η ομίχλη γύρω μου πυκνώνει

σ' ένα τοπίο φτωχό από ανθρώπους.

Εκεί που σμίγει ο ουρανός με τα βουνά 

κυνηγημένα τα σύννεφα θαρρείς πετάνε

την ώρα που μερτώ τον αβάστακτο πόνο

με τα δόντια της ξεφτισμένης χτένας .

Πάντα κοιτάζω κατάματα τον άνεμο

ποτέ μου δεν του γύρισα την πλάτη

κρυφά προσμένω τον ανεμοστρόβιλο.

Πρέπει στο διάβα του να με' βρει όρθιο

τότε που κοντά του θα με σέρνει .

Φοβάμαι το βίαιο τούτο συναπάντημα 

όμως ποτέ δεν θέλω να το μάθει ...

ΑΘΗΝΑ 24 -- 06 -- 2017

Α Υ Λ Ω Ν Ι Τ Η Σ Σ Π Υ Ρ Ο Σ

<< ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΡΟ >> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ 

ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ- ΨΥΧΟΓΙΟΥ 

Της Κυριακής το σήμαντρο

Μια υποψία χαμόγελου

έκανε παρέα στη σιωπή.

Ευαισθησίας χείλη το βλέμμα,

αγνάντευε των άστρων τα θέλγητρα.

Το καθ’ ένα,

ντυμένο τη λάμψη της χάρης του

στόλιζε το νυφικό τ’ ουρανού.

Λουλούδια πανέμορφα,

έστελναν το ασήμι τους

στ’ αγέλαστα μάτια της νύχτας.

Επαναστάτρια η μέρα,

ζώστηκε το ρόδινο στέλεχος

και πήγε να χτυπήσει

της Κυριακής το σήμαντρο.

Στο άκουσμά του,

γιορτινά πρόβαλλαν τ’ άρθρα

του ημερήσιου τύπου.

Το καλύτερο διάλεξα 

για να ξεκινήσω τη μέρα μου. 

Για την αγάπη του κόσμου, μιλούσε.

24/6/2017

<<Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΟΧΟΥ ΠΟΙΗΤΗ 

ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Ταξίδεψα στο μαγικό * του σώματος λιβάδι ,

και άφησα το χάδι * στον άσπρο σου λαιμό ...

Βασίλισσα των αστεριών * σε βάφτισα το βράδυ ,

και χάραξα σημάδι * στην σάρκα των χειλιών .

Και σαν εχτύπησ΄ η καρδιά * στον ήχο της καμπάνας ,

ονειρική μια μπάντα * παιάνιζε γλυκά ...

Τούτ΄ η αγάπη των Ψυχών * χώμα νερό και στάχυ ,

θα λάμπει δίχως δάκρυ * στην Άνοιξη του Δι Ευχών .

Και στην αλήθεια του φωτός * ο ήλιος ο δικός μας ,

θα είναι αδελφός μας * και σύντροφος πιστός ...

Νίκος Δημογκότσης

ΕΝΑ ΑΤΙΤΛΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ 

<< ΤΑ ΚΟΙΝΟΤΥΠΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΒΑΓΙΑ ΜΠΑΛΗ 

Τ Α Κ Ο Ι Ν Ο Τ Υ Π Α
Η πένα να σαλεύει
πάνω σε άσπρες σελίδες,
τους καημούς να πλέκει,
όρια να μην έχει,
νοήματα βαθιά
να κρύβονται σε λέξεις,
νοήματα ρηχά
να χεις να επιλέξεις.
Τα λόγια της αγάπης
μέσα σε μια περίοδο,
να μπει και να χωρέσει,
το αστείρευτο.
Είναι κι οι σκέψεις άπατες
δεν ξέρεις που τελειώνουν,
μέσα στα βάθη του μυαλού,
τα όνειρα στοιχειώνουν.
Τολμάς να πεις όσα αντέχεις,
τολμάς να δεις όσα το βλέμμα ξέρει,
το άγνωστο μην αγγιχτεί,
απροσπέλαστο να μένει,
σαν εξορία, σαν τιμωρία
που όλοι φοβούνται
κι όλοι αρνούνται να το δουν.
Μα εγώ παιδί περίεργο,
την πένα ακονίζω
το άσπρο φύλλο σκίζω
και γράφω στο πιο σκούρο.
Τα πλάτη τα «γειώνω»,
γεύομαι τις ιδέες, τις σκέψεις τις λαθραίες
τις απομυθοποιώ,
τις ζω κι ύστερα τις γράφω εδώ
με μια μανία την πένα μου
ζαλίζω στο λεπτό.
Δε θέλω τα κοινότυπα,
χόρτασε η καρδιά πρότυπα
θέλω το άγνωστο, το αιρετικό,
αυτό να με εμπνέει
κι οι δρόμοι μου ας βγαίνουν
σ’ αέναο γκρεμό.
Μια γέφυρα θα χτίσω
και θα το περπατώ,
τις άσπρες σου σελίδες
θα τις σκουραίνω εγώ.

Vaya Bali 

<< Ο ΠΟΤΑΜΟΣ>> 

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΝΤΣΑ  

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ

Σαν θα διαβείς τον ποταμό

Πίσω να μη γυρίσεις

Στην άκρη τα σανδάλια σου

Και τ' όνειρο ν' αφήσεις

Ξυπόλητη στην ερημιά

Με την ψυχή σου άδεια

Θα σε πονούν λιγότερο

Τ' αγκάθια απ' τα σκοτάδια

Όταν βρεθείς απέναντι

Μήνυμα θα σου στείλω

Θα 'χω παρέα το βουνό

Θα του μιλώ σαν φίλο

Στο λυκαυγές θα σε ζητώ

Στον ήλιο δίπλα να 'σαι

Κι' όχι σε άλλη αγκαλιά

Εμένα να θυμάσαι

Κάθε λυκόφως που 'ρχεται

Εγώ θα αναρωτιέμαι

Λείπεις.......και τόση δύναμη

Που βρίσκω και κρατιέμαι

Η μοναξιά παρέα μου

Φίλη καλή τα βράδια

Μα της αγάπης που πονώ

Δεν κλείνει τα σημάδια

Άμα βαρέθηκες κι' εσύ

Την μοναξιά, τον πόνο

Μέσα στο φεγγαρόφωτο

Ψάξε να βρεις τον δρόμο

Τον ποταμό για να διαβείς

Θα 'ναι πλημμυρισμένος

Όνειρα άψυχα σκαριά

Θα είναι φορτωμένος

Πιάσου απ' ένα όνειρο

Κείνο το ποιο ωραίο

Που 'χει σκαρί το σώμα μου

Στην κουπαστή το Αιγαίο

Στηρίξου πάνω στ' άρμενα

Να σε χτυπά τ' αγέρι

Βάλε πυξίδα την καρδιά

Πίσω για να σε φέρει.-

12-6-2017

<<ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ>> 

ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΝΤΑΣΗ  

Ξέρω πως δεν υπήρχες

εγώ σε δημιούργησα μέσα στα ποιήματά μου

κι αυτό το γράμμα το κοινό μας που σου χάρισα, δικό μου ήταν.

Ξέρω πως δεν υπήρχες 

μα σ' έψαχνα καιρό πολύ μες στα φωνήεντά μου

για να σ' ακούσω να μου λες πως ούτε εγώ υπήρχα.

Δέσποινα Ντάση

<<ΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΝΤΛΙΝ ΜΑΝΤΛΙΝ 

ΛΙΟΓΕΝΝΗΤΗ Τον ήλιο βάζει πρόσωπο στο στήθος της φεγγάρι στολίζεται τον ουρανό λούζεται την καρδιά της. Σ΄ανήλιο κάμπο ροβολά η φωτογεννημένη χαρά σκορπάει ολόγυρα μ' Αγάπη τον κυκλώνει. Τον κόσμο πια που ξεψυχά, θέλησε ν ανατείνει, τους θεομπαίχτες άφρονες σ΄υπόνομο κλειδώνει. Φρέσκος αέρας φύσηξε κι η στάχτη εσκορπίστει. Ελπίδα,Αγάπης ξέσκασμα μοιράζει η γοργοπόδα... Κι όνειρα άρχισαν ξανά, τη βούληση να εμπνέουν. Μύρισε αγάπη μονομιάς, ξαστέρωσαν οι πόνοι κι άστραψε η Λιογέννητη που ο σκοπός σκοράρει. Το γαλαντόμο της φιλί, τη γένεση ανασταίνει... Αλέγρα ο Ηλιος παρακεί αρνιόταν να βασιλέψει..!

<< ΠΑΞΟΙ >> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΟΠΩΣ ΟΛΑ, 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΑΣ  

ΓΙΟΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ  

Ο Ποσειδώνας θέλησε

να ζήσει την αγάπη του

με τη γλυκιά Αμφιτρίτη

μακριά από τον Όλυμπο,

μακριά απ' όλους τους θεούς

κι απ' τους θνητούς ανθρώπους,

εκεί, δίπλα στη θάλασσα,

πλάι στα γαλανά και γάργαρα

νερά της...

Γι' αυτό, κάποιαν ημέρα,

μ' ένα και μόνο χτύπημα

της θεϊκής του τρίαινας

το νότιο άκρο έκοψε

από την όμορφη τη νήσο

των Φαιάκων,

κι ένα νησί σχημάτισε.

μικρό κι αγαπημένο,

τους Παξούς...

Σ' αυτό το έρημο νησί,

έζησε την αγάπη του

με τη γλυκιά Αμφιτρίτη,

μακριά από τον Όλυμπο,

μακριά απ' όλους τους θεούς

κι απ' τους θνητούς ανθρώπους,

εκεί, δίπλα στη θάλασσα,

πλάι στα γαλανά και γάργαρα

νερά της...

.

.

.

Παξοί: Από τη Ποιητική συλλογή, " Μυθολογία, Μούσα μου"

Της Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου

ΑΝΩΝΥΜΗ ΠΟΙΗΣΗ... 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΒΑΓΙΑ ΜΠΑΛΗ. 

"Ισορροπώ στο σ αγαπώ σου

κάτι βραδιά μεθυσμένα,

κάτι νύχτες που το φεγγάρι 

ολοστρόγγυλος φακός

μας κοίτα και μας φωτογραφίζει 

Άγομαι και φέρομαι στους κυματισμούς

της φωνής σου

και εγκλωβίζομαι στις μικρές άπροσμενες 

κινήσεις των χεριών σου.

Μα συνέχιζω να ισορροπώ πάνω 

σε ένα "θέλω" σου,

να γίνομαι αέρας στην αναπνοή σου,

να βρέχομαι από τα δάκρυα σου 

σαν η ανατολή κάνει την εμφάνιση της"

Βάγια Μπαλή 13/06/2017

ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΟΥΣΟΥ 

<< ΠΩΣ ΝΑ ΧΤΙΣΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ>>.

  .Πώς να χτίσω μαζί σου....

Πώς να χτίσω μαζί σου την ενδοχώρα

στην ηλιοτρόπεια πολιτεία ; οι κήποι άδειοι,

βαραίνει στο πέλμα η αντοχή.

Ότι σκέφτεσαι δεν είναι ποίηση !!

Ψηλαφώντας τους αρμούς των πράξεων

-που δεν υστέρησαν σε θάνατο-

με ψυχάρμενες λήψεις εδάφους

ανέσυρες το βάθος και το ρήμα της λέξης.

Πώς η αγάπη ενσαρκώνει το μύθο

στη μετέπειτα διασπορά του λόγου ;

Ο πόνος φέρνει θάλασσα κι΄αρμυρίκι

που χάνεται στη χειραψία του απώτερου

όπως οι κλώνοι κρύβουν τον αμπελώνα 

ξέχειλο στήθος ποίησης που δεν απαντά !!

Έλα στο βαθυπέλαγο του νου και της ψυχής.

Το ηφαίστειο φύτρωσε στην αυλή μου.

ο ιδρώτας μου ένα φρύγανο κάστανο.

Πώς καραδοκεί ο λυγμός όρθιος, χωρίς άροτρο !!

Με την αγάπη μου πάντα !!!--Δημοσιεύτηκε 

στο περιοδικό ΄΄Νέα Αριάδνη-- τ.91 σελ,38

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ

ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

<<ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΓΚΡΙΖΟ>> 

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΗΝ.

ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΓΚΡΊΖΟ

Απ' όλες τις φορεσιές της ψυχής μου,

μονάχα η θλίψη δεν παλιώνει ποτέ'

κι ανάμεσα στα χρώματα του κόσμου,

μόνο το γκρίζο μένει αξόδευτο.

Να 'ναι που βάθυναν οι γραμμές του προσώπου;

Ή που τα σταφύλια τ' Αυγούστου

αμέστωτα έμειναν τούτο το χρόνο

και δακρύζουν τα μάτια μου στη στιφάδα τους.

Καρτερώ μια βροχή να ξεπλύνει

τη σκόνη που πετρώνει τις μέρες μου

και μιαν ανατολή να θανατώσει 

του φεγγαριού την αέναη έκλειψη. 

Τη νύχτα υφαίνω το στερέωμα, 

μα κάθ' αυγή γοργά το ξηλώνω

μη λάχει και το φαντό τ' ουρανού τελειώσει 

και σπάσω την υπόσχεση που σου 'δωσα

να καρτερώ για πάντα.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

28/8/16

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

<<Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΤΡΙΤΗΣ>> 

ΠΟΥ ΑΞΙΩΘΗΚΕ   3ο  ΒΡΑΒΕΙΟ 

Η ΛΙΤΣΑ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ 

ΑΠΟ ΤΟΥΣ 32ους ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ Π.Ε.Λ. 

ΣΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ. 

Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΤΡΙΤΗΣ
Εγώ η Αμφιτρίτη της θαλάσσιας κραιπάλης,
συγκάτοικος της βροχής
και ενίοτε της νιόφερτης άνοιξης,
ωσάν αοιδός των παθών
τους στοχασμούς μου ψάλλω:
Κοντά πενήντα χρόνια, στέκω
σιμά στον απόσπερο της γης μου,
-της χώρας του Ομήρου-,
εγγύτερα στους καημούς των κολίγων,
στου απόκληρου την αψάδα.
Πενήντα χρόνων λουλούδια στη μασχάλη
κι ο Μάης δεν τα κορφοκόπησε
γιατί τα σύδεντρά του τα αφόρμισε ο άνθρωπος.
Κι είδα τον άνθρωπο ν' ανεβαίνει την οδό κλαυθμώνων,
να μαυλίζει τον άνθρωπο στον κυβισμό του χρόνου
χωρίς τα ζύγια του, δίχως τελείες και ερωτηματικά
σε μια ευθύγραμμη σύληση
πάνω από τα παγκάρια με τους οβολούς τους.
Κι είδα τον κυρ-Αλέξαντρο να κείτεται
στης φόνισσας την παγωμένη φτέρνα,
τα ηφαίστεια ζυμωμένα στην παλάμη του Μακρυγιάννη
να αιμορραγούν στα μαρμαρένια αλώνια.
Θροεί της Αρετούσας το παράπονο
στων τραγικών το μνήμα.
Έτσι στερνός που στάθηκε ο πόνος του ξωμάχου
στ' αμπέλι και στο στάχυ,
στο σταφύλι του Διόνυσου
και της Περσεφόνης τους δίσεκτους λειμώνες,
με μια χειραψία στα φυλλώματα της νόησης,
ας τον καλωσορίσουμε στη γιόρτα των Δελφών.
Καλλιόπη Δημητροπούλου

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

<< ΜΙΚΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ>>  

ΠΟΥ ΠΗΡΕ Β' ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 32ους ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ 

ΤΗΣ Π.Ε.Λ.ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ,
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ. 

Ο μικρός άγγελος

Έξω από τα τείχη, οι ληστές ακόνιζαν τα δόντια 

με αίμα. 

Μέσα στην πόλη, εμείς ορθώσαμε αναχώματα 

με προσευχές.

Στις τάφρους, η αθωότητα θώπευε όπλα 

και πόρνες.

Στις πύλες, οι γέροντες έπαιζαν στα ζάρια 

τον παράδεισο.

Οι άρρωστοι έσπερναν έλεος στα καλντερίμια 

της απόρριψης.

Στα ταβερνεία, οι νέοι αναμείγνυαν 

την ελευθερία με ιδέες και κόκκινο κρασί, 

για να χρωματίσουν τα αετώματα .

Οι μισές γυναίκες στολισμένες αδημονούσαν, 

για μια βόλτα με πανσέληνους έρωτες.

Οι άλλες μισές έσκαβαν τάφους, 

να θάψουν τα λόγια που λιποτάχτησαν.

Κανείς δεν έβγαλε το λιγοστό ψωμί στο λιοπύρι 

να θραφούν οι ορφανές Κυριακές.

Μια κουκουβάγια, τρυπωμένη στα χαλάσματα, 

τήραγε τα μελλούμενα και θρηνούσε.

Έκρωζε με ανατριχιαστική λαλιά:

- Εδώ, όλοι μαζί ,σύψυχοι , να σιάξουμε 

το κατάρτι, το φλάμπουρο και τα πανιά…

- Εδώ, όλοι μαζί, Ακάθιστοι, να μείνουμε 

για έναν ύμνο βυζαντινό...

Την δέσανε με σκοινιά, την έβαψαν με κόκκινη μπογιά 

και την έσερναν στα πέτρινα σοκάκια μισοπεθαμένη.

Τα μισερά βλέμματα των ανθρώπων ζητωκραύγαζαν.

Ένας μικρός άγγελος δάκρυσε, 

την πήρε αγκαλιά, την έκρυψε στις φτερούγες του 

και αναλήφθηκε στους ουρανούς.

Έψαλε με θεϊκή γλυκύτητα 

 -Η πόλη θα γεννηθεί από την αρχή…...

-Θα έχει μόνο παιδιά, λουλούδια και πουλιά…

Σεραφείμ 

Χερουβείμ

Κώστας Βασιλάκος

14/06/2017

<< ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ >> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ.

Παράκληση

*****************************

Συνάνθρωπε ,

Άφησε με, για λίγο, ν ανέβω στο χώρο Σου, 

να φύγω απ τα σκοτάδια της ατέλειας. 

Χρόνια τώρα τριγυρίζω απειθάρχητα

αναζητώντας ανάσα στο ψυχανέμισμα. 

 Πάρε με από τον άχαρο, άφωνο χρόνο. 

Ζω καιρό τώρα στις αιχμές των σκιών. 

Βουλιάζω στο άχρονο κενό άπελπις ...

Χρόνια Σε περιμένω στο βουβό σκοτάδι 

δώσε μου το χέρι Σου , το δικό Σου χάδι ...

Πόσο Σε πεθύμησα,έλα, συνάνθρωπε μου 

Δώσε μου το χέρι Σου ,έλα κράτησε με ...

Στα άστρα ν ανεβούμε, στ ουρανού τα πλάτη 

Ζέστανε μου την ψυχή ... κάνε και Συ κάτι ...!

Διάστικτος χρόνος

8/6/2017

Μαρίνα Ι. Προμπονά

ΕΝΑ ΑΝΩΝΥΜΟ ΑΠΟ ΤΟ <<ΚΕΝΤΡΑΡΩ ΣΤ' ΑΝΕΦΙΚΤΟ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΟΥΧΑ 

Δεν ημουνα ποτε μπροσταρης.
Παιζω παντα τελευταιος αμυντικος.
Σπανια επεμβαινω και απο λιγο.
Οταν κρινω οτι ο κινδυνος γινεται απειλητικος,
τον τσεκουρωνω με το γαντι’
σβηστα.
Κανεις δεν το καταλαβαινει.
Μοναχα κατι λιγοι Ταλιμπαν
που εχουν ξεμεινει στον Αιθερα.

Κατι ψυχες που σπευδουν οι Αδαεις, να τις χαρακτηρισουν «Ρομαντικες » αμελωντας τον Αληθινο ρεαλισμο που υποβόσκει.