<<ΣΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟΝ ΠΑΛΜΟ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΙΩΑΝΝΑΣ ΧΡΥΣΑΚΗ 

Στης Ελλάδος τον παλμό,

ελάτε να χορέψετε..

Στον ήλιο ν' αφεντέψετε,

χρυσό γιαλό και άμμο...

Γαλανό ουρανό να κλέψετε..

Στα κύματα να γνέψετε..

Μα, μην την πονάτε άλλο !

Στη γη, καρπούς να δρέψετε..

Ελεύθερη γεννήθηκε ..

Αιώνες τώρα κλέβετε !

'Αδικα την ξοδεύετε ..

Συνέχεια την παιδεύετε

Μη ! παρακαλούμε φτάνει !

παιδιά της και πλέξανε στεφάνι !

Αυτά τα δάκρυα κράτησαν,

τον κόπο και το γέλιο τους

Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

<<ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΤΑΞΙΔΕΨΩ ΑΓΑΠΗ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ  

ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΤΑΞΙΔΕΨΩ ΑΓΑΠΗ;

Τα παράθυρα του αιώνα κλειστά.

Στο τραπέζι , λειψό το ψωμί

και το λάδι της εγκατάλειψης.

Πού να σε ταξιδέψω αγάπη;

Τα χείλη άλαλα

και τα φωνήεντα φυλακισμένα των Συμφώνων.

Που να σε ταξιδέψω;

Δεν έχω τόπο ούτε πατρίδα

ούτε καν σπήλαιο να σε κοιμίσω.

Έτσι παρά τις διαμαρτυρίες σου 

προτιμώ στα στήθια 

να σε κρατώ αιχμάλωτη,

με το χέρι στρέφοντας 

την αναπνοή σου προς την Ανατολή.

Νίκος Δημογκότσης

<<ΤΕΛΕΙΩΣΕ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΗ  

ΤΕΛΕΙΩΣΕ Αναρωτιέμαι αν είμαι ο κουρασμένος βράχος της προσμονής που τον Οδυσσέα περιμένει να δέσει στη πατρίδα όνειρα. Ή μήπως είμαι η πνιγμένη ελπίδα που πεθαίνει από ασφυξία κλεισμένη στις χούφτες μου;. Βράχος είμαι στην άκρη της λογικής όπου χιλιάδες πεταλούδες πέθαναν στο σώμα μου, και το χειμωνιάτικο κύμα ξέπλυνε τα όνειρα. Άδειασε ο δρόμος οι σκέψεις μου στις λάσπες. Τελείωσε…

ΕΝΑ ΑΝΩΝΥΜΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ,  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΔΩΡΑΣ ΜΕΤΑΛΛΙΝΟΥ

Συγκεχυμένο παραμιλητό
χτυπά ανιλεώς το τζάμι
λίγο η βουή του κόσμου 
λίγο η λογοκρισία των καιρών 
εμποδίζει το παραθύρι της καρδιάς ν' ανοίξει
καιροί χαλεποί
καιροί δυσβάστακτοι
Κι εγώ;
να ψάχνω σε κείνα τα θολά της μνήμης μονοπάτια
να θυμηθώ τη μουσική
που έκαναν οι στιγμές καθώς έμπαιναν
από το ανοιχτό παράθυρο
οι μελωδίες πλημμύριζαν
τα τοπία της καρδιάς
.πως μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τώρα
το ακαλαίσθητο παραμιλητό;
Ξέρω....
εμπεριέχει σίγουρα εκείνη τη μουσική της εφηβείας
την αισθητική χρόνων με άρωμα και μέλι,
με όνειρα δαντελένια
με μάτια καθαρά και μεγάλα
πέρασαν τα χρόνια
αρχίζει και η μνήμη και κάνει εκπτώσεις
Δε βλέπουν πια και τα μάτια καλά
Αν....
κατάφερνα να ανοίξω για λίγο
το σκουριασμένο παράθυρο του κόσμου
σίγουρα το άρωμα των παλιών στιγμών
θα άλλαζε την ατμόσφαιρα
να ξεσκονιστούν τα ευτελή
να φωτιστούν τα ανήλια
να στεγνώσουν οι υγρασίες
να πάρει η ψυχή μιαν ανάσα
Δώρ@

<< ΑΙΝΟΣ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΤΟΥ ΕΚΛΕΚΤΟΥ 

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 

Αίνος

Πώς ρουφάω το ρίγος σου!!!

Σαν πουλί μέσα στο νέκταρ του ανθού.

Πάνω σε οπάλι τα χέρια μου,

και μες στ' αχόρταγά μου χείλια,

ρόγες σταφυλιού...

Είναι Άνοιξη;

Είμαι στη στέρνα των δροσών;

Και πώς εντός μου ο ήλιος

πυρακτώνεται!

Σε ήξερα….

Μία βουή μέσα μου

μου μίλαγε για σένα.

Κύλησαν έτσι φύλλα και ροές

και πήραν σημασίες τα νοήματα….

Τώρα, μέσα στα χέρια μου

μια άρπα τρεμουλιάζει,

περιφλεγής αναρριγά.

Ααααα, τι αίνος,

το τριαντάφυλλό σου σώμα!!!!

Αντώνης Σαμιωτάκης

(9.12.2016)

<<Η ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ... ΠΟΙΗΣΗ>> 

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ 

 ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΕΛΚΟΥ 

Η ΣΚΕΨΗ ΣΟΥ... ΠΟΙΗΣΗ !!

Άχ αυτή η αρμονία της σκέψης σου,

πώς φέρνει την ηρεμία στην ψυχή μου..

Πώς γιατρεύει όλα τα χαμένα

όνειρα της καρδιάς μου...

Πόση αγάπη αλήθεια κρύβουν

τα λόγια σου που μου ψιθυρίζεις..

Λές κι ακούω ουράνια μελωδία!!

Λές κι έχεις ανέβει ψηλά στο Θεό,

μαζί του ποίηση να φτιάξεις !!

Πάρε με και κλείσε με κι εμένα

μέσα στις λέξεις που πλάθεις

κάνε με κι εμένα στίχο

να ταξιδεύω μέσα σε όνειρα

αγάπης και έρωτα που θα 

προβάλουν τα μάτια σου !!!!

Pantelis Velkos 24/7/2017

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ

 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΚΗΠΟΥΡΙΔΟΥ 

<<ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ>> 

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

ΑΛΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...

Στήριξα τα χέρια μου

στις αντηρίδες του καιρού,

κοιτάζοντας πέρα μακριά στο πέλαγος.

Είδα,παλιρροικά κύματα

στο ύψος τριών πετοσαύρων 

να σαρώνουν τις αγαπημένες μου αμμουδιές

λέγοντας λόγια ακατάληπτα.

''Αλίμονο στους ανθρώπους

ότι δωρεά λάβατε το φως,

τους ανέμους,

το νυχτερινό λαμπύρισμα των άστρων,

της βροχής την ψιθυριστή κατάβαση.

Ότι δωρεά λάβατε

το πεύκο,τον λέοντα,τον ιέρακα,

της ζωής την ανοιχτή ανάβαση...''

Ταραγμένος έστρεψα το βλέμμα μου

προς το βουνό.

Είδα,χιονοστιβάδες ατέρμονες

να στροβιλίζονται

κυλώντας ορμητικά στις πλαγιές,

λέγοντας και αυτές λόγια ακατάληπτα.

''Αλίμονο στους ανθρώπους

ότι δωρεά λάβατε

τον ποταμό Αχέροντα,

το κρασί της αμπέλου,

του μύρου το αναβρυτό άρωμα.

Ότι δωρεά λάβατε

τη Θεία ενόραση,

της ψυχής το αιώνιο πέταγμα,

της καρδιάς το κόκκινο χρώμα....''

Τρομαγμένος ξύπνησα

από το μεσημεριανό μου

ενύπνιο,

παρακαλώντας τα τριαντάφυλλα

του κήπου μου

να σκεπάσουν τις ανοιχτές μου πληγές.

