ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΩΡΓΗ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ 

<<ΜΙΚΡΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ>>

Μικρή δική μου

Μυρίζω φύση κι είν’ από σένα,

αγέρας μόνος, χαρά και πόνος

κι ας έρθει να με βρει.

Γλυκιά πατρίδα, σού δίνω αίμα

στενός ο δρόμος , δάκρυ στιγμής

κι ύστερα πάλι ανάσταση.

Σπαθί κατάρτι, ανεμοδούρα,

μια πάνω στ’ άστρα, μια στο βυθό,

μα πάντα είσαι εσύ εδώ.

Γυρίζει η Γη μας, μία πατρίδα

για όλους είναι, μια προσευχή

στο χάος, να μην χαθεί.

Τούτ’ η γωνίτσα των αιχμαλώτων

που όλο χαίρει κι όλο πενθεί

δική μου είναι πικρή κραυγή.

Σώμα γαλάζιο , θαλασσινό μου,

ηφαίστειό μου ανενεργό

σε ταξιδεύω με την Αργώ.

Όσα πελάγη, τόσες φουρτούνες,

ω, πληγωμένη απ’ τους αιώνες,

στις συμπληγάδες, ω πόσο σ΄ αγαπώ!

γ.π.κ-δρ.

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ 

<<ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΕΝΑΟ>>

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΕΝΑΟ

...Κι΄αυτό το γαλάζιο τ' απέριττο,

π' απλώνεται γαλήνη σκορπώντας...

Κι' αυτές οι παραλίες ολόλευκες

με βότσαλα μαρμάρου σαν κρίνα,

που φαίνονται στα μάτια του ονείρου!

Τ' αλμυρίκια δάκρυα στάζοντας

τραγουδάνε με τον μαίστρο παίζοντας

κι' οι ψυχές, λούζονται σε λατρεμένες

αρχέγονες μνήμες...

...Κι' είναι οι άνθρωποι που αναζητάνε τη γαλήνη,

το ξέσπασμα της θλίψης σε χαρά.

Το δάκρυ που θέλει γέλιο να γενεί.

Αναζήτηση στο αέναο, στης αχλής τ' αθέατο

τ' ολόμορφο του νου ταξίδι!

Στους δύσκολους καιρούς τους πικραμένους,

στέκει η ΄φυση εκεί, Μάνα, ερωμένη, αδελφή,

να δώσει καίρια την αγάπη της, την μεγάλη

στοργική ολόμορφη αγκαλιά της!

Χ.Μ.Ι. 26/3/2017

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ... ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΚΑΙΤΗΣ ΚΑΡΒΟΥΝΗ ΓΚΑΖΗ 

<<ΚΛΕΙΣΕ ΤΙΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ>> 

ΚΛΕΙΣΕ ΤΙΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ

Κλείσε τις κουρτίνες

ακριβό μου όνειρο.

Μας βλέπουν! Τα μικρά

αμούστακα σύννεφα.

Συνωστισμός η περιέργεια,

της νιότης η αδιακρισία.

Ψάχνουν! Το λευκό κρεβάτι,

τα τσαλακωμένα σεντόνια,

τα ημίγυμνα κορμιά μας,

τον ιδρώτα των μαλλιών,

τις κόκκινες παρειές,

τον χορό των δακτύλων...

Δες τα νεογέννητα, μικρά

συννεφάκια! Αδιάφορα τάχα

σφυρίζουν. Τους φίλους

προσκαλούν στη θέαση

των φιλιών μας. Τρέχουν

γλαροπούλια, περιστέρια,

κοτσύφια να προλάβουν.

Τα χελιδόνια στην καμάρα

έξω του παραθυριού

σταμάτησαν το χτίσιμο.

Κλέβουν τον χρόνο της φωλιάς

οι κλεφτές ματιές τους πάνω μας.

Κλείσε τις κουρτίνες, ακριβέ μου!

Θα μας σχολιάσουν.

Καίτη 2017

<<Η ΦΥΣΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ>> 

ΔΥΝΑΤΗ ΠΟΙΗΣΗ, ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΛΑΜΠΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ 

Η ΦΥΣΙΚΗ ΧΗΜΕΙΑ

Οτι κρίνεσαι,

της μοναξιάς δραπέτη,

μην αμφιβάλλεις.

Λικνίσου 

 στων ψιθύρων την αιώρα.

Θέλξου !

Οι δίδυμες ανταύγειες των ματιών της

φλογοβόλα.

Θέλξου !

Η δυσπιστία

φόβητρο

σε απομαγνητίζει .

Μία φυγή αναίτια

- βαρόμετρο αντίδρασης -

φιλτράρει τις προθέσεις .

Το διάφανο της ταραχής

απογυμνώνει κίνητρα .

Το πάθος απροκάλυπτα

εγκυμονεί λατρεία .

Αν προκληθείς,

υπόκυψε στον τύραννο, τον Πάνα .

Είναι γλυκός ο πειρασμός,

αν δεν είσαι επαίτης .

ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΣΙΛΈΙΑΔΗΣ ''Διαυγής Αντίδραση'' Εκδόσεις ΣΑΒΒΑΛΑΣ 2000

<<ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ>> 

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ... ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΕΚΛΕΚΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ 

ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ  

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΟΥ

Στους δρόμους του χιονιού πορεύομαι

μαντήλι λευκό έχοντας στα μάτια Κύριε ,

κι άλλο δεν βλέπω ,

πάρεξ πεινασμένα παιδιά

τους αιώνες να μετρούν

στις γειτονιές του κόσμου ...

Σκελετωμένα φαντάσματα ,

που θορυβούν κλαίγοντας

καθώς χτυπούν

τα άδεια κατσαρολάκια τους ,

ελπίζοντας πως ίσως εξ ουρανού

το χιόνι σε ψωμί μετουσιωθεί ...

Κι εγώ Κύριε , άλλο δεν ελπίζω ,

παρά στην Συνείδηση σου

και στην Συνείδηση μου , να εγερθούν ,

και τους Αυτοκρατορίσκους της γης

να συμπαρασύρουν

στα βάραθρα της Ασημαντότητας ,

έτσι που η Τροφή

ως Ήλιος να λάμψει

στα στόματα των Παιδιών...

Νίκος Δημογκότσης

<<ΥΠΑΤΙΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΠΟΠΗΣ ΜΠΑΛΑΜΩΤΗ-ΣΠΙΤΑ. 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ. Στα 415 μ.Χ.

Υ Π Α Τ Ι Α

Μάγισσα!

Έπεσε βαριά του Πέτρου η αφροσύνη

απ’ τα σκαλιά της εκκλησιάς στ’ ανταριασμένο πλήθος.

Κι αυτό τυφλό κι αστόχαστο στο κήρυγμα του μίσους

μ’ άγρια μανία ιερή, σάμπως αγέλη λύκων,

τράβηξε για την έπαυλη του Θέωνα

που η κόρη,

όμορφη σαν την Αθηνά και με σοφή τη γνώμη

στη δύναμη των αριθμών και της φιλοσοφίας,

ζωντάνευε του Πλάτωνα

και των Πυθαγορείων τους στοχασμούς

σε μαθητές που θήρευαν τη γνώση.

Την ώρα που ο Συνέσιος, ο πιο καλός απ’ όλους,

τον αστρολάβο στάθμιζε, να ‘βρει με τον κανόνα

στα πέλαγα των αστεριών των πλανητών τις θέσεις,

αχός βαρύς, σατανικός τάραξε τη γαλήνη

κι όλοι μαζί πετάχτηκαν έντρομοι στον εξώστη.

-«Θάνατος για τους εθνικούς!»

το σύνθημα βομβούσε

με παγερή υπόκρουση τον κρότο των πελμάτων.

Σείστηκε η Αλεξάνδρεια,

έτρεμε από το φόβο για τη ζωή της εκλεκτής

μες στην παραφροσύνη.

Άγριος τρόμος έλυσε τα γόνατα των φίλων!

Τους πρόσταξε να σκορπιστούν, να σώσουν τη ζωή τους.

-«Κρύψου κι εσύ!» ορμήνεψαν, θερμά παρακαλώντας,

μα εκείνη, αγέρωχη θεά, στάθηκε στο κατώφλι,

θαρρώντας πως η λογική θα σίγαζε την έχθρα.

Του κάκου! Βέλη των παθών τριβέλιζαν το νου τους

και βίαιο παραλήρημα διαφέντευε τον όχλο:

Την άρπαξαν απ’ τα μαλλιά, την έσυραν στο δρόμο

κι ύστερα την κομμάτιασαν, φριχτής θυσίας σφάγιο

στον αποτρόπαιο βωμό της μισαλλοδοξίας.

Η Παναγιά αλαφιάστηκε στων χριστιανών το κρίμα’

έκλαψε με παράπονο για το χαμό της κόρης

και το ακοίμητο το φως « απέστρεψε το βλέμμα.» 

ΠΟΠΗ ΜΠΑΛΑΜΩΤΗ - ΣΠΙΤΑ

<<ΜΕ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΝΕΙΣ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ, 

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 

''Με ενορχηστρώνεις''

Μπαίνεις βαθιά στα μυστήριά μου.

Αναδεύεις τις σκιές, τις φωνές, τις μουσικές μου.

Απλώνομαι, βαθύνομαι, πέτομαι.

Πάνω στο κόκκινο, το πράσινο, το όνειρο.

Μες στο χλωμό, μες στο πικρό, μέσα στο θρόο.

Κι αναζητώ και αγαπώ και ερωτεύομαι.

Τη μοναξιά, το μενεξί, το τριαντάφυλλο.

Το θείο χαμόγελο, τα μάτια σου, τον ήλιο.

Χίλια λαούτα και βιολιά, γλυκό κρασί.

Κρατάς μπαγκέτα. Έχω φτερά.

Με ενορχηστρώνεις… ποίηση!!!

Αντώνης Σαμιωτάκης

ΑΝΝΟΥΛΑ ΜΑΣ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΛΥ. 

ΖΗΣΑΜΕ ΜΑΓΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΗ ΜΠΟΥΑΤ 

<<ΑΠΑΝΕΜΙΑ>> 

ΜΕ ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΜΟΥΣΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΕΣ,

ΟΛΟΙ ΕΞΑΙΡΕΤΟΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΕΣ. 

ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΙΚΗ 

ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΙΣΕ ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ 

ΜΕ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ. 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΡΙΑΣ 

ΑΝΝΑΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Τ’ όνομά σου γυναίκα, ακοίμητη άσβηστη φλόγα Η έγνοια σου, προσευχή βουβή και αδιάκοπη Οι στάλες σου , νερό στων αιώνων στη στέρνα Η προσφορά σου, αθάνατη αλήθεια Η καρδιά σου, τόξο Ζώης προς τον ύψιστο στόχο Η δροσιά σου, μεσημεριανή σκιά μες την έρημο Η προσευχή σου, αλληλούια στων καιρών το παράπονο Η μητρότητά σου, κορυφή στα Ιμαλάια Η μοναξιά σου , μια αχτίνα στο φως που περνά τις γρίλιες Χαίρε! ΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΤΖΟΥΛΙΑΣ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ 

<<ΡΟΖ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ>>

ΡΟΖ ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ

Πόσο λυτρωτικά φυσάει ο άνεμος το κορμί σου,

σιωπηλό λουλούδι ριζωμένο στο χώμα

στα σπλάχνα της πέτρας αποζητάς ζωή,

στις σχισμάδες των βράχων ανασαίνεις...

Θέλω να ψιθυρίσω τ’ όνομά σου

όπως μιλώ για τα κρίνα και τις ανεμώνες

να μοσχοβολήσει η γη με τ’ άρωμά σου

το διάφανο δάκρυ σου ν’ ανταμώσω...

Πόσο λυτρωτικά σεργιανίζεις στη σκέψη μου,

τρυφερό, μοναχικό ανθάκι

σημαία στου ήλιου το κατάρτι

αθάνατο ν’ αντέχεις...

κι εγώ απλά, να λέω πως κρατώ

ένα ροζ κυκλάμινο...

ΤΖΟΥΛΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ

Συλλογή «Απρόσμενη ΄Ανοιξη» (2016)

<<Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ, ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟ, 

ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ... 

ΤΗ ΓΙΟΛΑ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ  

Συνομιλούσαν, σωπαίνοντας...

Κι έλεγαν τα πάντα...

Μ’ αυτή τη σιωπή

που ψιθύριζε το πιο βαθύ «Σ’ αγαπώ»,

που κραύγαζε το πιο παράφορο «Σε θέλω»,

που ικέτευε το πιο επιτακτικό «Μην αργείς»,

που εκλιπαρούσε το πιο βασανιστικό «Φύγε».

Συνομιλούσαν, σωπαίνοντας...

Κι έλεγαν τα πάντα...

Μ’ αυτή την άγια σιωπή.

Γ. Α. - Π. "Η γλώσσα τής σιωπής" (Από τη Συλλογή "Έρως Ενάλιος")

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΦΑΙΔΡΑΣ ΚΑΨΩΜΕΝΑΚΗ 

<<ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ>>

Τούτος ο τόπος ευτύχησε 

να " γεννήσει " σπουδαίους 

Ποιητές !

Τα λόγια τους ......

Ηλιαχτίδες που ξεγλυστρουν

σε παράθυρα ερμητικά κλειστά 

και πλημμυρίζουν φως τα σκοτεινά

δωμάτια !

Αγέρι δροσιάς σε δάσος ρουμάνι

πυρωμενου αυγουστιατικου μεσημεριού !!

Τα λόγια τους

Μαίστρος σε θάλασσα που 

μόλις κόπασε ή ανταρα της και δρόσισε 

φοβισμένους ταξιδιώτες 

καταμεσής στο πέλαγος ..

Τα λόγια τους

Άνοιξαν δρόμους αβατους εκεί

που σκαπανείς και σκαπάνες μάταια 

πάλευαν την σκληρή πέτρα !!!

Ρυάκι οι στίχοι τους 

που κυλούν

και ποτίζουν άνυδρη γη ...

Τα λόγια τους

Έδωσαν σε καρδιές πεινασμενες 

ψωμί ζεστό στο τραπέζι του μεσημεριού !!!

Τα λόγια τους 

Λόγια αγάπης , καημού 

χαράς και λύπης ,

ελπίδας και προσμονης 

ευλογία και βάλσαμο !!!

Λόγια ποιητών 

Λόγια μικρών θεών σε μια 

Γλώσσα αγγέλων !!!!

Φαιδρα

<<ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΜΕΡΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥΣΟΥΡΗ

Ασύμμετρη μέρα 29/02/2016

Ασύμμετρες εικόνες που λόγο δεν έχουν,

σ’ ένα κολάζ εφιαλτικό, 

προάγγελο της νύχτας 

και η εκκωφαντική σιωπή τους δονεί τη σκέψη,

ως όχημα μεταφοράς θρύλων με οδηγό τον φόβο, 

στο γέρμα της κάθε μέρας.

Ασύμμετρη και η μέρα,

με παλινδρομήσεις και ανασφάλειες 

που ευνοούν με τρόπο,

το ταξίδι του μυαλού στα θρυλούμενα,

και το υλικό κορμί,

στον προθάλαμο της εισόδου που παραμένει κλειστή,

για ένα φανταστικό παράδεισο που όμως αργεί…

…………………………………..Μικρές αλήθειες

…………………………Χρήστος Κουκουσούρης

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΥΣΑΣ ΚΑΡΑΓΟΥ 

<<ΕΛΠΙΔΑ>> 

ΕΛΠΙΔΑ

Ξέρεις μέσα στο τίποτα

πόσες μυριάδες πράγματα χωρούν

σαν μαγικές πυγολαμπίδες 

στο σκοτάδι του μυαλού;

Ποτέ δεν είδες 

τα φτερά τους ανοιγμένα

κι όμως τόλμησες

να πεις πως ήταν

ίδιες οι στάχτες που άναβαν

πριν σβήσει το τσιγάρο.

Έτσι στο τίποτα

έμαθα να φαντάζομαι τα πάντα.

Ζωή αχόρταγη, φτεροστεφανωμένη!

Έτσι στο τίποτα

ταξίδευα με ορόσημα φεγγάρια.

Σκοτάδια, τίποτα

κι η ελπίδα αναμμένη.

Ξέρεις πως όλα τα μπορεί

αυτή η ευλογημένη...

karagou@yahoo.gr

<< ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΑΜΙΛΗΤΟ>> 

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΚΗ- ΨΥΧΟΓΙΟΥ

Κι αν το δάκρυ αμίλητο

Ομόδειπνα μεσημέρια 

των διπλών αποστάσεων

στου σύθαμπου τον κύκλο

πώς χωρέσατε;

Αδιάβατα περάσματα,

αγρυπνίας νυχτιές,

σκέψεις εμβόλιμες

στων λυγμών τ’ αναχώματα.

Στην αύρα των σούρουπων,

δρόμοι παρακαμπτήριοι

ενορχηστρώνουν

τους στίχους της νύχτας.

Από καρδιάς γραμμένοι

αποπνέουν ευαισθησίας στιγμές

κι αγάπης αγγίγματα.

Κι αν το δάκρυ αμίλητο, η ζωή,

παρεμβαίνει στ’ ανθρώπινα.

ΕΝΑ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΘΕΟΔΩΡΑ ΚΟΥΦΟΠΟΥΛΟΥ- ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ 

<< ΓΥΝΑΙΚΑ  ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ>>

Γυναίκα της γης το κόσμημα

‘’Εκ γυναικός ερρύει τα φαύλα είπες’’.

Με θεώρησες ζώο, πράγμα, 

Χαλεπό φορτίο, εύθραυστο βάζο.

Ποιός νόμος, ποιά γραφή το λέει;

‘’Εκ γυναικός πηγάζει τα κρείττω’’.

Δεν είμαι η Εύα που καταστρέφει.

Είμαι η Μαρία! η Αθηνά.

Γεννήτρα ζωής, Υφάντρα χαράς και ελπίδας.

Η γυναίκα Εστιάδα είμαι,

Που φυλάσσω αναμμένη τη φλόγα 

Του σπιτιού και της ανθρωπότητας. 

Ισάξιά σου είμαι άνδρα.

Παντού με βρίσκεις.

Στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στο θρησκευτικό,

Και ιστορικό. Στην επιστήμη και στην πολιτική. 

Στα γράμματα και στην Τέχνη,

Στην Μυθολογία και αθλητισμό.

Στην φιλανθρωπία, στον εθελοντισμό,

Και στον πολιτιστικό τομέα.

Αν και με την γυναικαρχία

Άρχισεν η ανθρωπότητα,

Ελάχιστες σελίδες μου αφιέρωσες

Ανδροκρατούμενη Ιστορία.

Στα ύψη μ' ανέβασεν Ο Χριστός,

Ο Ιησούς ο Ναζωραίος.

Κι' εγώ, με τα ωραία μου φτερά,

Εκεί ...σ 'ανεβάζω άνδρα.

Με την παρουσία μου,

Αναγνωρίζεις τη φύση σου.

’Οστούν εκ των οστών σου,

Σάρξ εκ της σαρκός σου’’.

Υψηλή η αποστολή μας.

Έλα να Θεοθούμε.

Είμαι η Γυναίκα.

Της Γης το κόσμημα.

‘’Δώρημα, άνωθεν. εστίν,

Κατεβαίνον,

Εκ του Πατρός των Φώτων’’.

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ  

ΜΑΡΙΑ ΝΑΝΤΗ 

<<ΠΟΥ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ>>

Πού να πιστέψω - Μαρία Νάντη

----------------------------------------------

Σε Ποια Σημαία να πιστέψω ... 

Σε Ποιόν Θεό ...

Αφού Πατρίδα

και Θρησκεία αναζητώ ...

Για ποια " Ειρήνη" πρέπει 

να πολεμήσω ... 

Αυτός Ο Δρόμος

δεν μας βγάζει πουθενά .

Το Οπλο που έπρεπε 

στον ώμο να κρατήσω,

παιχνίδι έγινε ,μέσα σε Χέρια Παιδικά ...

Πότε θ'αλλάξει

πορεία αυτό το πλoίο ;

Τόσες φουρτούνες ...

Πώς ν`αντέξει το σκαρί ;

Κι αν πια ο κόσμος

κόπηκε στα δύο,

δεν θα προλάβει

τίποτα να σωθεί ...

Πόσες Γενιές θα πρέπει

να περάσουν ;

Κλάματα πόνου ...

Πόσα θα ακουστούν ;

Αφού Οι Επόμενοι

Την Ιστορία θα ξεγράψουν .

Όλα Όσα Χτίσαμε ...

Χωρίς ανάμνηση δεν αρκούν

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΒΟΥΛΑΣ ΜΕΜΟΥ 

<<ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ>>

Αμμόχωστος βασιλεύουσα

Ηλιογέννητη,εσύ,

που νύχτωσες….

πριν δύσει ο καιρός σου,

τα ακρόνυχά σου….  

λούζουν νυφιάτικους στήμονες,

με τον λυράρη να ξελογιάζεται

και να πλανιέται,

στων αφρών σου το μενεξεδί συναπάντημα.

Αρχόντισσά μου,

κυρά των κυράδων………

Νεκρή ραψωδία τώρα,

ζωσμένη φαντάσματα,

λεηλατείς τα όνειρά μου

και βάφεις τις μνήμες μου, στο χρώμα του θανάτου…

Οι νυχτερίδες φορτώθηκαν τις ψυχές

των αμαρτημάτων

και ξεψύχησαν

από το χέρι του δήμιου σφετεριστή.

Η δόξα σωριάστηκε στα πόδια

του γίγαντα των συμφερόντων,

με την ελπίδα να ψυχορραγεί …

Τώρα οι ανεμώνες,

ανθίζουν στο γέρμα,

φυλακισμένες, στα μνήματα της ντροπής,

με τις χορδές της κιθάρας ν’ ανεμίζουν μεσίστιες .

………………

Διπλοκλείδωσα  τα πέπλα της οδύνης

στο σεντούκι των υποχρεώσεων

και σπίτωσα  τις ευθύνες…….

………………………………….

Στις γενιές της ανοχής…

ΕΝΑ ΤΡΥΦΕΡΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ 

<< ΠΡΙΝ Η ΝΥΧΤΑ ΟΛΟΤΕΛΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ>>

: Πριν η νύχτα ολότελα ξημερώσει….

Γυναίκα

με τα μαλλιά που μυρίζουνε έρωτα

και χείλη που στάζουν σιωπή

άφησε να δω τις εικόνες εκείνες

που κρύβεις μέσα στα δυο σου μάτια

Άκουσε με

τρύγησα όνειρα για να σε βρω

μες από σύννεφα κι από Φεγγάρια

κι η μισή ομορφιά που πόθησα ήταν Ουρανός

και η υπόλοιπη εσύ, μες στη καρδιά μου

Μη φοβάσαι

κλείσε τα βλέφαρα, σβήσε μου το φως

καμία πληγή σου να μην αντικρίσω

πάψε ν’ ανασαίνεις μ’ οτιδήποτε παλιό

το παρελθόν σου σήμερα έχει τελειώσει

Μη τρομάξεις

θέλω μονάχα ν’ αγγίξω τους γυμνούς σου ώμους

να σκαρφαλώσω πιο πάνω απ’ το λαιμό σου

κι απ’ την κορφή των λογισμών σου

να κυλίσω σαν δάκρυ σ’ όλο σου το κορμί

Κι ύστερα

σαν μπω στις μοναχικές σου σκέψεις

την ψυχή μου πλάι σου θ’ ακουμπήσω

να σου δείξω ότι από παλιά σε περίμενα

τα όνειρά μου ομολογώντας δίχως φόβο

Κι αργά

πριν η νύχτα ολότελα ξημερώσει

και σαν παιδί ευάλωτος θα νιώθω

θα κλάψω αυθόρμητα για να ελευθερωθώ

πριν ήσυχος σου πω πως σ’ αγαπώ…

©Θεόφιλος Γιαννόπουλος

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΗΠΟΥΡΙΔΟΥ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 

<<ΓΥΝΑΙΚΑ>>

Γυναίκα

του χρέους,

της θυσίας

της γλυκιάς απαντοχής

γυναίκα μάνα,

σύζυγος,

αδερφή

γυναίκα φίλη,

γυναίκα ερωμένη

βλέμμα ήλιος ζωοδότης

γλαρές πεθαίνουν

πεθυμιές στην ψυχή

τα δόντια σφίγγει βουβά

την απελπισία κρύβει

πόνο,θλίψη

σε γέλιο μετουσιώνει

το δάκρυ σε μητρικό φιλί

σκοτάδια

μ’ελπίδας φως ντύνει

όπου περνά

όπου πατεί

άνεμος πνέει

φωτογόνας αγάπης

ΠΚ

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ 

ΣΤΕΛΛΑ- ΣΟΦΙΑ ΖΥΓΟΥΡΗ 

<<Η ΣΤΙΓΜΗ>>

Η ΣΤΙΓΜΗ….(από την ποιητ. συλλογή μου" Στους Δρομους που περπατησα.. ..")
Πόσο λείπει η «στιγμή» στη κούρσα τη ξέφρενη
της κάθεμιας ημέρας,
που το μυαλό δεν στέκεται, καρδιά δεν φτερουγίζει..
Τρέχεις μονάχα βιαστικά, το χρόνο να προλάβεις..
...Υπολογίζεις και μετράς, κι ενώ κ...οιτάς ..δε βλέπεις.
... Ακούς, μα πάντα κάπου αλλού στραμμένη
η προσοχή σου..
Στιγμή που δεν.. πληρώνεται μοιάζει χαμένη να ‘ ναι,
κι ευτυχία φαίνεται ..σαν άπιαστη ιδέα..
Μα ευτυχία είναι στιγμές, δεν είναι ένας ..αιώνας.
Μιλά πάντα ψιθυριστά, και διάφανη φαντάζει..
Όσο εσύ τρέχεις, προσπερνά, το χρόνο δε μετράει..
Θέλει τη σκέψη ανοικτή, μάτια απλά να.. βλέπουν,
καρδιά να ξέρει να σκιρτά, να αισθάνεται, να κλαίει..
Ευαισθησία «ισχυρή», να την αναγνωρίσει,
σε μια ματιά, μία φωνή, ένα μικρό ..λουλούδι,
στο στίχο κάποιου ποιητή, στ’ αγαπημένο χέρι.
Και σαν τη πόρτα της διαβεί, «καλώς τη»
να της λέει…!(Στέλλα Σοφια Νικ.Ζυγουρη)

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΔΩΡΑΣ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ 

<<ΟΙΩΝΟΙ>> 

ΟΙΩΝΟΙ!
Mε πήρε η ώρα!
Να ξεντυθώ της χθεσινής μέρας το τετελεσμένο!
Να φορέσω το απρόβλεπτο της αυριανής.
Οιωνοί κάποια αστέρια !
Ψιθύρισαν
πως θα είσαι εκεί
στου μελλούμενου το λυκαυγες.
Δώρα

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΗΝ ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ 

<<ΤΟ ΜΙΣΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ>> 

Α, και να μ’ έκανες Θεέ μου, ποιητή! 

Τότε με το νου ίσως θα μπορούσα

να πετάξω στα ουράνια

και στου Κόσμου Σου την ομορφιά

να εισχωρούσα!

Κι απ’ τα θαύματά Σου τ’ αόρατα και τα ορατά

που σμίγουν την ακτίνα τους τη χρυσή

με του Σύμπαντος την πλατειά ψυχή, 

Έμπνευση θα ’παιρνα φωτεινή

και μια ραψωδία θα ’γραφα ξεχωριστή

μ’ αισιόδοξες σκέψεις 

σαν να ’φερνα στην επιφάνεια 

τον Παράδεισό Σου κάτω στην γη.

Απέραντο δάσος θα ’κανα τις λέξεις, 

μ’ ανθισμένες κορυφές,

να κυματίζουν με περηφάνια 

ως τ’ ουρανού Σου τις απλωσιές

Κι απ’ τους ακίνητους των δέντρων κορμούς 

κι απ’ τις ρίζες τις βαθιές

σαν μέλισσα θα ρουφούσα χυμούς.

Χυμούς μ’ ανοιξιάτικες μοσχοβολιές 

τις πίκρες να γλυκαίνω της ανθρώπινης ψυχής.

Θα κορφολογούσα 

ωραίες ιδέες απ’ των δέντρων τις φυλλωσιές

να ντύσω με καλοκαιριού ηλιόχαρες φορεσιές 

το γυμνό και κακάσχημο κορμί της ζωής.

Κι ένα μεγαλόπνοο τραγούδι θα ’γραφα ευθύς, 

σαν θούριο του Ρήγα ηρωικό!

Και με τη λύρα της Ορφικής ψυχής, 

του Τυρταίου ακολουθώντας τον παλμό, 

 ύμνο θα συνέθετα,

όπου θα έσμιγα 

το αιθέριο της αυγής, 

τον κρίνο και τ’ αστέρι, τη φλογερή αστραπή,

την ελπίδα και την πίστη πως το «αύριο» θα ’λθει 

μ’ όψη περίλαμπρη, αστραφτερή.

Και τότε σαν κορώνα του Ήλιου βασιλική

στης Ζωής την απογυμνωμένη κεφαλή 

θα τον έθετα!

ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ «ΤΟ ΜΙΣΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΙ»