<<ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ>>
ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ...
ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΜΙΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
ΤΗΣ ΣΤΕΛΛΑΣ ΤΕΡΓΙΑΚΗ
ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΤΟ ΦΩΣ
Απορείς … γιατί συμβαίνουν γύρω σου όλα αυτά.
Πονάς, αλλά αντέχεις
βουτώντας την καρδιά σου
στη σιωπή της λογικής.
Στέκεσαι πίσω απ’ την καθαρότητα
και τη διαύγεια της αλήθειας
κι αντέχεις τα φράγματα
στο αφανέρωτο της ολότητας!
Φεύγεις και πάλι έρχεσαι,
σ’ ένα ταξίδι αέναο
που σε θλίβει κι όλο ματώνεις
παρασυρμένος στην κοίτη της ύπαρξης.
Αναριγάς … σαν τα γέρικα δένδρα
που αφημένα στη δίνη του βοριά
λικνίζονται και σιγοτραγουδούν
στο φευγιό του αγέρα…
Άκου … άκου ψυχή μου!
Το νερό που κελαρύζει, δεν είναι είναι απ’ το ρυάκι
που αγναντεύεις στο ρυθμό της ζωής.
Είν’ η καρδιά σου …
που θλιμμένη κι αφημένη στους ήχους
της εγκατάλειψης
πάλλεται … κραυγάζοντας να την ακούσεις
μέσα στη σιγαλιά της απραξίας σου !
Κοίτα καρδιά μου και δες,
το φως στα μάτια μου που σε φωνάζει
και λαμπιρίζει, εκεί .. στ’ αστέρια
όταν μαζί απ’ το μηδέν γινήκαμε
και ακουμπούσες …
πάνω στο στήθος μου
που σε γαλούχησε,
τροφοδοσία απ’ το Άπαν !
Κοίτα τα χέρια μου,
σου δείχνουν το φως στον Ήλιο
κι απορροφούν ακτίνες
για να σου δώσουν ζέση … κι αγάπη.
Πάρ’ τα όλα αυτά … είναι δικά σου
κι απλά θυμήσου,
πόσο μονάχοι υπήρξαμε…!
Ευχαριστώ πολύ, Ολγάκι μου ... τιμή μου !
ΑπάντησηΔιαγραφή