ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ
ΤΗ ΜΑΡΙΝΑ ΣΟΛΔΑΤΟΥ
<<ΜΑΝΤΕΥΕΣ>>
ΜΑΝΤΕΥΕΣ
Ήταν βουβή η περπατησιά και μέταλλο σκληρό το βλέμμα.
Στην σκηνή το σούρουπο είχε καταλογίσει τις ευθύνες.
Μάντευες τα λόγια της,
σαν ψαλμωδία μετά την καμπάνα του εσπερινού.
Οι ήχοι της σιωπής τρύπησαν την οροφή
και εφάνη το κάτωχρο φεγγάρι.
Εκείνη θολή και ξένη, με τ' αστέρια να μειδιούν
στην περισπωμένη των χειλιών της
που έβρεχαν τα δάκρυα, νάματα και προσευχές.
Το τηλέφωνο νεκρό, το γράμμα χαμένο,
ο ήρωας πρώτην φορά του εσιώπησε.
Ήταν ένα βράδυ σαν τ' άλλα, αποκαμωμένο και ισχνό
με την δυστυχία να περιφέρεται
από τα καμαρίνια, στα παρασκήνια
και σαν σκιά στο λιόγερμα απάνω στην σκηνή.
Το βλέμμα ελύγισε στο τρίτο κουδούνι και η αυλαία υψώθη,
ωσάν την λεπίδα στις εκτελέσεις.
Η πρώτη αγωνίστρια ερωτευμένη
με τον δήμιο των ονείρων της είπε την πρώτη λέξη.
Χάραξε η αγάπη στο φως τόσων ερώτων
των θεατών της ανάσας της.
Οι ενδιάμεσες σιωπές, οι παύσεις, οι κινήσεις
όλες ένα ποίημα που ποτέ δεν εγράφη.
Και εγώ ένας βουβός παρατηρητής που κρατώ την λεπίδα,
τον έρωτα και της αυλαίας το σκοινί.
Όμως πάλι αναρωτιέμαι,
μήπως είμαι και ο έρωτας και πρώτη των αγωνιστών.
Ήθελα ν' αλλάξω ρόλους.
Ο έρωτας με σκηνοθέτησε, η αγάπη με κρατά,
οι θεατές με ορίζουν και η ποίηση με κυβερνά.
Κουδούνι τρίτο, η οροφή ξέσκεπη,
ο ουρανός διάσπαρτος ονείρων
και σεις μιά θλίψη στα χείλη μου...
"Τί και αν μετράει ο χρόνος" Μαρίνα Σολδάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου