<< ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΝ>>
ΕΝΑ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ
----------- ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΝ ---------
Με φτερά από λέξεις άγραφτες
και το δισάκι της σιωπής γεμάτο,
αφήνω πίσω μου το αμετάβλητο.
Πάίρνω μόνο το κόκκινο του δειλινού,
σαν των χειλιών σου το αποτύπωμα,
για πιο πέρα από την δύση των καιρών.
Εκεί,που συνθέτουν οι μύθοι
πραγματικότητες
και ονειροκρίτες πειστικές επεξηγήσεις.
Σ'ένα λαβύρινθο άσπρων νάνων
που συρρικνώθηκαν πριν την έκρηξη
των αδικιών τους.
Για να χτίσω,δικό μου σύμπαν,
από τα κομμάτια της κατάρρευσης.
Με πεδιάδες ηλιοτρόπια και γαλάζιο μόνιμο,
για αταξίδευτους προορισμούς,
σε απαγορευμένες υφαλοκρηπίδες ίριδες,
στα χωρικά των ματιών σου,
δακρυφορούσα
ειρήνη μου.
Με κατάργηση στεναγμών
και σιδήρου.
Ένα σύμπαν,
να ισορροπεί
στην δοκό της δικαιοσύνης
και της αγάπης,
με ανθρώπινους θώρακες να χωρούν την πανσέληνο
κι'όλους τους νυχτερινούς καβαλάρηδες
των ακατόρθωτων
ουρανών.
Με φτερά από λέξεις άγραφτες
και το δισάκι της σιωπής γεμάτο,
αφήνω πίσω μου το αμετάβλητο.
Πάίρνω μόνο το κόκκινο του δειλινού,
σαν των χειλιών σου το αποτύπωμα,
για πιο πέρα από την δύση των καιρών.
Εκεί,που συνθέτουν οι μύθοι
πραγματικότητες
και ονειροκρίτες πειστικές επεξηγήσεις.
Σ'ένα λαβύρινθο άσπρων νάνων
που συρρικνώθηκαν πριν την έκρηξη
των αδικιών τους.
Για να χτίσω,δικό μου σύμπαν,
από τα κομμάτια της κατάρρευσης.
Με πεδιάδες ηλιοτρόπια και γαλάζιο μόνιμο,
για αταξίδευτους προορισμούς,
σε απαγορευμένες υφαλοκρηπίδες ίριδες,
στα χωρικά των ματιών σου,
δακρυφορούσα
ειρήνη μου.
Με κατάργηση στεναγμών
και σιδήρου.
Ένα σύμπαν,
να ισορροπεί
στην δοκό της δικαιοσύνης
και της αγάπης,
με ανθρώπινους θώρακες να χωρούν την πανσέληνο
κι'όλους τους νυχτερινούς καβαλάρηδες
των ακατόρθωτων
ουρανών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου