ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ 

ΑΝΑ- ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

Μαρ­γα­ρί­τα Αρ­βα­νί­τη - Ανα-κατευθύνσεις
Εκδόσεις - Κάκτος

Ετος έκδοσης 2018  

Είδος - Ποιητική Συλλογή 

Σχήμα 14x21
Αρ. Σελίδων 84
Βάρος (Kgr) 0,160
Βιβλιοδεσία Μαλακό εξώφυλλο
ISBN (13-ψήφιος) 978-960-382-356-8

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Ε­μείς οι πο­λί­τες αυ­τής της χώ­ρας, που α­νά­με­σά μας αυ­ξά­νε­ται διαρ­κώς ο αριθ­μός των ανθρώ­πων που υ­πο­φέ­ρουν, ε­ξα­κο­λου­θού­με να ελ­πί­ζου­με ό­τι το πέ­ρασμά μας α­πό αυ­τή τη γη δεν θα εί­ναι μό­νο μια πο­ρεί­α σταύ­ρωσης προς τον Γολ­γο­θά των προ­βλη­μά­των αλ­λά και μια α­νά­στα­ση στο όνει­ρο ό­τι ά­ξι­ζε τε­λι­κά η γνω­ρι­μί­α μας με την πα­νέ­μορ­φη αυ­τή πα­τρίδα, με την πα­νέ­μορ­φη αυ­τή γη. 

Σε αυ­τή την «α­νά­στα­ση» στο­χεύ­ω με τον λό­γο μου, σαν το δι­κό μου λι­θα­ρά­κι μέ­σα στη γε­νι­κό­τε­ρη συλ­λο­γι­κή προ­σπά­θεια για κα­λύ­τε­ρη ποιό­τη­τα ζω­ής πα­ρά τις δυ­σκο­λί­ες.

Ο α­γώ­νας, η α­γω­νί­α και οι α­να­ζη­τή­σεις του σύγ­χρο­νου αν­θρώ­που να κα­τα­νο­ή­σει τι α­κρι­βώς συμ­βαί­νει γύ­ρω του για πιο σω­στές α­πα­ντή­σεις-το­πο­θε­τή­σεις, ε­πα­να­προσ­διο­ρισμούς και πρά­ξεις ζω­ής, προ­κει­μέ­νου να ζή­σει τα ό­σα πο­θεί και δεν τα ζει, πε­ριέ­χο­νται στα ποι­ή­μα­τα που α­κο­λου­θούν. 

Προσ­δο­κώ τα λό­για μου να συ­να­ντή­σουν την καρ­διά σου, α­να­γνώ­στη, σε κοι­νή πο­ρεί­α προς τα ε­κεί που ό­λα γί­νο­νται πιο ό­μορ­φα, πιο φι­λι­κά, στα μέ­τρα της καρ­διάς. 

Στο μοί­ρα­σμα εί­ναι η χα­ρά και τα ο­φέλη της ε­πι­κοι­νω­νί­ας!

Μαρ­γα­ρί­τα Αρ­βα­νί­τη

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Η ΠΕΡΛΑ

Επίπονη η πορεία
προς την αυγή της ωριμότητάς μας.
Στον ωκεανό της γνώσης
κοχύλι το κοχύλι
αναζητώ την πέρλα.
Ό,τι πολύτιμο μου διαφεύγει.

✧    ✧    ✧    ✧

ΚΑΘΕ ΔΥΣΗ ΕΓΚΥΜΟΝΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Όταν η μέρα τελειώνει
κι ο ήλιος οδεύει στη δύση
τα βάσανα δύουν κι αυτά;
Οι άνθρωποι του μόχθου
καλούνται να βρούνε τη λύση
να μην ανατείλουν ξανά.

Η ζωή χωρίς κόπο δεν βγαίνει.
Με το αναπόφευκτο συμφιλιωμένοι
συνοδοιπόροι σε κοινή διαδρομή
με μια μερίδα κουράγιο στο δισάκι
άντε να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι
το ταξίδι να βγει.

