Δαμόκλειος Σπάθη
Ύψωσα το σπαθί μου
μάχιμος σαν άλλοτε από καιρούς
θερίζοντας τα αλώνια των ανθρώπων
πάνω σε νάρκες ακλόνητα οριοθετημένες
στήνοντας τις ζωές μας
σε ένα φλεγόμενο πεδίο βολής
σε έναν συνεχόμενο ρόλο θύματος και θύτη
Πόσο αδυσώπητα μας κυβερνούν τα πάθη;
Πόσο αδυσώπητα ελλοχεύει ο κίνδυνος
του αφανισμού της ύπαρξης μας;
Αβάσταγες μοιάζουν οι μέρες μας
τυφλές χωρίς φως, χωρίς προορισμό
σε μια γάγγραινα που όλο μεγαλώνει
παράλογο ατόπημα, χωρίς διέξοδο
η διακυβέρνηση των ισχυρών,
φεγγίζει στα κάτοπτρα της γης.
Εναλλαγές αθλίων ρόλων που ηγεμονεύουν
κοχλάζοντας στο απόλυτο ναδίρ της παρακμής
σε ένα σαθρό οικοδόμημα.
Ναοί της εν κρύπτω δικαιοσύνης
φαλκιδευμένοι, στέκονται θεριά ανήμερα
στη μοίρα των ανθρώπων
γονατίζοντας και τα τελευταία οχυρά μας.
Ακόνισα το σπαθί μου
στις τέσσερες γωνιές του ορίζοντα.
Φρούριο απόρθητο
στη λεηλασία αυτού κόσμου
σφυρηλατώντας με τόλμη
«Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά.»
χαράσσοντας μια νέα πορεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου