ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ

Βρέχει, η νύχτα φτερουγίζει,

το νερό διαβαίνει ξυπόλυτο

μες τους μουσκεμένους δρόμους,

ο άνεμος της θάλασσας

κυνηγάει γύρω μου γλάρους.

Η μοναξιά είναι κακή, όταν

τη νιώθεις ανάμεσα σε άλλους.

Είναι το λίγο που σου ‘δωσαν για πολύ,

ένδυμα βάλε στην ψυχή να της ταιριάζει,

νιώσε μαθήματα να γίνονται τα λάθη.

Η αμφισβήτηση κλονίζει νου και

λογισμό, δεν δίνουμε αντικλείδι

σ’ όλους, όταν ψάχνεις το απόλυτο,

πρέπει ν’ απλώνεις το χέρι

μη χάνεις και το ελάχιστο.

Κανείς δεν μου ‘μαθε την αξία

της στιγμής, έτσι ερμηνεύω τη ζωή

αποτυπώνοντας τη στο χαρτί.

Βάζω χρυσόσκονη σε όλα τα παλιά

ανοίγοντας φτερά για άλλη αγκαλιά !

ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ΟΛΓΑ

Από το βιβλίο

<Θέμα Συνειδήσεως > 1979.

 Με αγάπησαν τα πέτρινα χρόνια!

Μα εγώ αγάπησα τη θάλασσα!

Και ήρθαν τα πέτρινα

κι έγιναν βράχοι αλύγιστοι.

Μόνο που τώρα μπερδεύτηκα.

Άραγε είμαι θάλασσα βαθιά

που κρύβει θησαυρούς και σκοτάδι

και λιάζεται στη φωτιά του ήλιου

αποτυπώνοντας τον ουρανό;

Ή μήπως είμαι βράχος αγέρωχος

που τον λειαίνει η λυσσαλέα μανία

των απανωτών κυμάτων;

Γιώτα Καλογιάννη

 Άνθρωπε ...

Έχεις ανταμώσει ποτέ το μένος της φωτιάς απέναντι σου,

να καταβάλλει τα πολύτιμα δεδομένα σου

- που σου χαρίστηκαν αφιλοκερδώς -

και να καίει τ' οξυγόνο της ζήσης σου;

Έχεις αναρωτηθεί βαθιά στην ψυχή σου

να σου δοθούν απαντήσεις...

Πόσο βαθιά, Άνθρωπε

πιστεύεις στις δυνατότητες σου..

και ποιός ο δρόμος που θα ζητήσεις

την αρωγή και το έλεος;

Έχεις ορίσει ποτέ,

ποιό ειναι το όριο της αλήθειας ...

ποιό το ψέμα που σου σερβίρουν

και ποιό το όριο των πύρινων εικόνων

που διεκδικούν τη σιωπή σου;

Πόσο ξένος είσαι Άνθρωπε

μέσα στο άγριο των συνθηκών,

στα φλεγόμενα δειλινά

που ορίζονται στις αντιθέσεις σου ...

και ποιό το άγγιγμα της καρδιάς σου

στα σκορπισμένα λόγια

των ρηχών σου αισθήσεων;

© Στέλλα Τεργιακή

 Πικρίες ανατέλλουν καθώς επιστρέφουμε

Πήρα ένα γλάρο στο κατόπι να θρέψω την περιέργεια του Αυγούστου

Με άφησε στα μισά να μπω στα κλήματα που άρχιζαν να στάζουν αίμα και δάκρυ

Σεργιάνισα στα μικρά δρομάκια με τις πεσμένες ρώγες για τα αδέσποτα στρουθία

Μπαίνουμε στον κύκλο της τακτοποίησης και της στιβαρής πειθαρχίας

Για ακόμα λίγο μικροί Διόνυσοι, σκορπάμε το γέλιο της καρδιάς

Στις αποστασίες ούτε που πάει το μυαλό σαν γείρει ο ήλιος και μείνει ασκεπής.

Κοπιάρουμε μόνο τις παράξενες σοφιστίες

βιαστικά υπαναχωρώντας και καρφιτσώνοντας τον φόβο στου φθινοπώρου το πέτο

Σου είπα πως εντόπισα τον κορεσμό του κόσμου χαϊδεύοντας τη ζεστή κοιλιά της γάτας που λιαζόταν στο κατώφλι

Και είπα να πορευτούμε γατίσια

με δίκαιες παραμονές και επαγρύπνηση

Έχοντας μισόκλειστα μάτια και φουρφουρίζοντας τα μουστάκια πονηρά

Σαν θα λασπωθούν οι δρόμοι με τα πρωτοβρόχια θα πιάσουμε το νόημα της σίγασης των πόθων

Θ αρχίσουμε να ζούμε την εσωτερικότητα που οδηγεί στην επώαση απίθανων εικόνων σε καναπέ γωνιακό

Μετρώντας τα πρωινά τα ηλιοφώτιστα μα και τα βράδια που μετριούνται σε καμπερνιέ, κατακόκκινα κρύσταλλα.

Ερωτόλογα εμφιαλωμένα σε αναμονή γιορτής, σε γενναιοδωρίες στιγμής

Υγειαίνει ανεξίτηλα η ψυχή σαν μπαίνει σε τελετουργικό

Κομπάζει το άγνωστο, εντρυφεί σε μεταμοντέρνες δηλώσεις

Ελκύεται είναι σαφές απ' το παράδοξο, το ελαφρώς ακατανόητο

Στην αποστίλβωση των καιρών θα τερματίσει η ελπίδα

στα θραύσματα θα ρίξουμε την ενοχή του καιρού..

Δεν τελειώνουν βέβαια οι όχθες του χειμώνα με παυσίλυπους χυμούς

Ενδιάμεσα απ τις κακουχίες φυτρώνουν νησίδες με δικό τους γαλαξία.

Εκεί η αστερόσκονη αφειδώς ξοδεύεται

Βλέπεις, όλα είναι ζήτηση και κατασκευή

Η διαθεσιμότητα όταν αυτονοείται, πέφτει στα μάτια μας, εκκεντρικά και σπάταλα

Εκεί θα σκύψω και θα μαζέψω τις συλλαβές να έχω για πλοκή τις δύσβατες μέρες που λιγοστεύει το φως

Ξεψυχά σιγά σιγά το φως στις ανθισμένες αυλές

Τα κύτταρα των χρωμάτων άτακτα υποχωρούν

Δύο τρεις υπαίθριες εκκλησιές συντηρούν το φως των περαστικών

Μετά, οι πέτρες γίνονται σκουρόχρωμες, με βάθος

Φωτεινή Ψ

Όλες οι αντιδράσε

 Η ΠΡΟΘΕΣΗ

*******************

Η πρόθεσή του στη ζωή;

Μιά μέρα να ευτυχήσει.

Θα κάνει, έλεγε,

ό,τι μπορεί

και θα την κατακτήσει ...

Δούλευε ασταμάτητα,

χωρίς κόπο να νιώσει,

ο ίδρωτάς του, πίστευε,

κάποτε θα στεγνώσει...

Χωρίς σκέψη ρεαλιστική

ζούσε για το όνειρό του,

δούλευε ασταμάτητα,

έλεγε, για το καλό του ...

Το γύριζε κάποτ η ζωή

σε ώρες χαρμολύπης

κι εκείνος το υπέμενε,

εχτιζε ώρες λήθης.

Και δούλευε ασταμάτητα,

μάζευε οικονομίες.

Τα χρόνια φεύγαν άκαρπα,

κακές οι συγκυρίες...

Φωτιά ο τόπος άρπαξε,

το σπίτι η περιουσία,

Πάει και τ' αυτοκίνητο

και η επιθυμία...

Τρέχει στον δρόμο, βιάζεται,.

Τον θάνατο να αποφύγει!!

Δεν προλαβαίνει τ΄όνειρο

και η ζωή του λήγει...

Τ' όνειρο, το όνειρο

μονολογούσε, ασθμαίνοντας...

Τις προσδοκίες έθαψε

αργά τα μάτια κλείνοντας.

Μαρίνα Ι.Προμπονά

 ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

------------------------

Κατάλευκο είχε φόρεμα,

γαλήνια την όψη,

ολάνοιχτα είχε τα φτερά,

όλη τη γη αγκαλιά της.

Όπου περνούσε άφηνε

πνοή χαράς κι ελπίδας,

ανάλαφρη είχε την ψυχή,

γιατί ήταν πάντα γελαστά

στην πλάση τα παιδιά της

Άνεμο άγριο,γοερό,

αντάμωσε πιο πέρα,

σφαίρες του μίσους,

οργής καπνοί,

έκοβαν την πνοή της.

Δάκρυα τα χαμόγελα,

παιδάκια ματωμένα.

Μάνες με άδειες αγκαλιές

κι οι πατεράδες κείτουνταν

χωρίς ψυχή στο χώμα.

Κι η μέρα γίνηκε εβδομάς

κι η εβδομάδες χρόνια,

παντού πληγώνονταν η γη

και ο καπνός την έπνιγε

κι ο ήχος την πονούσε.

Ας κάνουμε όλοι μια αγκαλιά,

να δει να ξαποστάσει,

να γητευτούνε τα φτερά,

να βάλει πάλι τα λευκά,

χάδι να δώσουμε ξανά

στα ξέπλεκα μαλλιά της.

Αίμα ποτέ η ειρήνη μας

μη δει στο φόρεμά της.

---------------------------------------

Αναστασία Κουτσουκου- Κλεάνθη

 Μία μάσκα, Ένα κενό

Αντιμετωπίζω τη μάσκα σου!

Θα ήθελα να μπορώ

να διαπεράσω το φράγμα

των ματιών σου

να δω βαθιά

και ν’ απαντήσω

στα ερωτήματά μου

για εκείνα τα πολλά

και φυλαγμένα μυστικά σου.

Θα ήθελα να μπορώ

να συλλάβω αυτό

που υποπτεύομαι:

τις καλά προστατευμένες

οιμωγές απελπισίας

που σπαράζουν

την ψυχή σου.

Κάθομαι απέναντί σου

και γνωρίζω

πως αντιμετωπίζω

τη μάσκα σου.

Αυτό και μόνο

ως πεποίθηση

με σπρώχνει να θέλω

να σου προτείνω

το χέρι μου.

Όμως όσο περισσότερο

σε πλησιάζω

και όσο περισσότερο

διαβάζω σε

απομακρύνομαι από σε

όλο και περισσότερο.

Διαπιστώνω τα λάθη μου

για την πρωτινή πίστη

στην ποιότητα

που λείπει τελικά

και στην πλαστή ανάγκη

που εκπροσωπεί

υποκριτικό ταλέντο!

Η μάσκα σου καλύπτει

ένα κενό, ατέλειωτο

ένα δοχείο, άδειο

μία ύπαρξη, ρηχή

κατακυριευμένη

από τη φιλαυτία.

Και αν ακόμα διέθετα

υπέρμετρη γενναιοδωρία

δεν είμαι διορθωτής

των κακώς κειμένων

του Νου

μήτε έχω τη δύναμη

να εμφυτεύσω

συναισθήματα

σε άγονη καρδιά!

Πιπίνα Δ. Έλλη (Pipina D. Elles)

Όλες οι αντιδράσε

 22 Σεπτεμβρίου!

ξεκινάει απόψε,

η επίσημη ισημερινή

και αρχή του φθινοπώρου..!..

Ίσα μέρα και νύκτας...

πράγμα αδύνατον,

μεταξύ των ανθρώπων......

Η καθημερινότητα ειναι αδυσώπητη,

και χρόνος, δεν σταματά ποτέ..

Ο άνθρωπος χρειάζεται να παίρνει

ανάσες ,για αυτό κάθε μέρα πρέπει,

να ακούει ενα γλυκό τραγούδι ,

να διαβάζει ενα ωραίο ποίημα,

να βλέπει, μια ωραία εικόνα,

να βοηθάει έναν συνάνθρωπο ,

με όποιον τρόπο μπορεί,

έστω και μια καλή κουβέντα...

Να διατυπώνει μερικές ιδέες!

Γιατί αλλιώτικα ,χάνει το αίσθημα

του καλού και την τάση του προς αυτό!

Όλοι έχουμε ανάγκη απο ενα καταφύγιο,

δραπετεύουμε από την σκληρή πραγματικότητα

με λίγη μουσική ,με ένα βιβλίο, με ένα ποτήρι κρασί ,

στο κόσμο που θέλει ή ψυχή μας!

Καλή ΣΑΣ μέρα!!

Αντωνακη Ευτυχια.

 ΑΝΟΙΞΑΝ ΟΙ ΠΥΛΕΣ

Άνοιξαν οι πύλες

όταν ακούστηκε το σάλπισμα,

έτριξαν οι πολυκαιρισμένοι μεντεσέδες.

Κι εσύ αλαφροΐσκιωτη

με βλέμμα αγέρωχο,

χωρίς φθορές χρόνου

το πρόσωπο σου να χαράζουν,

γλίστρησες από το πέρασμα των σκιών

κι ανέβηκες στον πάλλευκο σου θρόνο.

Ιεροφάντισσα ταμένη από γεννησιμιού σου

σ’ ανήκουστα αξιώματα

σ’ αυτιά θνητών ανθρώπων.

Σκίστηκαν τα πέπλα της Άγνοιας

σε μια μόνο στιγμή

κι αγνάντεψες τον κρυφό ορίζοντα

με τους χρυσούς τους Ήλιους.

Θαμπωμένοι και άλαλοι σε κοιτούσαν

μη μπορώντας να το πιστέψουν.

Ήσουν εσύ που θρυμμάτισες

βίαια το χωροχρόνο

και πέρασες μέσα από τη σχισμή

στους κόσμους τους παράλληλους

τους απαγορευμένους.

Έτσι θα γίνει…

Μαρία Ταπακτσόγλου-Μπούλη

Ενότητα: Αναζητητές της Αλήθειας

ΒΡΟΧΗ ΠΕΡΣΕΙΔΩΝ 2018

Όλγα Κανε

ΜΙΜΗΣ ΜΑΖΗΣ
 

 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Στην απεραντοσύνη του χρόνου

που αέναα διαβαίνει,

παρά την κοινωνική κρίση

την ατέλειά του το άτομο

δεν την καταλαβαίνει…

Πηγαινοέρχεται ασταθές

Εκπαιδεύεται να καλλιεργεί,

στέκετ’ εδώ, πάει πιο ’κει,

«Συναναστρέφεται».

Μα τι τα θες;

Τον εαυτό του απαξιώνει,

τον όμοιο αποστρέφεται.

Κι ωστόσο,

για πρόοδο κάνει λόγο.

Συγχρόνως λέει με θυμό:

«Θα σε σκοτώσω…»

Όμως εσύ,

την καθαρότητα,

την τάξη επιθυμώντας,

μόλις τις πλάνες αναγνώρισες,

στις αυταπάτες δεν υποχώρησες.

Μετουσιώθηκες!

Παρά τον πόλεμο, προχώρησες…

Μες στην Αγάπη καρποφόρησες,

κι εγώ μέσ’ από σένα.

Κι οι ενοχές; Νικήθηκαν…

Κι οι κόσμοι έλαμψαν…!!!

Γίναμε ΦΩΣ…

<<Μικροί γαλαξίες

με Αγάπης αξίες

κατοικούμε στη γη.>>

Μαρίνα Ι. Προμπονά

Προβολή στατιστικών

Απήχηση δημοσίευσης 49

Όλες οι αντιδράσεις:

2Γιουρμετακη Μαρια και Eleni Prompona

 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗ

Στον τόπο που γεννήθηκα,

ο αγέρας ,μικρό παιδί λαχανιασμένο,

έκρυβε την ποιητική του πνοή ,

αμύγδαλο τ΄ Αυγούστου,

μέσ' τις φτερούγες του.

Οι μούσες λεύτερες ,στην πρύμνη του

στοιβαγμένες, τον ακλουθούσαν,

τον έρωτα εξυμνώντας

στα κατώφλια των σπιτιών

και στα περβόλια των ανθισμένων ψυχών

Απ' τις δίφυλλες πόρτες και τα

στολισμένα με όνειρα ,μπαλκόνια της Λέσβου,

σεργιανίζει ο Αίολος , χαϊδεύοντας

μέσ' το μισόφωτο της ηλιοσοδειάς

τις πρασινογάλαζες πλεξούδες

και ο ερωτευμένος Πελασγός,

της αιωνιότητας το αρμυρό δάκρυ,

σε αντήχηση μεταμορφώνει

χτυπώντας τις παλάμες του.

Ο ουρανός αμίλητος ,με αναλαμπές λήθης,

τις κόρες του Μάκαρα στις ξαγρύπνιες νανουρίζει

και με την λύρα της Σαπφούς

στο ίσκιωμα της Πέσσας αντίκρυ απ' τον

καταρράκτη ,τα αηδόνια μαθητεύει.

Από το λυκαυγές μέχρι το λιόγερμα

Δάφνις και Χλόη και οι συνδαιτυμόνες

κάτοικοι των Βασιλικών,

ψαράδες και βοσκοί,

κι άλλοι με πολυάσχολη ζωή

σιγοντάρουν στο απόγειο τραγούδι του καταρράκτη.

Δακρύζουν οι χλωρές κορφές ,

παρθένες νιές

του Πυρραίου δάσους,

και απ' τα βάθη της πηγής τις αμάραντες

ανασαιμιές της ποιήτριας στοχάζονται.

Με το βλέμμα τους ακολουθούν

στους βοσκότοπους,

μέσα απ' τις ασπαρτιές και τις ελιές

τα βήματα του γάργαρου νερού,

μέχρι το αγκάλιασμα με τα ατάραχα νερά

του μισοφεγγαρένιου κόλπου.

Και ω του θαύματος ,

στο κρυστάλλινο φίλημα των νερών

απελευθερώνεται η μούσα

απ' τον χώρο και τον χρόνο,

την λύρα της χαϊδεύει

και η ηχώ της μέσα απ' τις ουράνιες αίθουσες

τιτιβίζει στις πυκνοβλαστημένες ερωτικές φωλιές.

Νανουρίζομαι στην διαύγεια του καταρράκτη

και στο στήθος του κοιμάμαι,

όπως τα άστρα στο νυφικό του ουρανού,

άφωνη έμεινε η ζωή μου δίχως όνειρα .

Στους στροβίλους του νερού αεροβάτης

και μέσα στα αιώνια λάγνα ρυάκια άυπνος

το μέλλον μου κατρακυλά στις γειτονιές του χωριού μου.

ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