ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΤΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΣ ΠΛΑΤΥΜΕΣΗ 

ΔΙΧΩΣ ΤΙΤΛΟ

Γέμισε η καρδιά μου ουρανό,

αστέρια και φεγγάρι!

Νότες πλημμύρισαν γλυκές

τις άδολες αισθήσεις.

νεραϊδοπετάγματα του νου

σκαλώνουν, γυροφέρνοντας

του χρόνου τις σελίδες,

κεντώντας με τις λέξεις,

στο εταμίν του έρωτα,

παράφορες αγάπες.

ύμνος θυσίας, προσμονής,

άσβεστης, αιώνιας πίστης.

Μα είναι όλα μαγικά,

στο φως του λυχναριού,

που αχνοφέγγει,

θαυμάζοντας τα όνειρα,

που γίνονται αλήθεια

ωσάν τα παραμύθια.......!!!!!!

........Μια φορά κι έναν καιρό........

Δ.Πλατυμέση

ΣΤΙΣ 26-11-2016 ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ 

ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 

ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ 

<<ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ>>

ΣΤΙΣ 24-11-2016 ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ <<ΟΑΣΗ>> ΣΤΗ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ,

Η ΟΠΟΙΑ ΗΤΑΝ ΑΣΦΥΚΤΙΚΑ ΓΕΜΑΤΗ, ΟΙ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΝ ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΝΘΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΝΙΚΟΥ ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ, ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ, ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ-ΜΠΑΓΛΑΜΑ-ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΛΑΣΗ, ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ-ΤΟΥΜΠΕΛΕΚΙ-ΚΙΘΑΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ, ΚΙΘΑΡΑ.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΜΕΣΤΗ ΑΠΟ ΕΚΛΕΚΤΟ ΚΟΣΜΟ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΣΤΙΣ 22- 11- 2016 ΥΠΕΓΡΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΕΙΡΑ κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΖΑΜΠΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Π.Ο.Κ. ΣΥΜΦΩΝΟ ΓΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ, ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΓΙΝΕ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΩΣ ΤΗΣ Ε.Π.Ο.Κ.

κ. ΕΛΕΝΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ, ΜΕ ΤΙΤΛΟ <<Σμιλεύοντας τις μνήμες>> ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΑΡΝΑΒΑ

ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ.

ΑΠΟ ΟΤΙ ΕΙΔΑ ΣΕ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΥΛΙΚΟ, ΤΟ ΠΟΝΗΜΑ ΑΥΤΟ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ!

ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΗΤΑΝ Ο ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΕΣΤΡΟΣ κ. ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΟΥ!

ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΤΡΥΦΩΝΑ ΠΑΠΑΛΕΩΝΙΔΑ 

<<ΛΥΣΙΜΕΛΗΣ>>

Λυσιμελής

Ετούτα εδώ τα γράμματα,

σα πικραμύγδαλα να μοιάζουν,

Για τη χαμένη άνοιξη μιλούν

και γι΄ άλλες πολλές που θα ΄ρθουν,

Για τα χρόνια που περνούν,

κλαδί αγριελιάς στου ρολογιού το τζάκι

Πρωτοκύβερνε Πελασγικέ

ιμερόφωνε

αλλοτινέ,

Τη γνώση, τη λευτεριά και την αγάπη

πώς ν΄ αφουγκραστείς ;

Με τ΄ ακροδάχτυλα

του νου και της καρδιάς

προσμένεις

και γροικάς

για κόσμο αφανέρωτο

μελίρρυτο,

ατελεύτητο,

πρωτόφαντο,

σχιστολιθικό.

Ο κόσμος κύρης σου

εχάθη

και γίνηκε άλλος κόσμος

Βασιλιάς ο Ρήγας σου

ο λαβωμένος

και Ρήγισσα η ορφάνια.

Ταλαίφρων, πολυτλήμων ο καιρός,

η χώρα σου η Ελλάδα σου γκαστρώθηκε

κι η Αρετούσα η μονάκριβη σε ξένα χώματα λυτρώθηκε

Ακούσατε, ακούσατε,

σ΄ Ανατολή και Δύση :

Μην τη πατρίδα μου είδατε στολισμένη και λαμπρή ;

Καθάρια, σ΄ άγια ζήση ;

Σε πέλαγα, στο λιόγερμα,

εκεί να τη γυρέψεις

Πώς ν΄ αγναντέψεις της εποχής τη θάλασσα

μέσα στο ασκημάδι ;

Μηδέ καθάρια μηδέ και σ΄ άγια ζήση

Μα στις φωνές μικρών παιδιών,

στις φωνές των ποιητών,

στο δάκρυ

όταν ανθίσει

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΜΕΡΙΔΙΩΤΗ 

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ <<ΜΑΖΙ>>

.στον κόσμο του «μαζί».

Δεν θέλουν τίτλους, φκιασίδια, ούτε περγαμηνές..

Δεν θέλουν ύμνους, παιάνες και κραυγές..

Οι ψυχές αναγνωρίζονται ..

Από το φάσμα του φωτός,

από την συχνότητα της δόνησης που εκπέμπουν.

Κι άμα συναντηθούν, πανηγύρι στήνει η χαρά. 

Γκρεμίζει κάστρα σκοτεινά κι απλώνει φως, 

στα ξεσκέπαστα μονοπάτια της ύπαρξης.

Γιατί είναι άλλο να ψάχνεις με προδιαγραφές,

Κι άλλο να ενώνονται ψυχές αδελφές..

*

Μένω ερασιτέχνης αλιευτής στιγμών.

Αθεράπευτα αιρετικός, 

συλλέκτης κοσμικών κραδασμών..

*

Κι αν όλοι εσείς οι λογικοί με φωνάξετε τρελή,

πάλι, ελάτε, θα σας πω 

στον όμορφο κόσμο της αγάπης τον τρελό!!

Εκεί θα πάψετε να κυνηγάτε χίμαιρες ,

να αναλώνετε ψυχές σε θύελλες.

Να διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας, 

να διαμελίζετε τα σαρκία σας,

ως αποδεικτικό στοιχείο της αξίας σας.

*

…Ξεκαβάλα λοιπόν το καλάμι του «Εγώ».

Έλα στον κόσμο του «μαζί» τον μαγικό.

Ακριβή..

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΕΓΡΑΨΕ 

Η ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ 

<<Ζεϊμπέκικο ο μοναχικός θρήνος.>>

Ζεϊμπέκικο ο μοναχικός θρήνος.

Αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν

οι ζεϊμπέκηδες στη μικρά Ασία 

και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες.

Καθώς τ΄αστέρια κροτάλιζαν ήχους σπινθηρίζοντας

η σιωπή ήρθε και γονάτισε χειροκροτώντας.

Έφερε την πρώτη στροφή, ύστερα την δεύτερη,

μετά έγειρε τη μέση και πάτησε στέρεα

με τα δυο του πόδια.

Έκανε μια φιγούρα λυγίζοντας τα γόνατα,

και με πόνο ψυχής άπλωσε τα χέρια τελετουργικά

σε έκσταση.

Ένιωθε σαν αϊτός έτοιμος να πετάξει.

Δεν έβλεπε τίποτα πια, ούτε άκουγε, παρά μόνο 

τους κρότους.

Αισθανόταν θεός.

Ένας γήινος, ανθρώπινος θεός που αγαπούσε

παράφορα - το χώμα που πατούσε.

Ίδιος με τους Ολύμπιους του δωδεκάθεου που 

αρρώσταιναν από ανεκπλήρωτο έρωτα...

Στην πρώτη στροφή ένιωθε να εξαϋλώνεται,

να φεύγει από τον κόσμο τούτο, να πετάει,

ν΄ανταμώνει άλλους κόσμους, λεβέντικους,

όμορφους, καλύτερους.

Κόσμους χωρίς μιζέρια και ασχήμια, κόσμους

φωτεινούς, με ψυχή και αισθήματα, που έχασαν τον δρόμο τους....

Γρηγορία Πελεκούδα

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑΚΟΥ 

<<Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ>>

"Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"

Ντύθηκε με το φόρεμα του ήλιου

και την αχλή της θάλασσας.

Βάφτηκε με το χρώμα της καταιγίδας

και το διάφανο της σιωπής.

Βαφτίστηκε στον ωκεανό της μνήμης

με το όνομα «Ελπίδα».

Αυτή η μικρή σταγόνα του απείρου,

γέννησε τη βροχή

και άλλαξε τον κόσμο!

Τζούλια Πουλημενάκου

Από την ποιητική συλλογή "Απρόσμενη ΄Ανοιξη" 

Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ 

ΜΑΣ ΜΙΛΑ Σ' ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ

<<ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ>>

ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Τότε, την ανάγκη του πνεύματος υπηρετώντας

και την δάδα της γνώσης στο χέρι κρατώντας

διέδωσες το φως σου στο τότε γνωστό κόσμο

σαν ένα άρωμα από φρεσκοκομμένο δυόσμο!

Τότε, θεμελίωσες την αρχή άμεσης δημοκρατίας

που δεν ξερίζωσαν οι οπαδοί της αριστοκρατίας

δίνοντας τις βάσεις της παγκόσμιας φιλοσοφίας

σαν μεγάλο επιστέγασμα μιας αληθινής σοφίας!

Τότε… εσύ κραδαίνοντας του πνεύματος την δάδα

μα… στην άλλαξαν με τ’ Αγίου Πνεύματος λαμπάδα

και ενώ είχες στο Nου την ελεύθερη σου τη σκέψη

στερνά κοίταγες τι ‘θελε ο Πανάγαθος να επιτρέψει!

Τώρα, από οδηγός όλης αυτής της ανθρωπότητας

κατέληξες άνθρωπος μιας δεύτερης ποιότητας

και από το πρωτοποριακό σου αυτό «αεί ζητείν»

ξέπεσες στο επώδυνο και αισχρό «αεί επαιτείν»!

Μα… οι καιροί που διάβηκαν στάθηκαν μοιραίοι

ξεχάστηκαν και οι πνευματικοί Έλληνες ωραίοι

στην κοινωνία που μας κυβερνά χωρίς καμιά αξία

με μόνιμη την υποδούλωση στην φιλοχρηματία!

Αιώνιε Έλληνα!

Απλά να έχουμε μια γαλήνια και όμορφη μέρα

μα… μην ξεχνάμε το πνεύμα των προγόνων μας

που χάραξε νέους δρόμους στην ανθρωπότητα

ενώ εμείς σερνόμαστε ουραγοί!

Καλή ημέρα σε όλους πάντα!

«Ευδαίμων Συριανός»

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ 

ΠΟΛΥΤΑΛΑΝΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ 

ΔΥΟ ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ

ΟΔΥΝΗΡΟ το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ -να μη μπορείς,να εκφράσεις-κάποτε-αυτά που θες,ούτε και με την ποίηση !!!--ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ-δύο ποιήματα και δύο πίνακές μου [τοιχογραφία-ελαιογραφία ]

1ον.

Σπαραγμός η κάθοδος των Μουσών

στο περιβόλι της ζωής

και στη φιλόκαλη τέχνη των πλήκτρων !!

Το μεσοτοίχι της εξόδου μισογέρνει

στο γιοματάρι των χρωμάτων

και στο περιβρέξιμο του στίχου,

με λειψούς ήχους κι΄ακούσματα !!

Πορτοκαλάνθι και μελισόχορτο η ψυχή,

αναδύει στον αιθέρα γαληνότατο πάθος !!

2ον.

Μιαν ασπροθάλασσα με λιτανεύει

-προσάρτηση στα βαθυκύανα βάθη-

σαν καρίνα ιστιοφόρου που ανιχνεύει

ό,τι στα βουβά πελάγη της εχάθη !!

Μιαν ασπροθάλασσα με διαπορεύει

-πέρ΄από σκότη και προαύλιες μελωδίες-

σαν καρίνα ιστιοφόρου που ανιχνεύει,

βάρκες-μνήμες και βυθοπορείες !!

Μιαν ασπροθάλασσα με δυναστεύει

σαν πρωτογνώση κι΄ανάβρας μαγεία,

σαν καρίνα ιστιοφόρου που ανιχνεύει

της εσπέρας γαλαζόθροην αιθρία !!...Κ.Καρούσος.. 11/7/2016..

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ, ΜΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΦΑΝΤΗ 

<< ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ>>

"Αν θέλεις, 

στου ουρανού τ΄ απέραντο,

να πετάξεις,

κράτα το βλέμμα σου ψηλά...

Για δίχτυ προστασίας,

στα χαμηλά μην ψάξεις...

Ο φόβος φέρνει πτώση και 

άδοξα στο χώμα θα βρεθείς...

Πως να κρατήσουν τα φτερά 

τ΄ αδύναμα τα "θέλω"..."

~Υλαγιαλή~

ΕΝΑ ΑΤΙΤΛΟ, 

ΜΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Κοίτα, πώς γλυκαίνει το βραδάκι

με τα δώρα που ο ήλιος μας κερνά

να ’χει ρόδα ο ουρανός στην άκρη

να γενεί η θάλασσα μια ζωγραφιά.

Κοίτα, πώς ροδίζει κι η αγάπη

πώς καθρεφτίζεται μες στα νερά

στα βλέμματα η χαρά να λάμπει

να φύγει η πίκρα απ’ την καρδιά.

Γιώργος Καραγιάννης

15/11/2016

ΕΝΑ ΑΤΙΤΛΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΛΕΕΙ 

Η ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ 

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ

ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ «ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ»
ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ
Πόσο μικρή έχει γίνει η Γη!
Τόσο που ο άνθρωπος πάνω σ’ αυτή
όσο χοροπηδά
όλα τα κάνει μικρά!
Μα εγώ υποκλίνομαι
σ’ όλους εκείνους που δουλεύουν
και το παλεύουν
την μεγάλη να κάνουν διαφορά.
Υποκλίνομαι
σ’ αυτόν που στο διάβα της ζωής του
τον χρόνο του σπαταλά
και την ικμάδα της ψυχής του
για το κοινό καλό
χωρίς να περιμένει να του πουν «ευχαριστώ»!
Υποκλίνομαι
σ’ εκείνον που ρίχνοντας στου άλλου τον ντορβά
υποσχέσεις με λόγια χρυσά
πολύ περισσότερα εκτελεί
απ’ όσα του έχει υποσχεθεί.
Υποκλίνομαι σ’ αυτόν που σήμερα
προσπερνώντας τα εφήμερα
και της απολαύσεις του στην ζωή
δεν φείδεται καμιάς θυσίας
για να γίνει κάποτε τούτη η Γη,
η Γη της Επαγγελίας.
Υποκλίνομαι σ’ αυτόν που νοιώθει ντροπή
γιατί ευημερεί μια και η Ζωή
του τα ’φερε όλα βολικά
και τον εαυτό του ερευνά και τον ρωτά:
-Μήπως εξαπάτησα κάποιον άλλον στην σειρά
και του πήρα το μερίδιό του στ’ αγαθά;
Υποκλίνομαι σ’ αυτόν που έχει ανοικτό μυαλό
και μια ελεύθερη και πρόσχαρη καρδιά
έτσι που το μυαλό του να ’ναι όλο καρδιά
κι η καρδιά του να τον καθοδηγεί
του κόσμου τα ωραία να ορέγεται και τα καλά……
υποκλίνομαι σ’ αυτόν που πρώτα συγχωρεί
τους ανθρώπους του παρελθόντος
για να τους απολυτρώσει
από την όποια τους ενοχή
κι άοκνα εργάζεται και προσπαθεί
τους ανθρώπους του μέλλοντος να σώσει
απ’ την αυξανόμενη καταστροφή
που επιφέρουν οι άνθρωποι του παρόντος…

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

<<ΑΝΗΚΩ>>

ΑΝΗΚΩ....

Ανήκω στο σώμα μου

των ωραίων Ανοίξεων,

στα κρυφά ηλιοχρώματα

των ανείπωτων Σμίξεων.

Στην Αγάπη που φλέγεται

ποτισμένη με αρώματα,

στην ηχώ που εισέρχεται

από ζέφυρων στόματα.

Στη Ειρήνη την τρέμουσα

σε νυχτιά σχοινοβάτισσα,

στην ψυχή την ποιμένουσα

σε κορφή ορειβάτισσα.

Αχ!Και ανήκω στην Έκλαμψη

του Αιώνιου Γίγνεσθαι,

στου Θανάτου την Έξαψη

που ανθίζει το κρίνεσθαι.

Ω! και Ανήκω στο σώμα μου

την ημέρα που λύνεται,

της σαρκός μου η πύρωση

των χωμάτων σαν κλείνεται...

Νίκος Δημογκότσης

Στις 13/11/2016 στον 16ο ετήσιο λογοτεχνικό διαγωνισμό

με θέμα : << Στα στενά της ανέχειας >>

Γ’ ΒΡΑΒΕΙΟ από τον όμιλο ΞΑΣΤΕΡΟΝ Της Παναγιώτας Ζαλώνη

και του περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ, για το ποίημα 

του  ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥΣΟΥΡΗ

<< Κρυμμένη ελπίδα >>.

Κρυμμένη ελπίδα. 

Πληρωμένοι από μας, βιαστές τεχνοκράτες,

τις ζωές μας κρατούν στα λερά τους τα χέρια,

………………………τάχα ότι είναι προστάτες

ακονίζουν με πάθος τα μεγάλα μαχαίρια

και η τιβί, μας πουλάει αυταπάτες.

Σαν θεριά που μυρίζουν των θυμάτων το αίμα

και τα σάλια να τρέχουν στην οσμή των φιλέτων

…………………………όλα μοιάζουν με ψέμα

σαν σολίστ σε παράσταση νέων μπαλέτων

δίνουν τόνο και χρώμα στο θέμα.

Δεν μπορείς ω! Ελλάδα να σηκώσεις κεφάλι

των μεγάλων τζακιών η καπνιά σε τυφλώνει

…………………….μοιάζεις σάπιο Ποστάλι

τα φορτία πληγές που η πλάτη σηκώνει

σ’ έχουν κάνει παγκόσμιο χαμάλη.

Ω! Ελλάδα, της Γης ομορφότερη χώρα

ω! πατρίδα που κρύβεις πλούτο, ύλη, ψυχή,

………………………πως κατάντησες τώρα

σε φροντίζουν σπουδαίοι με φροντίδα ρηχή,

καθρεφτάκια και χάντρες για δώρα.

Ο λαός γερασμένος δεν αντέχει την πάλη

η ψυχή του αντάρτη στα βουνά είναι θαμμένη

……………………στο σημάδι έχουν βάλει

μια φωτίτσα μικρή η ελπίδα, κρυμμένη,

τον καιρό περιμένει να ξεθάψει τ’ ατσάλι.

………………………Χρήστος Κουκουσούρης

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΝΟΜΙΚΟ 

<<ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ>>

Αναζήτηση

Αφιερωμένο*

Ψάχνεις να βρεις αυτό το νήμα

Μιας απροσκύνητης ζωής

Και χάνεσαι σε κάθε κύμα

Μεγάλες θάλασσες να βρεις.

Αναμοχλεύεις ένα δάκρυ

Που κύλησε, μια χαρακιά

Η καταχνιά δεν έχει άκρη

Κι η λησμοσύνη η κακιά.

Μη ζητιανεύεις ένα χάδι

Μη προσδοκάς ένα φιλί

Πυκνό σκοτάδι αυτό το βράδυ

Σκέπασε σπίτι και αυλή

Μείνε μονάχα στη ματιά μου

Με μια ψυχή να λαχταρά 

Ένα χαμόγελο καρδιά μου

Σου επιστρέφει τη χαρά

Χρήστος Νομικός

συλλογή "ανθόμερος"

ΣΤΙΣ 13-11-2016, ΣΤΟΝ 16ο ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΟΙΗΣΗΣ  ΜΕ ΤΙΤΛΟ 

<<ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ>>   

ΠΗΡΕ ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΙΛΟ ΞΑΣΤΕΡΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ ΖΑΛΩΝΗ 

Η ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΔΕΚΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

<ΣΚΑΡΙΦΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ>>

Σκαριφισμός του παρόντος

Στα χνάρια του σήμερα κιοτεύει η χαρά 

και η ζωή ενδεδυμένη την ανέχεια 

αλυχτά στης θλίψης το σύθαμπο.

Στου ορίζοντα την άκρη 

στέκει το μέλλον απροσπέλαστο

στολισμένο με τ’ αγκάθινο της απώλειας στεφάνι. 

Βήματα αργόσυρτα, βαριά ...

σε στέρφα γη πώς να φυτρώσ’ η ελπίδα 

σαν τ’αύριο ψυχορρραγεί στα παρασκήνια.

Σε θολερά μονοπάτια χάνεται τ’όνειρο 

κι αντριεύει ο μισεμός.

Πύρινο το δάκρυ τ’αποχωρισμού, 

σε μαντήλι λευκό σφουγγίζει η μάνα τ’αντίο.

Θάλασσες σκοτεινές, γιομάτες θάνατο. 

Στης Σκύλας τα στενά προσκρούει η διαφυγή, 

στης Χάρυβδης τ’απόνερα ναυαγεί η ειρήνη. 

Σ’ ορφανά ακρογιάλια άγγελοι νιογέννητοι

ανοίγουν τα φτερά τους, της ζωής εξόριστοι.

Στα χείλη ξεψυχά το χαμόγελο, στο στόμα πικρό το φιλί 

κι αντί για φίλεμα, γλυκό τριαντάφυλλο, 

οδύνη σε κεράσανε λαέ μου. 

Φτωχή μου γενιά, τον εαυτό σου πού απώλεσες ;

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΑ ΜΕΜΟΥ...

ΠΟΥ ΑΠΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΙΛΟ <<ΞΑΣΤΕΡΟΝ>> 

ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ 

<<ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ>>

Στα στενά της ανέχειας  1

Άπλωσε τη γύμνια της στέρησης 

καταμεσής στην άσφαλτο.

Στο τάγμα της μάνας,

η επανάσταση ορίζεται 

σε χρόνο παρακείμενο.

Μουδιάζουν τα μέλη. 

Οι αρθρώσεις, 

απολογούνται, σε λιμνάζοντα λασπόνερα.

Νοερά λυτρώνεται ο πόνος, 

με τις κραυγές, 

να πνίγονται αδιαμαρτύρητα.

Τα ασπρόρουχα της ελπίδας

στραγγίζουν  στα κάγκελα της ανέχειας.

Οι ορίζοντες χαμηλώνουν,

να κρυφτούν αλλοτινές ομορφιές.

Ο άνεμος σκόρπισε ζοφερές προφητείες.

Ο αγώνας της απελπισίας ατέλειωτος.

Και η μάνα… 

εκεί…

στρατιώτης,

κατακερματίζει κάθε ίνα ντροπής,

να ζυμώσει με δάκρυα αντίδωρα. 

Πόσες ελπίδες να ποτίσει την αξιοπρέπεια;

Πόσα τραπέζια, 

να στρώσει στο όνομα της άνοιξης;

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΑΘΥΜΙΟ ΣΕΚΛΙΖΙΩΤΗ 

<<ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΩΝ ΓΚΡΕΜΩΝ>>

Το σονέτο των γκρεμών...

(στα γκρέμνα στέκουν έρμες οι ελπίδες…)

Στα γκρέμνα στέκουν έρμες οι ελπίδες

σαν δρόσου στάλες στα περδικονύχια,

κι αντάμα στάζουν έρωτα μειλίχια

στο δείλι φλογοστέφανες λεπίδες.

~

Κι απάνω στη θολή ματιά συλφίδες

μες στα λευκά τους όνειρα χορεύουν,

χορό στα κρινοδάχτυλα μαζεύουν

στ' απόγιομα των λουλουδιών αχτίδες.

~

Στοχάσου ξένε, διάσελο αγνάντι

η προίκα δύο τάληρα κλεμμένα,

της νιότης άνθος είναι και διαμάντι

~

στα μύχια μέσα της ψυχής δεμένα

λυγμός στα πλάτη των καιρών κλεισμένα,

της ζήσης μας γαλιφιά ιεροφάντη….

Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΗ ΜΑΙΡΗ ΣΟΥΡΛΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ

Στη μητέρα μου

Μητέρα μου γερόντισσα 

με την καρδιά σου

σαν τριανταφυλλιά αρχόντισσα

το χάδι σου, ο λόγος σου

τ’ άγγιγμα της ματιάς σου χαρά

αγγέλων καλωσόρισμα!

Κι ας βαθαίνουν οι ρυτίδες σου

το πνεύμα σου τυλίγει διαύγεια

καθησυχάζει η δική σου ασφάλεια.

Η παρουσία σου ελπίδα κι αποκούμπι

δύναμη και παρηγοριά

στο περβόλι της ζωής ευωδιά!

Με διάθεση θυσίας

ανοίγουν της λαχτάρας σου τα φτερά

φορτωμένη αρετές, δώρα…

ενθαρρυντικό χαμόγελο κι αγκαλιά!

Τη χρυσή κουβέντα μαζί σου αρχινώ

τη σοφία σου κορφολογώ!

Μητέρα μου μία και μοναδική

αναλλοίωτη η μυρόβλητη αγάπη σου

περιχυμένη στα παιδιά σου

ν’ ανθοβολείς χαρά και θαλπωρή!

Να ’σαι πάντα καλά κι ευλογημένη

η ευχή σου να μας συνοδεύει.

Μες στην απλωμένη σιγαλιά

στο πρασινοστόλουστο χωριουδάκι μας

το χρώμα της αυγής να βλέπεις

στης λατρεμένης σου αυλής

τα λουλούδια να μιλάς

με τη χάρη του Θεού ως το τέλος

ορθή να μείνεις!

Μαίρη Σουρλή

Πίνακας: Φώτης Μανιός