BloomingWord

ΕΝΑ ΑΝΩΝΥΜΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ,  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΔΩΡΑΣ ΜΕΤΑΛΛΙΝΟΥ

Συγκεχυμένο παραμιλητό
χτυπά ανιλεώς το τζάμι
λίγο η βουή του κόσμου 
λίγο η λογοκρισία των καιρών 
εμποδίζει το παραθύρι της καρδιάς ν' ανοίξει
καιροί χαλεποί
καιροί δυσβάστακτοι
Κι εγώ;
να ψάχνω σε κείνα τα θολά της μνήμης μονοπάτια
να θυμηθώ τη μουσική
που έκαναν οι στιγμές καθώς έμπαιναν
από το ανοιχτό παράθυρο
οι μελωδίες πλημμύριζαν
τα τοπία της καρδιάς
.πως μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τώρα
το ακαλαίσθητο παραμιλητό;
Ξέρω....
εμπεριέχει σίγουρα εκείνη τη μουσική της εφηβείας
την αισθητική χρόνων με άρωμα και μέλι,
με όνειρα δαντελένια
με μάτια καθαρά και μεγάλα
πέρασαν τα χρόνια
αρχίζει και η μνήμη και κάνει εκπτώσεις
Δε βλέπουν πια και τα μάτια καλά
Αν....
κατάφερνα να ανοίξω για λίγο
το σκουριασμένο παράθυρο του κόσμου
σίγουρα το άρωμα των παλιών στιγμών
θα άλλαζε την ατμόσφαιρα
να ξεσκονιστούν τα ευτελή
να φωτιστούν τα ανήλια
να στεγνώσουν οι υγρασίες
να πάρει η ψυχή μιαν ανάσα
Δώρ@