<< ΜΠΑΛΑΝΤΑ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΡΟΥΛΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ 

~Μπαλάντα~

Τον καιρό που αιχμαλώτισαν τα πουλιά

Τον καιρό που φλύαρα ποτάμια

Ακούμπησαν το σύνορο της θάλασσας 

Και σώπασαν 

Τον καιρό που πέτρωσαν οι χρόνοι

Εκεί, όπου και το αίμα παγώνει

Όπου ο ήλιος καίει ανάσες και χαμόσπιτα

Όπου ληθαργικά φυλλορροούσαν οι μέρες

Στον χειμώνα των λευκών αγαλμάτων

Εκεί όπου το χώμα βαρύ..

Περιτριγυρισμένη από σκιές

Γεννήθηκα 

Ψίθυρος του αγέρα ανάμεσα στις καλαμιές

Μοναχικό δεντρί

Στα ψηλά βουνά όπου σταλάζει θλίψη 

Ο ουρανός

Δυο πνοές –άνεμος Δυο σιωπές-βροχή

Σε καιρούς αλλόκοτους σαν να ήταν χθες..

Και εγώ πουλί αιχμάλωτο

Γεννήθηκα…

Ρούλα Τριανταφύλλου

<<ΣΤΙΣ 361 ΜΟΙΡΕΣ>> 

ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΓΡΑΦΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ 

-------- Στις 361 μοίρες --------------

Στην χωρίς ξύλο σχεδία μου ταξιδεύω,

μια μοίρα πέρα απ 'τολοστρόγγυλο.

Μούσκεμα οι αμφιβολίες του αύριο

κλυδωνίζονται στα κύματα της επιθυμίας.

- Άγιε της αναζήτησης,

έλα προστάτης

κι'ας μη φοβάμαι τα υδάτινα τείχη,

δάκρυα των χάρτινων λογισμών είναι.

-Έλα αγάπη,

να πλευσουμε πέρα απ'τις καταιγίδες.

Λάμπες θυέλλης τα μάτια σου

θα φέξουν τους προορισμούς,

για νησιά με πρωτόπλαστους,

πριν το μήλο.

-Κι'εσύ ελπίδα,

που λαγοκοιμάσαι μ'ενα βλέφαρο ορθάνοιχτο

στ'ουρανού τον εξώστη,

ανέβα στην ράχη των ασημόχρωμων δελφινιών

τώρα που τελειώνει η παρέλαση των κυμάτων.

Κοίτα την θάλασσα που τυλίγει 

το άσπρο σεντόνι της κι'ανοίγει

το πέρασμα των συμπληγάδων.

Αόρατα βουνά ξεπροβάλουν

στου νου τον ορίζοντα,

φτάνουμε στις αμεταχείριστες μέρες,

και νύχτες.

Μας υποδέχονται τα όνειρα

και μια κηπουρικής ακαδημία.

Να σπουδάσουμε,

την φυτευτική των ελπίδων.

Γιάννης Φιλιππάκης

<< ΑΡΝΟΥΜΑΙ>> 

ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΤΗΣ ΛΙΤΣΑΣ ΜΟΣΚΙΟΥ 

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

Αρνούμαι τη ζωή 

που μου έβαλαν στη τσέπη 

μ’ ένα αίσθημα μεγαλοψυχίας.

Μισής δραχμής…

Αρνούμαι τη ζωή

ενός χαρουπιού κουκούτσι

πολεμικό συσσίτιο ζωής 

εν καιρώ ειρήνης…

Αρνούμαι τη ζωή 

από δήθεν ελεήμονες

που μ’ ένα δίσκο εράνου 

με έχρισαν άπορη κορασίδα.

ΛΙΤΣΑ ΜΟΣΚΙΟΥ

<< ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 

Γλυκοχάραμα

Έχει φορτώσει η ψυχή μου.

Πάει να σπάσει.

Λες, να γεννηθεί θέλει ολόκληρη

δεντροστοιχία ποιημάτων.

Όλη νύχτα με το λύχνο.

Χωρίς καμιά απόπειρα για χρώμα.

Μόνο το παλιό προζύμι.

Ως το πορφυρό του λυκαυγούς.

Ω, τόσο κρασί! Και μέθυσα,

που δεν μπορώ πια να πεθάνω

στο σκοτεινό μου βάθος.

Αντώνης Σαμιωτάκης

<< ΔΟΣ ΜΟΥ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΚΝΑΚΑΛΟ 

Δος μου φωτιά,

μ΄ένα σπινθήρα απ΄το βλέμμα σου

να αποκρυσταλλώσω την στιγμή,

που γεννιέται η προσφορά.

Πες το ανιδιοτέλεια,

κι άσε με εμένα να φλέγομαι.

΄Ησυχα θα καώ,

γιατί θα ξέρω, ότι θα ζω στην απορία

των επόμενων..

Τι είναι το σκοτάδι,

πέρα από καμένο φως ;

Τόσες στιγμές στον κόσμο

και μόνο μερικά αγάλματα.

Κι ύστερα έρχεται ο χρόνος,

σαν γομολάστιχα

και τα κάνει όλα ανύπαρκτα.

Άς μην ήσαν κάποιες στιγμές,

να χαράξουν τ΄όνομά τους,

να σου πω , τι θα ήσαν τα χρόνια,

...πολτός και σκοτεινή ύλη.

Κνάκαλος

<<ΟΙ ΤΥΜΒΟΙ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ 

Απο την ποιητική συλλογή μου ΝΗΝΕΜΙΑ εκδ.Δρόμων

------------- Οι τύμβοι --------------

Απόψε τους τύμβους των γραπτών μου άνοιξα,

δεν είχαν συληθεί,

τους φρουρούσε πάνοπλη

η αδιαφορία.

Μόνο ένα κυπαρίσι

τους αγκάλιαζε με τις ρίζες του.

Το μεταξένιο περίβλημα,τις υγρασίες άντεξε.

Χαϊδεύω το χαρτί

λέξεις για να ξυπνήσω,

μια-μια τις ξεπλένω.

Στίχοι απλοί,αβαθμολόγητοι,

στρατιώτες θαμμένοι

άδοξα πεσόντες

πριν πολεμησουν.

Άλλοι λιποτάκτησαν πριν την αναμέτρηση

με τα μάτια σου,

ορδές λέξεων που δείλιασαν

έξω απο την θωρακισμένη σου

καρδιόπορτα.

Στίχοι προδότες,γλυκανάλατοι,

με λυγμούς και ύμνους,

γι'αυτό τους έφτυσα πριν απο εσένα.

Κοντεύει δώδεκα του Μεγάλου Σαββάτου,

με κόκκινες απο ντροπή βαμένες λέξεις

θα γιορτάσω την Ανάσταση.

Ίσως,κάποιος Χριστιανός βρεθεί,

να σας τσουγκρίσει αποψε

σαν ένδοξα πεσόντες .

<<ΛΗΣΤΑΡΧΙΝΕΣ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ 

ΤΗ ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ 

ΛΗΣΤΑΡΧΙΝΕΣ.

Της γέννας μου τα δώρα ήσαν πολλά.

Μα,εκείνο που ξεχώρισε,ήταν το ρούχο

της ζωής μου.

Αγγελικά φτιαγμένο με της αγνότητας

τ'ασήμι,στρωσίδι του λίκνου μου,το

φόρεσα κατάσαρκα στου δέρματος μου

το βελούδο.

Δύστροπες οι μοίρες μου,το ζήλεψαν

και στης τύχης το δρομάκι κεροφυλακτούσαν.

Λάφυρο έγινα στην άρρωστη μανία τους.

Μου' κλεψαν όνειρα κι ελπίδες που έκρυβα,

και του ζεστού μου ρούχου τη σπάνια ομορφιά.

Έριξαν πάνω μου ασύμμετρα κουρέλια

και χάθηκαν στο βάθος των χρόνων γελώντας

με τη γύμνια μου.

Σκαρί ανεμοδαρμένο έγινα να κλαίω,

σέρνοντας το ληστεμένο μου σώμα.

Πνίγηκα μέσα στο έλος της πονεμένης

μου πορείας.

Γερνώντας,δεν άλλαξε ΤΙΠΟΤΑ!

Ακόμα ψάχνω την Ιθάκη μου.

Οι λησταρχίνες,άφαντες...

Το σώμα σάπιο γέρνει στο χώμα,καθώς

η ακρωτηριασμένη γλώσσα μου,ένα ψευδό

ΓΙΑΤΙ; Στέλνει στα χείλη.

ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ ΑΠΟ ΤΑ <ΑΝΩΝΥΜΑ.>Ο

<<ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ>> 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΛΟΥ ΛΕΒΑΝΤΑ 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

Κι απόψε θα γράψω για σένα...

Με λέξεις καρφιά

το χαρτί θα πληγώσω...

Θα ματώσω τη λευκή μου σελίδα...

με θυμό με ενοχές με συγγνώμες

με κραυγές με σιωπές με παράπονο

με κενό με απουσία...

Τα λόγια φωτιές

πληγές της ψυχής

κι η σελίδα τραγικός αποδέκτης...

Οι εικόνες του χτες

θλιβερές ζωγραφιές

στο λευκό μου χαρτί

ματωμένες σφραγίδες...

Τ' όνομα σου παντού...

Λεπίδες τα γράμματα

θα σκορπίζουνε πόνο...

Ένα ποίημα θλιμμένο

και πάλι θα γράψω

γεμάτο από σένα...

Και κει χαμηλά σε μιαν άκρη,

δειλά θα γραφτεί το όνομα μου...

ξεχασμένη κι ασήμαντη

σε κάποια γωνιά

στου χαρτιού το μικρό περιθώριο...

Μια φράση θα είμαι μικρή

από παντού ξεκομμένη...

μακριά από σένα...

μακριά απ' τη ζωή...

μες στο ίδιο το ποίημα μου ξένη...

Marilou Levanda

Mandeleine Mandeleine‎· 

 

Τόσα πλαστά διαβατήρια

με προορισμό,το ανθρώπινο είδος..?

Ολόγιομος ο κόσμος,ανθρωπάρια

που κατάφεραν να εκθρονίσουν την Ανθρωπιά.!

Ανθρώπους ακατάλληλους για την ανθρωπότητα.

Θλιβερές οντότητες εμποτισμένες,

φιλαυτία,άκρατη αρχομανία και μοχθηρία

εξαπατούν και καπηλεύονται ,

το ψυχισμό,ευαίσθητων ανθρώπων..

Με δολιότητα,εκριζώνονται συνειδήσεις..

Βιάζεται η ίδια η Ζωή..

Πόνος βαθύς αναμοχλεύει τη ψυχή μου..

όπως καταγίνεται το κύμα με τα βότσαλα στην ακροθαλασσιά...

Ξεπέφτω συχνά τελευταία

σε τέτοιου είδους συμπλοκές μέσα μου.

Πονάω..γεμίζουν δάκρυα οι φακοί της ψυχής μου.

...Εχω κάτι ευάλωτο πάνω μου πάλι....

....Λες και πληγώθηκα η χαζή πρόσφατα.....

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΧΩΣ ΤΙΤΛΟ ΑΠΟ 

ΤΗΝ ΕΦΗ ΚΑΛΥΒΑ 

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΤΟ 

Κυλά η ζωή εμπρός μας, δες
το παρελθόν του μέλλοντος εμείς 
Το χέρι μου γλιστρά σε ένα βράχο 
κι ένας πολτός ιδεών τριβή γεννά. 
Ένα παράσημο ραμμένο 
στο μπράτσο μου με καταδικάζει 
και το νερό που τρέχει με παρασέρνει 
από το κοινό αίσθημα στο κοινό συναίσθημα 
αυτό που διαπερνά κάθε πλουτώνιο πέτρωμα 
κι αντέχει τους αιώνες
και τα σώματα που πήραν τις ιδέες τους 
στα βάθη της ανθρωπότητας 
βάφτισαν τα σπήλαια θησαυρο-φύλακες
του «ανθρώπου».
Κοίτα ανορθώνονται πάλι 
στο πολυπτυχωμένο «τίποτε» απολιθωμάτων
να γεννηθούν πάλι αγώνες , 
Βόλγα του ουρανού μας…. 
21/1/17
ΕΥΜΟΡΦΙΑ

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΕΙΡΗΝΗ ΑΝΔΡΕΟΥ  

<<ΘΕΕ ΜΟΥ Μ' ΑΚΟΥΣ>> 

Αγναντεύοντας τον κόλπο της κατεχόμενης Μόρφου 

από το χωριό μου...

Θεέ μου , με ΑΚΟΥΣ;

Τούτος ο απέραντος γαλάζιος ουρανός 

που σμίγει με της Μόρφου τ' ακρογιάλι 

μου έχει τάξει πως κοντεύει ο καιρός

να αφεθώ στους κόλπους του και πάλι.

Δίχως ταυτότητα να δείξω στον εχθρό

θα σεργιανίσω στης Μόρφου τα σοκάκια

θα προσκυνήσω στ' Αη Μάμα τον ναό.

θα χαιρετάω στις αυλές τα γεροντάκια,

που με τα πρόσωπα τους χαρωπά και γελαστά

θα τραγουδούν: " Πάλι με χρόνια με καιρούς

πάλι δικά μας ΕΙΝΑΙ" !!! Τι άπλετη χαρά !!!

Μη με γελάσεις ουρανέ, Θε' μου, με ΑΚΟΥΣ;

ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ <<ΑΝΑΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ>> 

ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗ

...αν η «αλήθεια» Ψεύδεται το «ψεύδος» Αληθεύει.

Όσο μπορώ, θα προσπαθώ 

να ψάχνω απαντήσεις. 

Άρσεις και τοποθετήσεις.

‘Οσο μου επιτρέπεται ακόμα 

θα ψάχνω αποδείξεις.

Να προλάβω να ατσαλώσω!

Τη Γνώση της αλήθειας να ζωστώ 

μη και παρασυρθώ την Πλάνη να ακολουθήσω 

φίλο τον Όλεθρο να βάλω στο πλευρό μου 

 με ιαχές θριάμβου να τρέχω στον χαμό μου!

απόσπασμα από "Ανακατευθύνσεις"

Μαργαρίτα Αρβανίτη

<< ΨΑΧΝΩ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΠΥΡΟΥ ΑΥΛΩΝΙΤΗ 

ΨΑΧΝΩ

Κάποτε μόνο για τις Κυριακές ζούσα

ασυλόγιστα ξόδεψα δανεικό χρόνο

σμιλεύοντας λανθασμένες αναμνήσεις .

Στ' απόνερα που τα όνειρα αφήσαν

έχτισα δαιδαλώδη κάστρα στην άμμο

νοσταλγόντας τον ερχομό της πλημμυρίδας.

Ατέλιωτες στο φως χαραμάδες

σφάλισα δίχως ντροπή και αιτία .

μην ανέχοντας, ίσως , το άγγιγμά του.

Στην μετέωρη εσωστρέφια ανακάλυψα

μιά στείρα εξειδικευμένη γνώση

με την μοναξιά μοναδικό μου κέρδος.

Σ' ένα κάλπικο ουρανό της ουτοπίας

πορεία χάραξα, το άγνωστο να εξερευνήσω

με εξάντα τις ξεφτισμένες μου ιδέες .

Της άνοιξης ένιωσα την προδοσία

εισπράτοντας άφθονο παγωμένο χιόνι

απ' τα τερμάμενα χέρια των φίλων.

Τώρα, αλλόκοτη σκιά στο σκοτάδι

ανάμεσα στα συντρίμια των άστρων

απεγνωσμένα, τον άνθρωπο ΨΑΧΝΩ...

ΑΘΗΝΑ 25 -- 11 -- 2016

ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ

<<ΣΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΗ ΝΕΦΕΛΗ>> 

ΑΠΟ ΤΗ 

ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΡΑΒΒΑΡΙΤΗ ΚΟΥΡΟΥΜΑΛΗ 

"Στου ονείρου τη νεφέλη"
Τις νύχτες καρτερούσες να'ρχονται
γυρεύοντας στα όνειρα ανάσες, 
μα ξέπνοους έβρισκε τους
πνεύμονες η αυγή...
Διότι άδικους λογισμούς
στον νου σου κουβανούσες,
άφηνες δίοδο στην καταχνιά 
το είναι να θολώσει...
Λογισμούς σαν το "γιατί "
που έφεραν του ονείρου οι νεφέλες,
σβήστες διά παντός 
με πίστη και ανδρεία...
Μην γυρεύεις φωτοστέφανα 
αν για Τον Θεό δεν κάμεις κάτι...
Μια χούφτα γης στ'αέναο 
σύμπαν είμαστε,
σκόνη αιωρούμενη
δίχως της πίστης τα θεμέλια...
Άσε τον νου σου λεύτερο 
σαν τ'άτι του ανέμου, 
κάλπασε με τόλμη, με ορμή 
προσμένοντας μονάχα το καλό...
Τότε θα δεις!!!!
Στου χρόνου το πέρας 
ο ζωοδότης ήλιος 
το βλέμμα θα φωτίσει 
και τότε τα "γιατί " και η καταχνιά 
με αστεία θα φαντάζουν!!!!!
Γ.Κ. 18-1-2017

<<ΑΕΡΑΣ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ 

ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ 

ΑΕΡΑΣ

Του Λεωνίδα η ψυχή βροντά

και αναστενάζει

και του χάρου η καρδιά τρέμει…

χαμογελάει

και σαν αέρας πέταξε,

βροντοφωνάζει…

Έλληνες είστε μωρέ

με έμβλημα της Σπάρτης…

τις πύλες της Κύπρου φυλάξτε.

Και τότε αμούστακα παιδιά

άνδρες γίνονται…

μα του Λεωνίδα η ψυχή σκούζει

και αναστενάζει,

παιδικών φίλων

ψυχές να γνωρίζει.

{Αφιερωμένο στους κομάντος και σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους το 1974}

ΚΩΣΤΑΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΤΙΤΛΟ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΩΡΓΗ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ 

Υπάρχουν κάποι' αυλάκια

οριζόντια στο μέτωπο.

Χρόνου δημιουργού χαρακιές.

Κι είν' ακριβώς πάνω από τα μάτια

για να εκτρέπουν τον ιδρώτα,

να μην σμίγει με τα δάκρυα.

Κάποιες άλλες αυλακιές

είναι μέσα βαθιά.

Κατακόρυφες ρωγμές.

Κι είν' ακριβώς πάνω από τον πόνο.

Για να εκτρέπουν τον έρωτα

να μην σμίγει με το θάνατο.

γ.π.κ-δρ.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

<<ΛΟΞΗ ΒΡΟΧΗ>> 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

Λοξή βροχή

Εγώ, μια χούφτα νερό, 

της λοξής σου βροχής αποτέλεσμα,

μουσκεμένα φτερά πεταλούδας, 

που στο χάδι σου πάντα θα τρέμουν.

Σε ταξίδια αόριστα,

σαν σκαρί με σπασμένα κουπιά

ν’ ανταμώνω το τέλος μου,

σαν γιορντάνια από δάκρυα 

μου κρεμάς στο λαιμό.

Στο γλυκό του μελιού,

ύπνος γίνεσαι αιώνιος, 

ποθητή λησμονιά μου.

Σε σεντόνια λευκά

άλικη υπογραφή στης ψυχής μου 

την πρώτη παράδοση,

ν’ ανασταίνεται η αυγή.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

17/1/15

<< ΜΕ ΛΕΝΕ ΕΙΡΗΝΗ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ 

ΕΙΡΗΝΗ ΑΝΔΡΕΟΥ 

Με λένε Ειρήνη

Με λένε Ειρήνη και είμαι απ' την Κύπρο...

βαρύ το όνομα βαρύς και ο σταυρός.....

Με λένε Ειρήνη , έτσι με βαφτίσανε 

με μύρωσαν και στ' άσπρα με εντύσανε. 

Μ' από μικρή είδα του κόσμου τη βρωμιά

το περιστέρι της ειρήνης ματωμένο να γυρνά...

Στου Πενταδάκτυλου να σέρνεται τα μέρη

και να το σκιάζει μισοφέγγαρο κι αστέρι...

Στου Καραβά και της Λαπήθου τα σοκάκια

και γύρω του χιλιάδες κατάμαυρα κοράκια...

Κοράκια που χυμήξαν ένα μαύρο καλοκαίρι

και κλάψαν μάνες και παιδιά και νιοί και γέροι...

Στη Μόρφου, την Κερύνεια το Καρπάσι το Βαρώσι

όρμησ' ο Αττίλας με τη βία να στεριώσει.

Σαράντα χρόνια σέρνεται το περιστέρι

στην προσφυγιά οι νιοί γίνανε γέροι 

λίγα οστά δίνουν στην μάνα αντί παιδί

κάποιοι προδότες έχουν χάσει την ντροπή..

Που αντί το περιστέρι να νοιαστούνε 

τη δόξα και το χρήμα κυνηγούνε ...

Με λένε Ειρήνη, έτσι με βαφτίσανε 

μα την ειρήνη στα μαύρα την εντύσανε.....

.

Και γράφω στίχους να ξορκίσω το κακό ..

βαρύ το τίμημα βαρύς και ο σταυρός 

Βαρύ το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ σαράντα χρόνων

το περιστέρι αιμορραγεί , να το αφήσω μόνο;