ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ
ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΣΑΝΤΑ
<<ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΟΝΕΙΡΑΤΑ>>
ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ ΟΝΕΙΡΑΤΑ
Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι και ο νους μου κατέπλευσε
σε προγόνων μου θύμησες και πρεσβυτέρων βιώματα.
Αιθεροβατώντας ως πάντα ο ποιητής στα χνάρια της Κασσιόπειας
προσδοκώντας να μυσταγωγήσει και άλλους στο έκπαγλο κάλλος
θεωρεί εαυτόν ως καινόν κι ευπηγή Πτολεμαίον
και εβάλετο ο λίθος για την κτίση της Αρσινόης.
Τότε εγένετο πάλι πόλις περίλαμπρος που ανατέλλει στον ορίζοντα ως απαστράπτων υπερκαινοφανής.
Εθεμελιώθη ιδού, το απόρθητο κάστρο σου και Οθέλλοι εκ νέου κατακλύζονται μετά των παθών τους.
Υμνεί γονυπετής ο ποιητής της Κεχαριτωμένης τη χάρη
στους τύμβους του γένους μου και τις κατανυκτικές εκκλησιές σου.
Σαλαμίνα της Κύπρος.... Πόλη περίλαμπρη, Ελλήνων στολίδι!
Κι όμως.... Τούτα όλα θέσφατα είναι ή ονείρατα που ανεγέρθησαν
απ’ της ψυχής του τα άδυτα.
Τα άγια σου χώματα ουδέποτε διάβηκα, στης φωνής σου το κέλευσμα
δεν δύναμαι ν’ ανταποκριθώ.
Ο κλαυθμός γοερός ακούγεται συνεχώς απ’ την αχλή του γλαυκού σου.
Δακρύζει η Παντάνασσα και αγχόνες τρυπούν τον Εσταυρωμένο
αναδυόμενες από τα πύρινα σίδερα που περικλείουν τον κορμό σου.
Των νεκρών μου οι τύμβοι με αδημονία προσμένουν το Αναστάσιμο φως.
Εφτά και τριάντα τα χρόνια που το άλγος κατακαίει του ποιητή την ψυχή.
Θέλω να ξεχάσω.... Να πάψω να πονώ.... Απεγνωσμένα αναζητώ μεθοδεύσεις
για λίγη ιλαρότητα και κραταιά ξανά ν’ αδράξω το φως.
Μα ναι, ευρέθη ο τρόπος να επέλθει η λήθη στων μαρτυρίων σου τη θωριά
κι εν τέλει οι ερινύες να πάψουν να αλυχτούν.
Εις είναι ο τρόπος, και είναι αυτός: Ν’ αντηχήσει ξανά στο Βαρώσι
«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή»
σε προγόνων μου θύμησες και πρεσβυτέρων βιώματα.
Αιθεροβατώντας ως πάντα ο ποιητής στα χνάρια της Κασσιόπειας
προσδοκώντας να μυσταγωγήσει και άλλους στο έκπαγλο κάλλος
θεωρεί εαυτόν ως καινόν κι ευπηγή Πτολεμαίον
και εβάλετο ο λίθος για την κτίση της Αρσινόης.
Τότε εγένετο πάλι πόλις περίλαμπρος που ανατέλλει στον ορίζοντα ως απαστράπτων υπερκαινοφανής.
Εθεμελιώθη ιδού, το απόρθητο κάστρο σου και Οθέλλοι εκ νέου κατακλύζονται μετά των παθών τους.
Υμνεί γονυπετής ο ποιητής της Κεχαριτωμένης τη χάρη
στους τύμβους του γένους μου και τις κατανυκτικές εκκλησιές σου.
Σαλαμίνα της Κύπρος.... Πόλη περίλαμπρη, Ελλήνων στολίδι!
Κι όμως.... Τούτα όλα θέσφατα είναι ή ονείρατα που ανεγέρθησαν
απ’ της ψυχής του τα άδυτα.
Τα άγια σου χώματα ουδέποτε διάβηκα, στης φωνής σου το κέλευσμα
δεν δύναμαι ν’ ανταποκριθώ.
Ο κλαυθμός γοερός ακούγεται συνεχώς απ’ την αχλή του γλαυκού σου.
Δακρύζει η Παντάνασσα και αγχόνες τρυπούν τον Εσταυρωμένο
αναδυόμενες από τα πύρινα σίδερα που περικλείουν τον κορμό σου.
Των νεκρών μου οι τύμβοι με αδημονία προσμένουν το Αναστάσιμο φως.
Εφτά και τριάντα τα χρόνια που το άλγος κατακαίει του ποιητή την ψυχή.
Θέλω να ξεχάσω.... Να πάψω να πονώ.... Απεγνωσμένα αναζητώ μεθοδεύσεις
για λίγη ιλαρότητα και κραταιά ξανά ν’ αδράξω το φως.
Μα ναι, ευρέθη ο τρόπος να επέλθει η λήθη στων μαρτυρίων σου τη θωριά
κι εν τέλει οι ερινύες να πάψουν να αλυχτούν.
Εις είναι ο τρόπος, και είναι αυτός: Ν’ αντηχήσει ξανά στο Βαρώσι
«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή»
ΜΑΡΙΑ Θ.ΣΑΝΤΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου