BloomingWord

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΕΓΡΑΨΕ 

Η ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ 

<<Ζεϊμπέκικο ο μοναχικός θρήνος.>>

Ζεϊμπέκικο ο μοναχικός θρήνος.

Αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν

οι ζεϊμπέκηδες στη μικρά Ασία 

και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες.

Καθώς τ΄αστέρια κροτάλιζαν ήχους σπινθηρίζοντας

η σιωπή ήρθε και γονάτισε χειροκροτώντας.

Έφερε την πρώτη στροφή, ύστερα την δεύτερη,

μετά έγειρε τη μέση και πάτησε στέρεα

με τα δυο του πόδια.

Έκανε μια φιγούρα λυγίζοντας τα γόνατα,

και με πόνο ψυχής άπλωσε τα χέρια τελετουργικά

σε έκσταση.

Ένιωθε σαν αϊτός έτοιμος να πετάξει.

Δεν έβλεπε τίποτα πια, ούτε άκουγε, παρά μόνο 

τους κρότους.

Αισθανόταν θεός.

Ένας γήινος, ανθρώπινος θεός που αγαπούσε

παράφορα - το χώμα που πατούσε.

Ίδιος με τους Ολύμπιους του δωδεκάθεου που 

αρρώσταιναν από ανεκπλήρωτο έρωτα...

Στην πρώτη στροφή ένιωθε να εξαϋλώνεται,

να φεύγει από τον κόσμο τούτο, να πετάει,

ν΄ανταμώνει άλλους κόσμους, λεβέντικους,

όμορφους, καλύτερους.

Κόσμους χωρίς μιζέρια και ασχήμια, κόσμους

φωτεινούς, με ψυχή και αισθήματα, που έχασαν τον δρόμο τους....

Γρηγορία Πελεκούδα