Ο ήλιος προσπάθησε και σήμερα

να κρατηθεί στο ύψος του!

Αστέρας της ελπίδας σβήνει τα άσχημα

θαμπώνοντας με την φλόγα του

οιαδήποτε ύπαρξη!

Θαλπωρή στην μοναξιά…

Φως ιλαρό…. μα τόσο πια γλυκό

που ακόμη και το άσχημο γίνεται

θησαυρός!

Όμως η μέρα μίκρυνε κομμάτι…

Χειμωνιάζει…

Εις μάτην η τριανταφυλλιά

προσπάθησε τις τελευταίες ημέρες!

Τα υπέροχα άνθη χάθηκαν!

Όμως η φύση επιμένει στην πορεία της!

Όχι τριαντάφυλλα…

αλλά όμορφα λευκά άνθη,

-δέντρου πια-

πλούσια στριμώχνονται

στα βαριά κλωνάρια του!

Το πράσινο έχει λευκά άνθη κεντημένα

στον τάπητα της αυλής!

Κτίστη μου! Ακόμη και σ’ ετούτη

την κρυάδα επιμένεις να ζωγραφίζεις

το σύμπαν!

Όντως μας φροντίζεις

ακόμη κι όταν η λύπη πλακώνει

την κουρασμένη μας ψυχή!

24/5/23

Copyright: Πιπίνα Δ. Έλλη (Pipina D. Elles)

 Δαμόκλειος Σπάθη

Ύψωσα το σπαθί μου

μάχιμος σαν άλλοτε από καιρούς

θερίζοντας τα αλώνια των ανθρώπων

σε αυτήν την σύγχρονη Βαβέλ που κατοικούμε

πάνω σε νάρκες ακλόνητα οριοθετημένες

στήνοντας τις ζωές μας

σε ένα φλεγόμενο πεδίο βολής

σε έναν συνεχόμενο ρόλο θύματος και θύτη

Πόσο αδυσώπητα μας κυβερνούν τα πάθη;

Πόσο αδυσώπητα ελλοχεύει ο κίνδυνος

του αφανισμού της ύπαρξης μας;

Αβάσταγες μοιάζουν οι μέρες μας

τυφλές χωρίς φως, χωρίς προορισμό

σε μια γάγγραινα που όλο μεγαλώνει

παράλογο ατόπημα, χωρίς διέξοδο

η διακυβέρνηση των ισχυρών,

φεγγίζει στα κάτοπτρα της γης.

Εναλλαγές αθλίων ρόλων που ηγεμονεύουν

κοχλάζοντας στο απόλυτο ναδίρ της παρακμής

σε ένα σαθρό οικοδόμημα.

Ναοί της εν κρύπτω δικαιοσύνης

φαλκιδευμένοι, στέκονται θεριά ανήμερα

στη μοίρα των ανθρώπων

γονατίζοντας και τα τελευταία οχυρά μας.

Ακόνισα το σπαθί μου

στις τέσσερες γωνιές του ορίζοντα.

Φρούριο απόρθητο

στη λεηλασία αυτού κόσμου

σφυρηλατώντας με τόλμη

«Έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά.»

χαράσσοντας μια νέα πορεία.

Από την ποιητική μου συλλογή

© Στα χνάρια των ανθρώπων

Mina Boulekou

 Η ΜΗΤΕΡΑ

Διαμάντι ανεκτίμητο

Λαμπρό μαργαριτάρι

Στου κόσμου το βασίλειο

Είσαι κρυφό καμάρι.

Εσύ 'σαι που μ' ανάθρεψες

Μικρό βλαστάρι ακόμα

Εσύ 'σαι που με φίλησες

πρώτη γλυκά στο στόμα.

Εσύ με το χεράκι σου

την κούνια μου κουνούσες,

εσύ όταν αρρώσταινα

πλάι μου ξαγρυπνούσες.

Εσύ τα πρώτα γράμματα

μου μάθαινες απέξω,

εσύ το δρόμο του καλού

μ΄ έδειξες να διαλέξω.

Δειλά τα πρώτα βήματα

κοντά σου έχω μάθει,

συ ήσουν που συγχωραγες

τα παιδικά μου λάθη .

Κομμάτι από τη σάρκα σου

ζωή ,απ' τη ζωη σου

ο Πλάστης πήρε κι έφτιαξε

μανούλα το παιδί σου.

Αίμα από τις φλέβες σου

μες το κορμί μου

κι είναι η ευχή σου,θεία πνοή

χέρι που με προσέχει.

Τα λόγια σου τα ευλαβικά

αυτά με οδηγούνε

όπου βρεθώ κι όπου σταθώ

πάντα μ ακολουθούνε.

Εσέ στον πόνο στη χαρά΄

στο γέλιο και στο κλάμα

κοντά μου θάχω οδηγό

πάντα γλυκιά μου μάνα.

Στο στίβο μέσα της ζωής

και μεσ' τη βιοπάλη,

σφιχτά το χέρι μου κρατάς

να μ' οδηγήσεις πάλι.

Για όλα αυτά μανούλα μου

ένα σου λέω μόνο

γλυκό τραγούδι της καρδιάς

σε σένα αφιερώνω.

Η μέρα η σημερινή

πάντα θάναι δικιά σου.

Τα ταπεινά τα δώρα μου

κρύψτα μεσ' την καρδιά σου.

Λίγα λουλούδια ευωδιαστά

κι ένα φιλί στο στόμα.

Δεν τέλειωσα μανούλα μου

κάτι χρωστάω ακόμα.

Σου δίνω την υπόσχεση

να μην κακοκαρδίζεις

και πάντα το χαμόγελο

στα 'χείλη σου να 'ανθίζει!!....

Ελένη Χριστοδούλου 1974

 Σαπουνόφουσκες

Χοροπηδούσες ενθουσιασμένη

κρατώντας στα τρυφερά χεράκια σου το καλαμάκι

και φυσούσες κάνοντας σαπουνόφουσκες.

Ξεφωνητά χαράς ορμούσαν

από το ρόδινο στοματάκι σου,

καθώς κοιτούσες τις πολύχρωμες σαπουνόφουσκες

να σκορπίζουν ένα γύρω, διάφανες, πανέμορφες,

να κυματίζουν στον άνεμο για λίγες στιγμές

και ύστερα να σκάνε αθόρυβα περνώντας στο πουθενά.

Πρόσεξε καρδούλα μου,

τα εγώ μας μοιάζουν τόσο πολύ μ’ αυτές.

Αλαζονικά και υπερφίαλα

ξεχνούν την μηδαμινότητα τους

μέσα στην συμπαντική ολότητα.

Μη γίνεις ποτέ αγαπημένη, σαπουνόφουσκα.

Μείνε γλυκιά, τρυφερή κι’ αγαπησιάρα, όπως πλάστηκες.

Μη μολυνθείς απ’ τους ιούς

της πλάνης και των ψευδαισθήσεων.

Μείνε αληθινή κι’ αμόλυντη για πάντα.

Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη

 ΜΑΝΝΑ ΜΟΥ ΛΙΚΝΟ ΚΑΙ ΝΑΟΣ.

Μάννα φιλί και άρωμα η κάθε σου ανάσα,

Σπαρτιάτισσα και λύκαινα στων φόβων μου τα κάστρα.

Μέσα στο γέλιο σου, η γη έμαθα πως γυρίζει,

τα άστρα και τον ουρανό, αδέλφια πως ορίζει.

Στον σινεμά των εποχών, μου ΄δειξες την αγάπη,

κάθε μερόνυχτο γιορτή, μες στης ζωής τον χάρτη.

Να αγαπώ, να μην μισώ, είχες στην προσευχή σου,

να ΄μαι καλός, μες στους καλούς, ήτανε η ευχή σου.

Να περπατώ μες στο παρόν, με της καρδιάς το χέρι,

και η φωνή της λογικής, το μέλλον θα μου φέρει!

Σαν αποστάτης μην κοιτώ, τον ήλιο π΄ ανατέλλει,

προδότης δίκιου μην γινώ, για τ΄ άδικου το μέλι.

Καλύτερα αγωνιστής φτωχός στην οικουμένη,

παρά λακές των Ισχυρών, και δούλος στο δεφτέρι,

αυτών που κατακλέβουνε τον μόχθο του ιδρώτα,

κι έχουν Αστούς πολιτικούς να κυβερνούν την Χώρα...

Μάννα μου λίκνο και ναός πάντα η αγκαλιά σου,

και τώρα που ΄σαι στα ψηλά, Πνεύμα η ομορφιά σου,

σαν αεράκι τριγυρνά, σαν φως που ξημερώνει,

κάθε μου πίκρα και καϋμό, γλυκά να ξεκαρφώνει.

Νίκος Δημογκότσης

 Κι εμείς

κυβερνήτες σ' ένα καράβι

που κάπου-κάπου χάνει την ρότα του.

Συνεπαρμένοι από τα ξένα τα όνειρα

Μαγεμένοι από απλές πέτρες που δείχνουν να λάμπουν

κι ας ξέρουμε πως δεν είναι διαμάντια

μα σαν Δον Κιχώτες διαλέγουμε τ' όνειρο

κι έτσι γινόμαστε έρμαια και θύματα των ικανών

των κλεφτών και των απατεώνων

που μας ρημάζουν ανερυθρίαστα

κι όμως συνεχίζουμε να γινόμαστε οι δικές τους ομπρέλες

απλά για μια ματιά στοργική δήθεν

για μια αποδοχή κι ένα ψευτοχάμογελο.

Αχ εμείς. Από δικού μας αδικημένοι

με τις ψυχές μα ς κρεμασμένες στα μανταλάκια

ενός περιπτέρου γεμάτου με αστεία περιοδικά.

Να χαρούν οι άλλοι , να γελάσουν οι πικραμένοι

και σαν μένουμε μόνοι ν' αδειάζουμε απ' όλα

να χανόμαστε στα τάρταρα μιας δυστυχίας ανείπωτης

Κι ενώ μετά απ' το σκόρπισμα τούτο

περιμένουμε να κουρνιάσουμε στο μεταξωτό το κουκούλι μας

και να βγούμε την άνοιξη σαν χρωματιστές πεταλούδες

στεκόμαστε κουρελήδες κι ανήμποροι

εκατό χρόνια πιο γερασμένοι

λαβωμένοι από έναν αναίμακτο πόλεμο

ερείπια που χάσκουν εγκατάλειψη.

Κι όλα αυτά

μόνο και μόνο επειδή μας έδωσε ο Θεός

μια ικανότητα τραγική και πολύτιμη:

να μπορούμε να διακρίνουμε το φωτεινό μες το απόλυτο μαύρο. Ρ.Γ.