Νίκος Δημογκότσης 

<<ΗΛΙΕ ΜΟΥ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΚΝΑΚΑΛΟΥ 

΄Ηλιε μου

στου κόρφου σου

το σκίασμα,

δροσιά

απ΄την ανάσα σου.

Την πλάτη σου αναζητώ

 ήλιε μου,

ν΄ακουμπήσω

τα καψαλισμένα χνώτα μου,

μήπως και σώσω δυο δάκρυα

για την ψυχή,

να προλάβω να την δω βασιλικό.

΄Ηλιε μου,

ξάπλωσε

σε δυο σύννεφα να ξαποστάσεις,

μου φτάνει,

να νιώθω πως ζεις,

κι ας παίζουν οι αχτίδες σου

κρυφτό με το βλέμμα το σβηστό.

.

΄Ηλιε μου

το λίγο σου

λιμπίστηκα,

το χέρι σου,

το μάτι σου

και τον τρελό χορό σου.

Κνάκαλος

<<ΤΑ ΕΦΗΜΕΡΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΣΤΙΛΒΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ>> 

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ  

ΓΡΗΓΟΡΙΑΣ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑΣ 

Τα εφήμερα έχουν την στίλβη των άστρων.

Μη μου μιλάς για την ήττα, ήττα μου,

εγώ έχω μια άλλη αίσθηση για τα όνειρα,

πως αν δεν προφτάσει κανείς να τα ζήσει,

θα λιποταχτήσει από το κορμί εκεί που οι ανίδεοι 

κάνουν εξορμήσεις, 

κατάκοποι, θα έχουμε αποδημήσει, 

κι εμείς οι ασυμβίβαστοι,

θα έχουμε μια ιστορία να πούμε των ματιών,

αδιαφορώντας για τα επίγεια.

<< ΑΝΩΝΥΜΟ >> 

ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΙΗΣΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΘΗ ΜΠΑΡΝΑΣΑ  

Μπαρνασάς Στάθης

Η δύση γέρνει το κορμί της

μέσα στου Αιγαίου την αρμύρα,

σταλάζει χρώμα απ' τα μαλλιά της

αστράφτει σαν πυγολαμπίδα.

Πλαγιάζει ο ήλιος να μαζέψει

το φως που σκόρπισε τη μέρα

κι η θάλασσα τα κύματά της

τα σελαγίζει στον αγέρα.

Η νύχτα απλώνεται σαν χάδι

ο ουρανός στάζει σαγήνη,

σήμερα θα 'ρθουνε σε φάση

ο Σειληνός με την Σελήνη.

Να 'ρθεις στα νησιά μου, εντός μου

μάγισσα, Κίρκη, Καλυψώ μου,

αστέρι μου και ξωτικό μου

όνειρο θερινής νυκτός μου..

<<ΣΤΙΣ ΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΗΣ >> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΙΜΗ ΜΑΖΗ

Στις εκτάσεις της Γης.

Στα αρχαία μονοπάτια των σιδερόφρακτων Σταυροφόρων

οδοιπορούν πρόσφυγες των ανελέητων πολέμων.

Η εσπέρια οντότητα χαμένη στη χλιδή

του ιδεαλιστικού υλισμού απόμακρη, 

λούζοντας το υπερφίαλο πνεύμα 

στο θολό ποτάμι των ακόρεστων παθών

αδιάφορος, τηλεοπτικός θεατής 

δυσανασχετεί από τον κονιορτό, τα απορρίματα.

Καρατομημένες κεφαλές στις δημοσιές,

επιστρέφουν τα κλεινά άστη 

των ανατολικών, πνευματικών εξάρσεων 

στους ενιαυτούς των φρικιαστικών χορών της ερήμου.

Περίτεχνα υπολείμματα αιώνων ακολουθούν

τους ανθρώπους στην βίαιη, θανατική τελείωση.

Ο στοχασμός του τζιχάντ απάνθρωπος

καταποντίζει τον πολιτισμό και τον άνθρωπο

στους καιρούς των σπηλαίων.

Στις εκτάσεις της Γης 

πολυποίκιλες οι εικόνες των όντων, του τοπίου.

Οι γραπτοί και άγραφοι νόμοι σύμμεικτοι

με τα οράματα του υπερβατικού

δρομοδείχνουν κάθε φυλής την πορεία.

Η ειρήνη ακριβοθώρητη στο βλέμμα των αδύναμων

γυροφέρνει τα πεδία των συγκρούσεων,

και περισώζει τις σκιές των αμάχων.

Τρόπος ζωής η δημοκρατία συντηρεί την γαλήνη

των ψυχών που ατενίζουν την ανθρώπινη ευμάρεια.

<<ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ>> 

ΜΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΓΡΑΦΗ 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΓΕΙΡΙΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΛΙΔΑΚΗ 

<<ΕΚΤΡΟΧΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ... >> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΜΑΡΙΑΣ ΝΑΝΤΗ  

Εκτροχιάζεται Ο Κόσμος...Μαρία Νάντη ©

--------------------------------------------------------------------

Φοβάμαι!

Εκτροχιάζεται Ο Κόσμος και τα σύννεφα,

ίσως αλλάξουν γραμμές Οριζόντων...

Φοβάμαι των παιδιών τις ελπίδες

μην πέσουν και σπάσουν.

Τις Άγριες Τις Θάλασσες φοβάμαι...

Μή Τα Όνειρα χαθούν, Ιθάκες γυρεύοντας.

Φοβάμαι την μέρα που θα ξημερώσει

σκοτάδι στους χάρτες μας...

Την νύχτα που θα δολοφονήσουν Τον Ήλιο.

Εκτροχιάζεται Ο Κόσμος και φοβάμαι...

Τον καιρό εκείνο φοβάμαι!

Που Τον Θεό θ`αντικρίσω 

να δακρύζει Αίμα και Στάχτες.

---------------------------------------------------------------------------

Απόσπασμα από το βιβλίο μου :

- Στο Δάσος Των Απολιθωμένων Ονείρων -

<<ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΣ>> 

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ, ΑΛΛΑ ΜΕΣΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ 

"Ονειροπόλος"

Γρήγορα κάνοντας ν' ανέβει στο πλοίο,

λύθηκε η βαλίτσα του

κι ένα του όνειρο βούτηξε στον βυθό.

Με το όνειρο αυτό,

η θάλασσα, από τότε,

έχει μείνει γαλήνια.

<<ΠΡΕΠΕΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ...>>  

ΣΟΦΟΙ ΣΤΙΧΟΙ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΒΙΚΥ ΤΣΙΜΠΙΡΛΗ  

ΠΡΕΠΕΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ....

Σ΄αυτά τα χιλιοστόλιστα, τα βαρυφορτωμένα,

τα λόγια τ΄αγεφύρωτα, τα απολιθωμένα !

Τ΄ανέψυχα, χωρίς αρχή, μέση και ένα τέλος,

που σε πετούν στο τίποτα, σαν νά΄σαι ένα βέλος !

Έκπληκτος κλειδωνίζεσαι, σε μια μεγάλη τρύπα,

είναι η τρύπα του νερού, γι΄αυτήν που χθες σου είπα !

Την λένε "αριστούργημα", μιλούν για "εξοχοτάτη",

μα μου λασπώνει το μυαλό, καθώς τον εφιάλτη !

Δεν έχει νόημα μηδέν, νερό ξαναγεμίζει,

κλείνει και χύνεται ξανά, το δέρμα μου αγγίζει !

Μα δεν αγγίζει πουθενά, την τρυφερή ψυχή μου,

γιατί είναι τρύπα του μηδέν και μοιάζει στη ζωή μου !

Μα ποιος ποτέ του θα νοιαστεί, για τις πληγές εντός μου ;

Του αρκεί αυτός νά΄ναι καλά και νάν΄Τρανός του κόσμου !!

Αυτά είχα φίλε να σου πω, για τον καημό της λόξας !

Γράφουν, Κεντούν, Ψηλοκοιτούν, για μια σταγόνα Δόξας !!

βίκυ τσιμπιρλή 19/7/17

<<ΩΡΙΟΝ>>  

ΔΥΝΑΤΟΙ ΣΤΙΧΟΙ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΕΣΠΕΡΟΥ ΕΣΠΕΡΟΥ ΕΣΠΕΡΟΥ 

Ωρίων
Το να μάθεις να ζεις μόνος
είναι τέχνη
και η τέχνη απαιτεί 
εσύ και συ
Για να φτάσεις όμως εκεί
δεν είναι και το εύκολο
πράγμα σε αυτή την οικουμένη
Χρειάζεται σκληρή δουλειά και αφοσίωση
για συναντήσεις τον εαυτό σου
και τους στόχους που θα ξεπροβάλλουν
Όπως και να θυμάσαι
όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στον κόσμο
πως είσαι επισκέπτης
και να τηρείς τους τύπους
του επισκέπτη
για να χεις
την ανάλογη προσοχή
Μην ξεχνάς πως ο επισκέπτης
πάντα τυγχάνει ιδιαίτερων τιμών
Έτσι και συ να τιμάς το ρόλο σου
για να μην καταλήξεις στο χωνευτήρι τους
Άλλωστε γνωρίζεις ότι ο κόσμος
φτιάχτηκε από ηθοποιούς
που προσμένουν επισκέπτες
σαν και σένα που θα τους προσφέρουν
τα σενάρια της ζωής τους
Κι όταν θα φτάσεις εκεί
τότε θα καταλάβεις
το πότε ο θεός δημιούργησε
και ποια θέση κρατεί
και ποιοι ισάξιοί του

<< ΩΔΗ ΣΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ >> 

ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΕΥΤΥΧΙΑΣ- ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΛΟΥΚΙΔΟΥ 

ΩΔΗ ΣΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ

Άσαρκα και ενάντια

συνωθούμενα στη θλιβερή ασκητική 

συμπιεσμένου σκότους 

αφτέρουγα φτερουγίζουν 

στη διαλεκτική υποκύπτοντας 

προσωρινής αιχμαλωσίας.

Φορέματα αποπλάνησης μεταξωτά

και μεταμεσονύχτια 

των διάφανων ψευδαισθήσεων

μια πρόνοια βαμβακερή για το αγιάζι

-φυσά εκεί που πας 

μακριά από τη συνήθεια-

κι όχι δεν είσαι ακοινώνητη 

έχει δικαίωμα κι η μοναξιά στον εναγκαλισμό

κι οι φαεινές ομίχλες επιφυλάσσουν κάποτε 

έναν σπινθήρα βέβηλο για τα αρθριτικά.

Τι γυρεύει το «Γλωσσικό Πλέγμα» του Τσελάν

κάτω απ’ την τουρκουάζ μου μπιζουτιέρα

τα πάνινα σανδάλια παραλίας 

δίπλα σε οράσεως γυαλιά

-μια εγρήγορση παγιδευμένη στο αβέβαιο 

είναι εκ φύσεως μυωπική και θολωμένη-

τι γυρεύει μια εικονίτσα χάρτινη πάνω από τα Depon 

κι εσάρπες αφοδράριστες 

ν’ αφήνουν άρωμα Chanel στις αποβάθρες;

Μια πλάνη απροβάριστη 

βλασταίνει ετοιμοθάνατη 

πίσω απ’ το δίχτυ με το φερμουάρ

να μη συγχέονται τα καθαρά με τα κηλιδωμένα

και πια μόνο το άναυδο ακέραιο μεταφέρεται

δε μεταφέρεται ο ουρανός κι η σκονισμένη λάμψη

τα γεγονότα της απλότητας 

κι η τρυφερότητα που δεν εξουσιάζει.

Και το νερό…

Απαγορεύεται η νεροποντή και κάθε υγρασία 

εξαιρούνται τα αποξηραμένα δάκρυα 

στο φόρεμα της κηδείας 

-Μάης κι ο ήλιος έκαιγε ’κείνο το μεσημέρι

και δεν θα ξανανέβαζα στον θάλαμό σου τη βαλίτσα

τέρμα τα επισκεπτήρια στο μισοτελειωμένο-

ναι, τα είπαμε τα υγρά, απαγορεύονται 

ούτε κανένας ζωντανός οργανισμός 

εντός σου να σπαράσσει 

χτύπος, παλμός κανένας 

γιατί στον έλεγχο χτυπάει ο συναγερμός 

και έξω βάλλεται εκείνο που αναπνέει.

Καντίκιοϊ - Μόναχο

Μόναχο - Σαλονίκη 

Αθήνα - Βόλος - Λεμεσός

μια οικουμένη σύσσωμη 

σε ασφυξία.

Ας επανέλθουμε λοιπόν 

στο μωβ μικρό σου σχήμα…

Δεν βρέχει πια 

και οι σταθμοί κανέναν δεν τελειοποιούν

αντίποινα οι αποχαιρετισμοί 

για εκείνο που διαβαίνει.

Ταξιδεύω 

ταξιδεύεις 

συνωστίζομαι.

Εποχούμενη πελμάτων 

επιστρέφω

πειστήρια συλλέγοντας επάνω σου 

σφραγίδες και αριθμούς.

Μες στο συρμάτινο κλουβί 

που ουδέποτε ανοίγει 

το μωβ μικρό σου σχήμα με παρηγορεί 

είναι όσο να πεις 

μια κάποια δυνατότητα.

ΕΥΤΥΧΙΑ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΛΟΥΚΙΔΟΥ

<<ΑΦΕΣΗ>> 

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ 

ΡΟΥΛΑΣ ΡΩΜΑΝΟΥ

Στο τελος....

κι αφου τον ελεγαν

τρελο, ασθενη , ηλιθιο

πηγαινε στο ποταμι

ανοιγε την αγκαλια του να φωλιασουν

οι γκρεμοι, τα πουλια

και οι ζητιανοι ,

επνιγε τις συγνωμες που δεν πηρε ποτε

κοπαναγε στις πετρες

τους σκορπιους που γνωρισε

και συλλογιζοτανε...

Ποσα εγκληματα

θα πρεπε να χει κανει

για να τον νιωσουν Ανθρωπο ;

* Ρουλα Ρωμανου *

τιτλος : ΑΦΕΣΗ

<< ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ>> 

ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΠΟΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ 

ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ
****************************** 
...Για δες, ο νους λύσεις γυρεύει 
μέσα στην άπονη βροχή, στης καταιγίδας την εποχή ... 
Ο ουρανός ως το μαντεύει
στέλνει τα χρώματα της ίριδας, ...στα θετικά μας ταξιδεύει
Τρέχει τις συννεφιές να διώξει ,στη γη χαρά να ξαναδώσει .
Φύση αγκαλιάζει και ανθρώπους ,δυστυχισμένους στρατοκόπους
Του ήλιου ως συνοδηγός, με Φως, Ελπίδας χορηγός...
Θύελλες διώχνει ,απορρίπτει και της ψυχής το μεσονύχτι ...
κάθε σημείο τεθλασμένο με οικείο φως και ευλογημένο ...
Στέλνει γαλήνη και ευφορία ψυχής ανάταση , μαγεία.
Ουράνιο τόξο τ ονομάζουν, τα σύμπαντα όλα το θαυμάζουν .
Στεφάνι το χει η Φιλία, του λογισμού η Ελευθερία...!
Νιώσε το , παρατήρησε το, και στην ψυχή σου φόρεσε το...
7/7/2017
Διάστικτος Χρόνος
Μαρίνα Ι. Προμπονά

<< ΕΡΧΟΜΑΙ... >>  

Να... πώς ειναι δυνατόν μια μουσική γραμμένη για τη θάλασσα, 

τους γλάρους και τα δελφίνια... να αποτελέσει πηγή έμπνευσης 

για τη σύνθεση ενός ποιήματος... 

της ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΥΡΙΑΣ
 της ποίησης 

ΓΙΟΛΑΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΥ- ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ 

Έρχομαι...

Κραυγή… η σιωπή μου.

Κραυγή ερωτική που την ακούς κάθε νύχτα, 

όπως ακούς… της καρδιάς σου τους χτύπους,

τις ώρες τις μεταμεσονύκτιες που ξαγρυπνάς, 

γράφοντάς μου στίχους ερωτικούς...

Άνεμος… το παράφορο πάθος μου, 

που ορμά… και σε τυλίγει το χάραμα, 

όταν ξυπνάς και με ζητάς και με λαχταράς 

και με φέρνεις κοντά σου...

Κύματα… ο έρωτάς μου, 

κύματα θεόρατα, αφρισμένα, μανιασμένα,

που έρχονται να σε σκεπάσουν με ορμή τιτάνια, 

τα μεσημέρια, τις ώρες που ο ήλιος της Αγάπης 

φλέγεται μεσουρανώντας σε ουρανούς ευτυχίας.

Σαν τα δελφίνια που στροβιλίζονται

πάνω απ’ τα βαθυγάλανα νερά,

θα ’ρθω στις θάλασσες 

της αγκαλιάς σου…

Τα φιλιά μου,

κοπάδια άγριων γλάρων,

ποθούν να ξεκινήσουν ταξίδι ατελείωτο

στα μαγικά του κορμιού σου πελάγη…

Δεν αργώ… 

Άκου, άκου τη σιωπή μου…

Άκου τη σιωπή μου που σου κραυγάζει:

«Έρχομαι…».

Γ. Α. - Π. "Έρχομαι..." (Από τη Συλλογή "Συμπληρωματικά...")

https://www.youtube.com/watch?v=-APtemVxKD0

<< Ο ΤΕΝΕΚΕΣ >> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΤΩΝΗ ΘΑΛΑΣΣΕΛΗ  

Ο ΤΕΝΕΚΕΣ

Άδεια ζωή 

γεμάτη στάχτες και λασπόνερα. 

Άσκοπα γυρνώ σε δρόμους ικεσίας 

με τη βροχή να συνθέτει ατονάλ 

μελωδίες στην ορχήστρα του χρόνου.

Ξυπόλυτος κλωτσάω

τον τενεκέ των ονείρων μου,

μπατήρημα της χαράς μου 

οι ξεκούρδιστες νότες.

Βαδίζω και το κουβάρι 

ξετυλίγει άδειες σκέψεις 

σκεπασμένες με κουβέρτες ελπίδας

πάνω σε χοντρά χαρτόνια.

Δίπλα το σκυλί σιγομουρμουρίζει 

λαϊκό σκοπό δεμένο 

με τα τέλια του μπουζουκιού. 

Δίνω πασαπόρτι

στο γκρεμό της ψυχή μου 

και αδειάζω το κάδο 

των αναμνήσεων στ' άσπρο χαρτί.

Ανάβω τα καντήλια του πάθους 

στο μνήμα των ψυχών που 

αιμορραγούν και σκύβω να πιω

το κρασί της λησμονιάς.

Όνειρο ήταν, άχρωμη οπτασία 

μιας άδικης ζωής που γεννιέται, 

ανασαίνει, σβήνει και χάνεται.

Μένουν τα ίχνη απ τις πατούσες, 

αυτές που ξυπόλυτες 

συνεχίζουν να κλωτσάνε 

τον άδειο τενεκέ της περιπλάνησης

για να ακούν τον ίδιο ήχο 

που αδιάκοπα σφυρίζει.

Θαλασσέλης Αντώνης

Από την εκδοθείσα ποιητική μου συλλογή

"ΟΝΕΙΡΟΒΑΤΗΣ"

<< ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ >> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΟΛΓΑΣ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ 

ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

Το στομα σου 

γαρύφαλλο 

μπροστα στο πολυβόλο 

Τα ματια σου δυο

Φεγγοβολα 

αστέρια .

Στο γαλήνιο και περήφανο 

Πρόσωπό σού κοιτούν 

Κοιτούν και γράφουν

Γράφουν επάνω στό χαρτί 

στοχαστικά μεγάλα λόγια 

λογια πού υμνούν 

Και μαστιγωνουν

τον αιώνα μας.

Και με μιας επάνω 

στο άψυχο χαρτί 

απλώνεται ή μορφή σου

η θεϊκή Και ένα μήνυμα 

λαμπρό μας στέλνει 

Ω μεγάλε ποιητή. 

ΟΛΓΑ ΜΑΚΡΟΠΟΥΛΟΥ