ΑΛΟΓΑ ΦΡΕΝΙΑΣΜΈΝΑ

Θύματα και θύτες

ακαθόριστα συνυπάρχουν

σε τοπία του χρόνου

μέσα σε γυάλινες πλατείες.

Χαρτογιακάδες ,λευκά τανυσμένα κολάρα

στις λεπτές νιφάδες λιώνουν,

άοσμα πορτρέτα άλλης εποχής

σε τριανταφυλλένια κάδρα ,

τις στάλες των λευκών ψυχών γαζώνουν.

Άλογα λευκά απ’ το αφρίζον

πηγάδι φρενιασμένα ξεπηδούν,

η βλάστηση της υπομονής σταλάζει,

πασπαλίζει τις ζάρες των διαδρομών,

σαστισμένος ο κήπος βουβαίνεται

απ’ τις ατέχναστες συρραφές .

Ξημέρωσε αρυτίδωτη η μέρα,

στεγάστηκε κάτω απ’ τον ήλιο.

Άλλαξε ο καιρός, αναπνέουν οι ρίζες

οι θαμμένες στις λεπτομέρειες της άμμου.

Τα φυλλώματα θροούν

τους ανυπόμονους ήχους της οργής ,

γαλήνιες λιμνούλες οι ξαλαφρωμένες ψυχές.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ

 

ΕΙΡΗΝΗ

 

Στους απέραντους δρόμους του πλανήτη

με την ξαγρύπνια οδηγό,

η σκέψη μου μισεύει.

Στον φάρο των δικών μου θέλω,

να ξαποστάσω ακούμπησα,

θανατικούς θορύβους διώχνοντας

με μυρωδιά πολέμου.

Όχι! Δεν τα θέλω όλα,

άλλωστε που να τα βάλω;

Μία μικρή γωνιά αυτού του κόσμου

θα με έφτανε να άπλωνα,

ένα παιδιάστικο χαμόγελο

και μες' σε όστρακα να έκρυβα

το πλούτος της ζωής,

αυτό που ακούει στο όνομα ΕΙΡΉΝΗ

και σαν Μεσσίας, να τα μοίραζα παντού!

 

Λένα Φατούρου

 

 

Αν

Είναι πολύ όμορφη η γη,

γιατί οι τρύπες στις ξερολιθιές

γίνονται τραγούδι, όταν φυσάει ο άνεμος,

γιατί οι ανθισμένες ροδακινιές

σαν τις νέες κοπέλες είναι,

γιατί, όταν κοιμούνται τα νυχτοπούλια,

ο ήλιος παίζει με τα παιδιά.

Είναι πολύ όμορφη η γη,

γιατί φτεροκοπούν οι πέρδικες,

τα ρυάκια νυχτώνουν και ξημερώνουν με τραγούδια,

οι ρίζες αγαπιούνται,

οι αρμυρήθρες ρουφούνε θάλασσες.

Είναι πολύ όμορφη η γη,

γιατί έχει Φθινόπωρα κι εαρινές νύχτες

κι ανατολή ολοπόρφυρη,

άρτον επιούσιο και οίνον περίχαρο.

Μα, η καρδιά σου πιο όμορφη θε να ’ναι,

αν την αγάπη έχεις και την ταπείνωση,

την εγκαρτέρηση, την σ’ εαυτόν ειρήνη.

Γιατί τότε, της όλης γης τα ωραία,

και τ’ ουρανού και του σύμπαντος κόσμου,

περίβλεπτα κι εγκόλπιά σου.

Αμήν.

Αντώνης Σαμιωτάκης

 ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ

Φταίει τάχα κακιά τύχη ή δόλιοι μ΄ έκλεισαν αισχρά σε τείχη ;

Σκιάζομαι την μοναξιά μου και μιλώ με την σκιά μου..

Νιώθω αδύναμος και μόνος -Θεέ φωνάζω. Μάταια όμως.

Υπακοή ζητούν οι νόμοι. Μα άνομοι.. ως κι οι αστυνόμοι.

Θεοί, πολιτικοί και ιδέες, τάχα δημοκρατικά ωραίες

βάλαν χέρι στην καρδιά μου, έκλεψαν και τα όνειρά μου

Πώς να αντισταθώ στα τείχη, που μου επέβαλε η τύχη,

που τα κουβαλώ εντός μου και τα χτίζω μοναχός μου;

Να φωνάξω; -Ποιος ακούει κι αν φωνάξουμε;

Τη ζωή, όπως την στήσαν, πως να αλλάξουμε;

Θέλω φώτα στη ζωή μου, θέλω φως..

Δίδαξε ποιητή τον τρόπο, πώς να ζήσω; Πώς;

-«Γκρεμίζουμε το τείχος και χτίζουμε το φως!»

Πλην.. θέλει θάρρος, θέλει τόλμη, θέλει λεβεντιά

Θέλει κότσια η ελευθερία και ζεστή καρδιά

Εσύ, που σαν αποκοτιά φαντάζεις λευτεριά μου

η χρεία μου ας γίνει βοηθός, η αγάπη οδηγός μου

Γκρεμίζει τείχη η θέληση, γύρω, εμπρός κι εντός μου

Εγερθείτε! Όλοι μαζί θα χτίσουμε το φως αυτού του κόσμου!

Μίσεψε τρόμε να διαβώ και φόβε να περάσω

Τώρα, που είμαι στον ανθό, πριν φθίνω και γεράσω.

Θεοφανώ Π. Θεοχάρη

 «Του Νοέμβρη δεκαεπτά»

Αλυσοδεμένη η λευτεριά

κείται μ’ ένα τσιμεντένιο κεφάλι

αφημένο στο προαύλιο,

ένα γαρύφαλλο ακουμπισμένο ανάμεσα απ’ τα μάτια,

πασχίζει να χρωματίσει το αίμα που χύθηκε.

Εκμετάλλευση της άγουρης νιότης

που διψά γι’ αγάπη κι έκφραση

και τα φουσκωμένα απ τ’ άδικο θυμικά

λιώνουν στην άσφαλτο σαν καπνός.

Το βράδυ εκείνο κοιμήθηκαν οι συνειδήσεις.

Κι ακόμα όνειρα γνέθουν.

Τον καιρό εκείνο φόβο φυτεύαν παντού.

Ακόμη τον φόβο ποτίζουν.

Κι εσύ, πίνεις με την κούπα τη χρυσή.

Όλγα Αχειμάστου