BloomingWord

<<ΜΑΝΑ, ΤΕΛΟΣ ΚΙ ΑΡΧΗ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ 

ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ ΨΥΧΟΓΙΟΥ 

Μάνα, Τέλος κι αρχή

Eσύ,

της ζωής παρουσία αρχέγονη, 

μοίρες ορίζεις.

Σώμα οδύνης, χαράς, γλυκολάλητος λόγος,

η φύτρα σου δώρημα θείο.

Έμβια όντα ανασταίνονται μέσα σου,

Μάνα!

Χέρια που απλώνονται στου χρόνου τα βάθη

ματιά που Παντάνασσας βλέμμα θυμίζει

ουρανόσταλτη είσαι.

Κασταλίας νερό βυζαίνει το σπλάχνο,

ο κόσμος γεμίζει της ζέστας σου χνώτα

στα στήθη σου δίδυμο ταίρι ο παλμός μας,

σκυμμένη στο λίκνο το φόβο αποδιώχνεις. 

Στο γέρμα της μέρας η αγάπη σου

δύναμης γίνεται λέξη,

το χαμόγελο, λιμάνι απάνεμο

που ρότες χαράσσει.

Εσύ την ελπίδα κομίζεις, η ύπαρξή σου,

ανασταίνει της πλάσης το σπέρμα

η ανάσα σου, στηρίζει

του Σύμπαντος ράχη.

Αγκάλη που κρύβει τα πάθη η μορφή σου,

στήριγμα είσαι, φυλαχτό ακριβό.

Στίχος απλώνεσαι, υποκλίνεται η πένα,

ο λόγος σου, αγίασμα ρέει σε σελίδα λευκή.

Η έλλειψή σου ορφάνια

κι αλύτρωτη φύση.

Ποιητές μνημονεύουν την ύψιστη χάρη 

στου ερχομού σου το άστρο σήμαντρα ηχούν.

Μάνα!

Τ’ όνομά σου ευωδία στο στόμα,

Άλφα κι Ωμέγα, τέλος κι αρχή.

10/5/2017