Ας σηκώσουμε τον πήχη ψηλά
μέχρι εκεί που η καρδιά λαχταρά
και συναντά τα όνειρά της.
Τα αδιέξοδα του νου να νικήσουμε
τις ρωγμές των φόβων να κλείσουμε
για να φτάσουμε Εκεί
με τη νέα ανατολή
που το έδαφος υπόσχεται
πιο στέρεα ζωή.

✧    ✧    ✧    ✧

ΑΚΡΟΒΑΤΩ

Ορειβατώ.
Πετροβατώ
πιάσιμο το πιάσιμο,
πάτημα το πάτημα.
Κρημνοβατώ
χωρίς σχοινοπαρέα
σε ανάγλυφη ορθοπλαγιά
της γνώσης.
Αναρρίχηση
επίπονη, προσεκτική
στα δύσβατα του νου.

Να νικήσω θέλω
τα εμπόδια του βουνού.
Στόχος μου η κορυφή,
να συναντήσω εκεί
με την ανατολή
των επαναπροσδιορισμών
την έσχατη πραγματικότητα,
εξόριστη του τύραννου των εικασιών,
θεματοφύλακα της πλάνης των λαών,
μην τους ξυπνήσει μιαν αυγή
και φέρουν την ανατροπή
θύτες τα θύματά του να γεννούν
επαναστάτες θυμωμένοι τιμωροί.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ 

ΑΝΑ- ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

<< ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑ >> 

ΕΝΑ ΕΞΟΧΟ  ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΦΙΛΑΡΕΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ 

ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑ

Ζητώ να πυρπολήσω το θέρος
παρανάλωμα να γίνω μαζί του

Το μπλε διάσπαρτο σε γη κι ουρανό
να μπορεί άραγε να μας σβήσει ;

Τρεις βάρκες σάπιες μάχονται με τη φθορά
Στα άδεια σπλάγχνα τους πίνω
ξεθωριασμένα χρώματα
Τοιχογραφίες της Κνωσσού
θυμίζουν

Κι εσένα
που ιχνογραφήθηκες μέσα μου
χωρίς καν να με ρωτήσεις

Ερωτεύθηκα της αγάπης σου το θράσος
κι ας έχω ξωκείλει ημιθανής στο διαφανές ακρωτήρι
της ισόβιας απουσίας σου...

Filareti Byzantiou

<< ΞΟΡΚΙ >> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΛΕΝΑΣ ΚΟΡΟΜΗΛΑ 

Ξόρκι

Ήξερε να διαβάζει  τα όνειρα

Επειδή  αντιστοιχούν στην πραγματικότητα 

Επειδή είναι το μαντείο που κρύβει ο καθείς μέσα του

Τι σημαίνει να πλάσεις ένα παιδί από όνειρα

Τι σημαίνει να δεις στο όνειρό  σου  όνειρο

Τελικώς βαρέθηκε.

(Ο Αρτεμίδωρος κι ο Φρόιντ περιττοί πλέον)

Έκανε ότι οι Σιού: 

Ένα στεφάνι από ξύλο ιτιάς  το διακόσμησε με φτερά, χάντρες, 

τρίχες αλόγου και προσφορές,  με μια πλέξη που να θυμίζει ιστό αράχνης. 

Με πίστη στο Μεγάλο Πνεύμα το  κρέμασε  πάνω από το κρεβάτι  της.

Τα παγιδευμένα  όνειρα, διαλύονταν με το πρώτο φως της αυγής.

Λένα Κορομηλά

Μάιος 2018

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΜΕ ΩΡΑΙΑ ΓΡΑΦΗ... 

 ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ 

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 

<< Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ>> 

ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ

*********************************

Μέσα μου κατοικεί όλο το σύμπαν 

και τούτο δε χωράει σε παρεξηγήσεις...

Χιλιάδες άνθρωποι στη ζωή μου ήρθαν 

μέσα απ του χρόνου τις αναρτήσεις

καλοί ,κακοί, όμορφοι, άσχημοι ,

φτωχοί , παρίες , νευρωτικοί,διάσημοι

Τους έχω εκεί, στίβα ,ή απλωμένους 

λεύτερους άλλους ή χαϊδεμένους

Για χρόνια τώρα μ 'άιχμαλωτίζουν 

όσοι εκ των άνω τη βία ορίζουν

για να με τρώσουν,πληγώσουν

να με βιάσουν,υποδουλώσουν...

Χιλιάδες όντες ,μα και μή όντες 

γέροι και νέοι , γονείς απόντες

μ έχουν αγγίξει, μ'εχουν βοηθήσει 

γνώσεις αιώνων μου 'χουν χαρίσει

Λένε εγώ απ'ολα κι όλους ότι απέχω 

όχι!μικρή απόχρωση από τούτους έχω

Ζω με το θάνατο και την Αγάπη 

δρω με συναίσθημα και με γινάτι

Είμαι αιχμάλωτος στο υπερφέρον 

κλαίω , γελώ, χρονοτριβώ 

μ' αντιμιλούν , αντιμιλώ ...

Άμποτε να ρθει 'κείνη η στιγμή 

να μείνουν μόνο στη γη οι αγνοί

η αθωότητα να κυριαρχήσει 

τον κόσμο πιο όμορφο να τονε χτίσει ...

Είθε ν' αλλάξουν και τα δεδομένα 

κι ό,τι απομείνει απ' τα γραμμένα 

να γράφει Αγάπη .. για τον καθένα 

ΥΠΑΡΧΩ 

10 /5/2018 

Μαρίνα Ι. Προμπονά

<< Ο ΑΜΝΟΣ >> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ 

Ο ΑΜΝΟΣ

Εικόνα ξαφνική κι αυθαίρετη

με ορμή αναπήδησε,

πιάστηκε απο τα κρόσια που κρέμονταν

στο κάτω άκρο της ψυχής,

άρχισε να ξετυλίγει εικόνες άλλες.

Πρώτα του αμνού η γένεση

Καθώς πρωτοαντίκρυσε τη φύση,

ήταν Άνοιξη άγριας ευωδίας

στα μάτια του η εμορφιά του κόσμου

κι αγάπης αυθόρμητη αναζήτηση.

Ύστερα ο βλοσυρός περιορισμός

κρατώντας σύρμα αγκαθωτό,είπε:

" εδώ στο σύρμα θα ζεις και θα βοσκάς ".

Απο τότε με τρόμο ρωτά:

" Το Πάσχα πότε φτάνει; "

Ήρθε και πέρασε το Πάσχα.

Το συρματόπλεγμα είν` άδειο απο καιρό

σαν τη ζωή μας.

ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ποίηση

Του Καθ.του Αριστοτ.Παν/μίου Θεσ/νίκης

ΛΕΥΤΕΡΗ ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ

<<H ΨYXH>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΑΝΤΑ 

Η ΨΥΧΗ

Δεν ξέρω γιατί, μα μου λείπει

ο στίχος με το ένθεο φως 

τα λόγια των παρακλητικών

κι εκείνη η βεβαιότητα

για το πέρα από εδώ 

ότι όλα είναι μια Άνοιξη

κι εμείς ανθισμένοι υάκινθοι!

Μου λείπει η ενατένιση του αιθέριου

να μη με εξουσιάζει η ύλη.

Αχ αυτή η ψυχή 

με πόση ουράνια Πίστη

με πόση κατάνυξη, ταπείνωση και αγάπη

μπορεί να ξεπερνάει τον φόβο

την ώρα που εμφανίζεται η σκιά 

του θανάτου; 

Κάποιοι είπαν ότι το σώμα

είναι η φυλακή της ψυχής*

κι άλλοι πεφωτισμένοι

ότι είναι ο ναός της ψυχής

σε μια συνεργασία αγαστή!

Εγώ, τι παραπάνω να πω!

Θεόδωρος Σαντάς,24-4-2018

<<ΑΚΡΟΒΑΤΕΙΣ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ  

ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΟΥΣΟΥ 

ΑΚΡΟΒΑΤΕΙΣ

Ακροβατείς ψυχή μου

στα ενδότερα της Άνοιξης

και στην ηθική παράκρουση της εποχής μου 

με ρωτήματα κι΄ανάσες-θαμπωμένα !!

Θα δοξαστεί ο αμνός της ποίησης

και θα σπουδάσει ο άνθρωπος τη σιωπή

στις γλυπτικές χορηγίες των παιδιών σου.

Θ΄αποδράσει ο νους μας ακάλεστος,

στη νηνεμία και στη δρόσο της γης.

Θα ποτιστεί με την κρούστα του λόγου

που ξεχύνεται γύρω σου φωτισμένη !!

Τρίκλωνη ψυχή μου κατασπάραχτη

με ταπεινά κρωάσματα του Μάη

κι΄ολοκαύτωμα της μέρας άσβεστο

ποιό θάναι το στερνό σου χαιρέτισμα ;;

Από το βιβλίο μου ΄΄Ρωτήματα Ψυχής΄΄

Με την αγάπη μου !!--καλό και αισιόδοξο Μάη !!

Κώστας Καρούσος 1 / 5 / 2017

<<ΕΚ ΦΛΟΓΟΣ ΥΨΩΣΗ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 

Εκ φλογός ύψωση

Μακάρια η ψυχή σου,

όταν σκεπάζοντας τα φώτα των καιρών,

ως μόνη λαμπάδα, τα κρύφια φωτίζει.

Κρύσταλλος διαυγής το πέτρινο σπίτι,

το ανθρώπινό σου σώμα.

Κι απ’ τα εσώτατα βύθη,

στου απείρου τα κάλλη.

Αμήν.

Αντώνης Σαμιωτάκης

ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

<<ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΝΑ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ  

Θάλασσά μάνα !

Μέσα στ ατέλειωτα Σου κύματα ακουμπώ 

Στο πέλαο πέρα ελευθερία να μου χαρίζεις

Το νου λυτρώνεις, της Αγάπης στεναγμό 

Τις τρικυμίες της ζωής αντισταθμίζεις....

Για λαβωμένα μυστικά μου σου μιλώ 

Κι εσύ ως μάνα τρυφερά με αγκαλιάζεις 

Ώρα την ώρα προλαβαίνεις να μου πεις

Δεν αντιστέκεσαι ! του εγώ στάση ν αλλάζεις

Ακούω κρυφά μες στην ψυχή λόγια γλυκά

Θαρρώ κρατάς κύμα αντιβρόχι στην ουτοπία

Θάλασσα αλήθεια μου, με λόγια στοργικά 

Ηχείς εντός μου ως θεική ,άγια μελωδία ...

Κύμα το κύμα "Σ αγαπώ "αναφωνείς 

Κι αν χάθηκε απ τον κόσμο η κοσμιότης 

Στους αναρίθμητους αιώνες της ντροπής 

Πόλεμο δίνει στο κακό σοφία, πραότης...

Θάλασσά μάνα!

Του πόνου δίνη με του ονείρου αντιστοιχείς

Κι ενώ απ την τρώγλη της κοινωνίας ξεμακραίνω 

Στην αγκαλιά σου τη γαλάζια με ωθείς 

Διώχνω τις πίκρες μες στα κύματα ανασαίνω...

Σύμμεικτα Χρόνια 

Μαρίνα Προμπονά 

1/5/2017

<<ΤΑΞΙΔΙ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ...  

ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 

ΤΑΞΙΔΙ Πήρα το τραίνο της ζωής και ταξιδεύω Ένα σταθμό να βρω να ξαποστάσω Μέσα στο 'τίποτα" τη λύτρωση γυρεύω Με την Ελπίδα την "Ιθάκη" ν αγκαλιάσω "Είναι ένα τίποτα ετούτο το ταξίδι" Πυρπολημένες οι καρδιές γύρω φωνάζουν: "Φωτιές ολούθε και ο πόλεμος κοπίδι Δεν ελεεί η Μοίρα όσους όχθη αλλάζουν" Μα εμέ το μάτι μου ξανοίγεται πιο κει ... Μες στο απέραντο της θάλασσας γαλάζιο Δεν με αφήνει να πεθάνω ,με οδηγεί Κύμα το κύμα στο ακρογιάλι της αράζω Η "μάνα" η θάλασσα λυτρώνει μου το νου Κι ωθεί τη σκέψη μου σε Αγάπης μονοπάτια Τη μοναξιά διώχνει, τις σκέψεις του κενού Και με στολίζει με την ανταύγεια τη γαλάζια Την αγκαλιάζω, χτυπώ ανάερα τα κουπιά Μες στο ορθόπλωρο καράβι "ΤΙΜΟΝΙΕΡΗΣ" Περνώ τις θύελλες και μέσα μου βαθιά Νιώθω του "τίποτα" και του πόνου κανονιέρης Στης Ζωής τα Μονοπάτια Μαρίνα Ι. Προμπονά

<<ΣΤΟΧΟΙ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ... 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΑΣ ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΥ 

· 

Στόχοι

Περίλυπη άνοιξη, δακρυόεσσα 

και στις καρδιές σωπαίνουν οι καμπάνες.

Κομμάτια ο ήλιος διασπείρεται 

σε ίσκιους ανελέητους και κρότους.

Στη γεμάτη πρόσωπα έρημο 

πεδία βολής 

μ' αληθινούς στόχους δοκιμάζουν.

Ύστερα θα ‘ρθουνε ντυμένοι άνθρωποι

για να δωρίσουν υποσχέσεις 

και ανοικοδόμηση.

Τις αλγεινές μέρες θα στολίζουν 

με περίτεχνες παγίδες. 

Στη θέση των ερείπιων ονείρων 

σπίτια και ναούς θα χτίσουν.

Μόνο το φως 

που δεν πιάνεται στα δάχτυλα 

θα ταξιδεύει στις πρόσφυγες ελπίδες 

θάλποντας τη σιωπή της λευτεριάς 

εξορισμένης στου σπαθιού την κόψη.

Θα περιμένει 

στη μνήμη των λέξεων

και στης οργής τα συναξάρια

το σύνθημα.

''ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ''

<<ΤΡΙΠΤΥΧΟ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ, 

ΓΕΜΑΤΟΥΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΡΦΑΝΙΔΗ 

ΤΡΙΠΤΥΧΟ

Ξέσκεπο καλοκαίρι

Σὲ λεῦκες ἀνάμεσα καὶ νάματα

Στητός 

Ὁ Ιούνιος ὁ Πρωτόκλητος 

Διαπιστεύεται στὴν θάλασσα :

-Κυρὰ Παντοτεινή...

Ὁ Ἥλιος ξεϊδρώνει στὴν ἀνάσα σου

Καθὼς καίει τὰ σήμαντρα

Πάλι νὰ γίνει

Ἀκέραιος

Ὁ ἄνθρωπος

Ξάγρυπνο καλοκαίρι

Ὁ Ἰούλιος ἐνηλικιώνεται

Στὴ σοφία τῶν δελφινιῶν

Τὴν ἔπαρση τοῦ σώματος

Μυρτιὰ παιανίζει

Γινωμένος ὁ ἔρωτας

Μεταμορφώνεται

Σὲ ἀγάπη

Ξυπόλυτο καλοκαίρι

Μ’ ἕνα ἀπόμερο λιόγερμα

Ὁ Αὔγουστος

Συνομιλεῖ στὸν ἄσβεστο τοῖχο

Μὲ τοὺς μικροὺς δεινόσαυρους

Καὶ τὰ πιθάρια

Πάλι καὶ πάλι

Ξανὰ καὶ ξανά

Ὄχι ὅπως ζητοῦνε οἱ φθαρτοί

Ἀλλὰ ἡ γῆ μου ὡς ὁρίζει

Στῶν σπηλαίων τὰ ἤθη

Θὰ ἰάχω :

Φτοῦ !

Φτοῦ Ξελευτερία !

(Ἀπὸ τὴν ποιητική μου συλλογὴ "Δασυνόμενον Ἔψιλον")

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΤΙΤΛΟ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΦΕΚΑΤΗ 

Αφήσαμε, πίσω 

την φθορά του εγώ 

προσφορά 

στο μεταξένιο βυθό 

σε μια κατά κανόνα 

συνθήκη - προστασία 

για τους αγγέλους .

Διαφυλάξαμε 

το μαζί 

απο μια αινιγματική θλίψη 

κεκλεισμένων των θυρών,

επικαλούμενοι το άφθαρτο

της αγάπης...

Οριοθετήσαμε 

την εκπνοή της ζωής

στις ανάγκες του φόβου 

χωρίς ντροπή.

Έγραψες για το τέλος.

Αποστολος Α. Φεκατης

11/4/2018

<< ΧΑΡΙΣΕ ΜΟΥ >> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΕΛΚΟΥ 

ΧΑΡΙΣΕ ΜΟΥ 

Χαρισε μου μια στιγμη

στα δυο χερια μου σφιχτα

το κορμι σου να κρατησω

κι ολα εγω θα στα χαρισω

της καρδιας μου τα κλειδια

για να μπαινεις και να βγαινεις

την ζωη μου να ομορφαινεις..

Χαρισε μου ενα φιλι

την ανασα σου να πιω

γινε εσυ τωρα το φως μου

και τον ερωτα σου δως μου

Χαρισε μου μια ματια

να φωτισεις την καρδια μου

για να παψω στα κρυφα 

να σε βλεπω στα ονειρα μου

Pantelis Velkos 10/4/2017

<< ΠΩΣ ΝΑ ΥΨΩΣΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ >> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

ΠΩΣ ΝΑ ΥΨΩΣΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ .

Πως να υψώσω την ψυχή * στης Ύπαρξης την Χάρη ,

π΄ όλα τα δένει η σιωπή * κι ένα χλωμό φεγγάρι .

Νύχτα και λύνει ο λογισμός * προσθέσεις κι αφαιρέσεις

και μια διαίρεση του Εντός * που πλάθει αναιρέσεις ...

Κι έτσι που στέκομαι ορθός * ζητώντας αποδείξεις ,

βλέπω τον ήλιο τον μικρό * να βγαίνει από την δύση .

Και νιώθω μέσα μου βαθιά * τ Απρίλη την ανάσα ,

να μου ανοίγει τα φτερά * για της αυγής τα άστρα .

Κι αμέσως γίνομαι παιδί * και λύνω τα δεμένα ,

και ξετυλίγ΄ η ζωή * όλα τα μαγεμένα ...

Ψυχή μου πάλι απ την αρχή * μαζί σου ξεκινάω ,

κι ότι με πίκρανε πολύ * στα Τάρταρα πετάω ...

Νίκος Δημογκότσης

<<ΠΟΙΗΣΗ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 

ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΟΛΩΝ... 

ΒΙΒΙΑΝ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ-ΑΣΠΡΟΠΟΥΛΟΥ 

 Ποίηση!
Αιθέρια ύπαρξη στις εσωτερικές αυλαίες των ματιών της ψυχής...αγγελική και δαιμονισμένη... λίμνη και θάλασσα αγριεμένη...μια φλόγα που δεν τρεμοσβήνει ούτε στο πιο ατίθασο αγέρι...άτρωτη...λυγίζει...για μια στιγμή πεθαίνει, την άλλη το πάθος της πηγή, νερό αθάνατο και αίφνης την ανασταίνει...
Ποίηση!
Στα ορατά τοπία της ψυχής, 
μες του ανέσπερου φωτός ζωγραφισμένα και μες του σκοταδιού τα σμιλεμένα...
στους κραδασμούς των συναισθημάτων και στην έκσταση της αφύπνισης των αισθημάτων...
στον οργασμό της ομορφιάς και στο μαράζωμα της ασχήμιας... 
γεννιέται κι αναδύεται η ποίηση, ερωτοτροπεί...σαγήνης ...θέλξης στίχους γράφει...πόνο και καημούς υμνεί...αλλά και σατιρίζει....η πένα της από το μελανοδοχείο της καρδιάς με αίμα καυτό κυλάει , στίχους που άλλοτε λευκό περιστέρι γίνονται να στείλουν μήνυμα αγάπης κι άλλοτε μια ιστορία θλιβερή... μια αδικία πεπραγμένη...μία δικαίωση κι άλλοτε οι στίχοι εξαγνισμό αναζητούν....όταν μια αμαρτία την ψυχή βαραίνει.....................................................................................................Ποίηση!
Στο λίκνο το νανούρισμα...στης νιότης καρδιοχτύπι...και στις φουρτούνες της ζωής εσύ το αραξοβόλι! 

Βίβιαν Παπαϊωάννου-Ασπροπούλου 21/03/2018

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΛΕΝΑΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ 

      ΣΤΟ 

<<ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ>> 

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ... ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ ΛΕΝΑ ΜΑΣ.

ΥΜΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 

Γένεσις 

Εσύ που με κοιτάς, με μάτια πράσινα,

λίγο από ίριδα, λίγο από αψέντι,

εσύ όταν συνθέμελη τη γη

την τάραζαν οι λάβες,

μέσα από κρίνο πού 'σταζε

της θέρμης και του νότου,

φούσκωνες τα μαλλιά σου,

κένταγες πα στα χέρια σου,

στα ωραία σου δάχτυλα,

τη ζύμη με τα μάτια του αντρού.

Ήσουν έτοιμη για την άμωμη γέννα.

Κι ήρθε ο Θεός και φύσηξε

πάνω στου τόρνου τα νυχάκια σου

κι έλαβεν σάρκα το έτερόν σου ήμισυ.

Κι έτσι η γη μας κάρπισε λαούς.....

Γυναίκα!!!!!

Αντώνης Σαμιωτάκης

Οι χυμοί της ζωής

Ρέουσα.... Πόσο ρέουσα!

Μια υδρία, μια στέρνα, μια κόρη.

Των αγγέλων φωνή, του μελιού το ηδύ,

του τριαντάφυλλου η ευωδιά και το θώρι.

Αυγινή περασιά, βραδινή κερασιά

και της νύχτας τρέμολο αστέρι.

Πώς να βρω ουρανό να τον κάνω δικό

το δροσό, το γλυκό της καρπό,

να την πάρω απ' το χέρι...;

Τι βαθιά μουσική! Ποια πουλιά, ποιο βιολί

αναδεύουν το αιθέριο σώμα,

ποιό αψέντι αψύ, ποιο κεράσι ηδύ,

στο γλυκό της το στόμα!

Οι χυμοί της ζωής, η ζωή της ζωής,

η γυναίκα, η θεά, των αισθήσεων η μούσα.....

…Κι οι μοιραίοι... εμείς -σε πατώ, με πατείς-,

που χωρίς την, η ζωή μας απούσα....

Αντώνης Σαμιωτάκης

Η γη όλη…

Με ένα μήλο, ανέτρεψε τον Παράδεισο. Με ένα της λίκνισμα, αλληθωρίζουν τα ματόχαντρα των φλόκων. Με ένα τις χαμόγελο, στάζουν γλύκο τα λουλούδια. Ο σέληνος κρύβεται κι αθέατος τηνε θαυμάζει, μόλις η σελήνη φορέσει το χρυσάφι της.

Γυναίκα! Ποιο έτερον ήμισυ; Η γη όλη…. και ανθισμένη!!!

Αντώνης Σαμιωτάκης

ΕΝΑΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΜΠΕΧΡΑΚΗ 

ΔΟΞΑΖΩ ΤΟΝ ΘΕΟ

Κάθε π'άνοίγει ή Αύγή τά βλέφαρά της, δοξάζω τόν Θεό 

πού μ'έπλασε γυναίκα!.Δειλά δειλά τού λέω ευχαριστώ.

γιά όλα όσα μού χάρισε ή τύχη ή ζωή αύτή τή μεγιστη,μικρή 

στιγμή, τής έδώ παρουσίας μου.Γιά όσα ένοιωσα, γιά όσα 

έδωσα, γιά όσα πήρα, όντας παιδί άπ'τούς καλούς γονιούς,

στή πρώϊμή μου νιότη. Κι'άργότερα, σάν Μάνα, άγαπημένη,

άδελφή καί φίλη !Δειλά δειλά, τού ψιθυρίζω πώς φοβάμαι,

πώς λυπάμαι,νοιώθω τύψεις, γι'αυτή τήν ευτυχία έτσι πού 

γύρω μου βουίζει ή δυστυχία,έτσι πού καί έδώ,,στά χρόνια 

τής άνάγκης, έχει σβήσει άπ'τή Έλληνίδα, κόρη, άδελφή 

μάνα γιαγιά καί φίλη τό χαμόγελο.Έτσι πού ή Πατρίδα μου,

έγινε,,άποθήκη φοβισμένων ψυχών. Κάθε πού άνοίγει 

ή Αύγή τά βλεφαρά της, δοξάζω τόν Θεό πού μ'επλασε γυναίκα!. 

Δειλά δειλά τόν παρακαλώ, νά ρίξει τή ματιά του στόν γήίνο 

ουρανό,νά ΄δεί,νά λυπηθεί,νά λυτρώσει τίς άπογόνους τής Εύας.

[ Παυλίνα Μπεχράκη }

ΕΝΑ  ΑΤΙΤΛΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΑΝΝΗ ΒΕΛΛΗ 

"Εκείνο το απόγευμα δεν τέλειωσε ποτέ,

σαν σήμερα ελαφρώς γκρίζο, ελαφρώς γαλάζιο,

μακιγιαρισμένο ανάλογα της περίστασης/

αναμονή,

όσο επιτρέπαν οι συγκυρίες, αναζήτηση,

εικόνας διαφορετικής στην τόση μούχλα,

με κρύο, περίεργο να ψάχνει να δει τα εσώψυχά σου/

δρόμοι γύρω γεμάτοι προβλήματα,

παράθυρα καλά σφραγισμένα απ' τους περαστικούς,

πολιτισμός στο ανέφικτο,

καταστήματα γεμάτα πωλήτριες,

ερωτήματα όσα κι οι άνθρωποι,

διασκέδαση μπερδεμένη στα τόσα ψέματα/

κρατώντας τα βιβλία σου,

με τόσες ιστορίες ενδιαφέρουσες μα αδιάβαστες,

όπως κι η δική σου που τώρα ξεδιπλώνεις, να περιμένουν,

άφησες την αγάπη σου μαζί της πληγωμένη,

ξεχάστηκες/

όμως είναι ο χρόνος απάτη κι η επιστροφή αναγκαία,

σ' ένα μισοσκότεινο δωμάτιο,

κρατώντας μια ιδέα φθινόπωρο

να σε παρασέρνει, μεθώντας από σκέψεις/

όσες μπόρεσες να κλέψεις,

για να τις δώσεις πίσω, σε λίγες λέξεις,

μικρές εικόνες χαμένες που ξαναζωντανεύουν και στέκονται σ'ενα ποίημα".

Γιάννης Βέλλης