BloomingWord

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΗΝ ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ 

<<ΤΟ ΜΙΣΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ>> 

Α, και να μ’ έκανες Θεέ μου, ποιητή! 

Τότε με το νου ίσως θα μπορούσα

να πετάξω στα ουράνια

και στου Κόσμου Σου την ομορφιά

να εισχωρούσα!

Κι απ’ τα θαύματά Σου τ’ αόρατα και τα ορατά

που σμίγουν την ακτίνα τους τη χρυσή

με του Σύμπαντος την πλατειά ψυχή, 

Έμπνευση θα ’παιρνα φωτεινή

και μια ραψωδία θα ’γραφα ξεχωριστή

μ’ αισιόδοξες σκέψεις 

σαν να ’φερνα στην επιφάνεια 

τον Παράδεισό Σου κάτω στην γη.

Απέραντο δάσος θα ’κανα τις λέξεις, 

μ’ ανθισμένες κορυφές,

να κυματίζουν με περηφάνια 

ως τ’ ουρανού Σου τις απλωσιές

Κι απ’ τους ακίνητους των δέντρων κορμούς 

κι απ’ τις ρίζες τις βαθιές

σαν μέλισσα θα ρουφούσα χυμούς.

Χυμούς μ’ ανοιξιάτικες μοσχοβολιές 

τις πίκρες να γλυκαίνω της ανθρώπινης ψυχής.

Θα κορφολογούσα 

ωραίες ιδέες απ’ των δέντρων τις φυλλωσιές

να ντύσω με καλοκαιριού ηλιόχαρες φορεσιές 

το γυμνό και κακάσχημο κορμί της ζωής.

Κι ένα μεγαλόπνοο τραγούδι θα ’γραφα ευθύς, 

σαν θούριο του Ρήγα ηρωικό!

Και με τη λύρα της Ορφικής ψυχής, 

του Τυρταίου ακολουθώντας τον παλμό, 

 ύμνο θα συνέθετα,

όπου θα έσμιγα 

το αιθέριο της αυγής, 

τον κρίνο και τ’ αστέρι, τη φλογερή αστραπή,

την ελπίδα και την πίστη πως το «αύριο» θα ’λθει 

μ’ όψη περίλαμπρη, αστραφτερή.

Και τότε σαν κορώνα του Ήλιου βασιλική

στης Ζωής την απογυμνωμένη κεφαλή 

θα τον έθετα!

ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ «ΤΟ ΜΙΣΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ»