Ψυχή μου, πού ανήκει;

Ποίημα απάντηση στο τραγούδι «Sleepless nights» της Bow Anderson

Πολλές φορές κατέληξα σε μια βραδιά με φρίκη.

Σαν πέφτω για να κοιμηθώ, ακούω τις φωνές

να μου ουρλιάζουν: «Δεν μπορείς!». Ψυχή μου, πού ανήκει;

Εγκλωβισμένος περπατώ, ακούγοντας, στριγκλιές.

Να κλάψω μάταια προσπαθώ, μα η πίκρα δεν πεθαίνει.

Τα δάκρυα πια στερέψανε σε μι’ ανοιχτή πληγή.

Τί τρώει ‘με σπαρακτικά και πάντα με χωλαίνει;

Όλοι ποθούμε κάποτε να μπούμε μες στη γη.

Ουδείς καταλαβαίνει πια, ψυχής μου την αντάρα.

Ανέφικτο να προχωρώ σαν πίσω με τραβά.

Σαν πιάσω πάτο, ξέρω πια, πως τά ‘κανα μαντάρα.

Από το μέσα μου πως θα...σωθώ; Τον αχταρμά;

Ο πιο μεγάλος σύμμαχος, συνάμα και εχθρός μου,

ειν’ καταλήγω μοναχά: ο ίδιος, ο εαυτός μου.

Γεράσιμος Μοσχόπουλος

Όλες οι αντιδράσεις:

15Εσείς, Μαρίνα Προμπονά, Αποστολος Α. Φεκατης και 12 ακόμη

 Σκύψε λιγάκι!

Μη στέκεσαι… ακίνητος…

Τι τάχα περιμένεις;

Τι κόλλησε στην σκέψη σου!

Μήτε μπορείς να κρένεις!

Ο ουρανός φωτίστηκε…

Ο Ήλιος γυροφέρνει…

Μια παρουσία όμορφη

χαμόγελα σου στέλνει!

Φίλε μου μην την αγνοείς…

Εσένα περιμένει!

Ότι κι αν σου συμβαίνει

Αλήθεια η αγάπη μόνη ξέρει

να μαλακώνει αυτό

που σε πικραίνει!

8/7/23

Copyright: Πιπίνα Δ. Έλλη (P. D. Elles)

 ΔΕΞΟΥ ΤΟΝ ΡΟΛΟ

Δέξου τον ρόλο που σου χάρισα.

Άσε τη μάσκα του κόσμου τούτου

παντοτινά στην άκρη.

Μη σκέφτεσαι πως τα μονοπάτια θα διαβείς.

Εγώ θα σ’ οδηγήσω.

μα το χρυσό το νήμα

στα δυο σου χέρια να κρατάς.

Και θυμήσου, θυμήσου

ποιο είναι το σχέδιο που ήρθες

στη γήινη ζωή σου.

Άσε του κόσμου τούτου τα μικρά

και ζύγιασε με τη ψυχή σου τα μεγάλα.

Βγάλε επιτέλους στην πλάτη σου φτερά

κι εγώ θα στείλω τους ανέμους

να σε πάρουν σ’ άλλη γη ονειρεμένη.

Μ’ αυτή που σε χωρίζει μόνο μία σκιά,

που έχεις στα μάτια σου θαμπή

για να μη τη βλέπεις.

Του κόσμου αυτού αγαπημένη η βοή,

θα μοιάζει με θάλασσας μουρμουρητό

και κύμα που σπάει στ’ ακρογιάλι.

Μη μου νοιαστείς, μη μου σκιαχτείς, μη φοβηθείς.

Αφέσου μόνο μες την αγκαλιά μου.

Θα σου χαρίσω χίλια μυστικά

να τα έχεις στη ζωή σου φυλακτά.

Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη

Ιννηλάτες Ονείρων 2017

 Σε σμιλευμένες λέξεις

Ψιλή βροχή κυλάει από της σκέψης το αθάνατο.

Οι αισθήσεις της ψυχής σε σμιλευμένες λέξεις.

Σε μισές θάλασσες δεν ταξιδεύουν τα καράβια.

Η αλμύρα των νιώθω, στάζει από του κορμιού τον λόγο.

Η φυλακή της ελπίδας, στην άγνοια της ιστορικής αλήθειας.

Όλο μας φιλάνε, για να μας προδώσουνε…

Οι προσδοκίες μας στις ωοθήκες της ειρήνης.

Η γέννα της ψυχής θα λυτρώσει τον άνθρωπο.

Κρατώ μια κούπα με ανάσες, να ξυπνήσουν τα νοήματα ανθρωπιάς.

Όσο η ανάγκη να αναπνεύσεις, τόση η ανάγκη να αγαπηθείς.

Κυλάει η ζωή σε άχρονες στάσεις στην οδό αδράνειας.

Φυλακισμένες οι ρίζες, τα φύλλα πέφτουν κατά γης.

Η ελευθερία μαζεύει τα σπασμένα κλωνιά

να μπολιάσει με ανθρωπιά την κάθε παρουσία.

Μόνοι βαδίζουμε σε τόσα γιατί και σε τόσα πρέπει…

Ελάτε να ενώσουμε τις θάλασσες και να ποτίσουμε τις ρίζες.

Κυριακή Δράκου

 Στάλες έρωτα

Ένα σύννεφο γλίστρησε στο πρόσωπο του ουρανού,

αλιώνοντας τα γελαστά χαρακτηριστικά του.

Αυθάδες και θρασύ,

φίλησε τον ήλιο στο στόμα διεκδικώντας την ανταπόδοση του,

με την σιγουριά της γοητείας τού γκρι.

Άνοιξε εκείνος φιλήδονα τα χείλη,

αφήνοντας τις χρυσές ακτίνες να εισβάλουν στην γκρίζα αγκαλιά.

Το αποτέλεσμα εξαίσιο,

στάλες έρωτα στην πρωινή μπουγάδα που άπλωσε η φύση.

Διάφανες πνιχτές ανάσες,

κατέβηκαν τυλίγοντας τον λαιμό τού βουνού.

Το λατρεμένο μου μπούζι,

σήμα κατατεθέν στο ορεινό χωριό μου,

ανεξαρτήτου εποχής.

Βγήκα στο μικρό μπαλκόνι,

να θαυμάσω τον καρπό μιάς υπέροχης στιγμής.

Ενοχλημένες δυό κουρούνες,

μετέφεραν τις περιπτύξεις τους στην δίπλα σκεπή.

ρίχνοντας απαξιωτικές ματιές προς το μέρος μου.

Μιά σταγόνα,

προσγειώθηκε στο μάγουλο μου.

Άγγιξα με τα ακροδάχτυλα την πορεία της.

Χαμογέλασα αναίτια.

Κέρδισα ένα φιλί... σκέφτηκα...

που προορίζονταν για αλλού.

Έκλεισα τα μάτια και σήκωσα το πρόσωπο ψηλά περιμένοντας.

Μα, ήταν μόνο μια στιγμή, που πέρασε.

Το σύννεφο, έχασε το γκρί του χρώμα.

Ένα φιλί στο στόμα του ήλιου ,ήταν αρκετό .

Η μέρα έμεινε μουντή μα,

όλα γύρω χαμογελούσαν πονηρά...

Κτενά Ρούλα

 ~~ΕΛΛΑΔΑ~~

Αυτή η ολόφωτη ηλιαχτίδα

-κουκκίδα στο χάρτη-

είναι η Πατρίδα μας!

Εδώ γεννηθήκαμε,

σ’ αυτήν την ευλογημένη γη,

σ’ αυτόν τον απέραντο ουρανό,

σ’ αυτήν την ατελεύτητη θάλασσα.

Στην Ελλάδα!

Πατήσαμε το χώμα το ιερό

και βλάστησαν τα ιδανικά,

οι αξίες και τα οράματα!

Ένα νερό καθάριο,

αστραφτερό στο πέρασμά του,

μάς βάφτησε ελεύθερους…

Κι έλουσε ολάκερες γενιές,

αντρείωσε τους ήρωες των επικών αγώνων,

μορφές αθάνατες στα μάτια των θνητών…

Έλα και αφουγκράσου τον αχό του πελάγου

στ΄Ομήρου τ’ ακρογιάλι!

Έλα και δέξου τ’ ανέσπερο το φως

στ΄Ολύμπου την κορφή!

Έλα και σπείρε το λόγο

του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη,

σκόρπισε πνεύμα ελληνικό

στου σύμπαντος την άκρη!

Αυτή η ολόφωτη πατρίδα,

κουκκίδα στο χάρτη

κι αστέρι είναι ολόλαμπρο

στ’ ουρανού τα πλάτη!

Τζούλια Πουλημενάκου