<<ΤΑΞΙΔΙ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ...  

ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 

ΤΑΞΙΔΙ Πήρα το τραίνο της ζωής και ταξιδεύω Ένα σταθμό να βρω να ξαποστάσω Μέσα στο 'τίποτα" τη λύτρωση γυρεύω Με την Ελπίδα την "Ιθάκη" ν αγκαλιάσω "Είναι ένα τίποτα ετούτο το ταξίδι" Πυρπολημένες οι καρδιές γύρω φωνάζουν: "Φωτιές ολούθε και ο πόλεμος κοπίδι Δεν ελεεί η Μοίρα όσους όχθη αλλάζουν" Μα εμέ το μάτι μου ξανοίγεται πιο κει ... Μες στο απέραντο της θάλασσας γαλάζιο Δεν με αφήνει να πεθάνω ,με οδηγεί Κύμα το κύμα στο ακρογιάλι της αράζω Η "μάνα" η θάλασσα λυτρώνει μου το νου Κι ωθεί τη σκέψη μου σε Αγάπης μονοπάτια Τη μοναξιά διώχνει, τις σκέψεις του κενού Και με στολίζει με την ανταύγεια τη γαλάζια Την αγκαλιάζω, χτυπώ ανάερα τα κουπιά Μες στο ορθόπλωρο καράβι "ΤΙΜΟΝΙΕΡΗΣ" Περνώ τις θύελλες και μέσα μου βαθιά Νιώθω του "τίποτα" και του πόνου κανονιέρης Στης Ζωής τα Μονοπάτια Μαρίνα Ι. Προμπονά

<<ΣΤΟΧΟΙ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ... 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΑΣ ΣΚΟΥΡΟΛΙΑΚΟΥ 

· 

Στόχοι

Περίλυπη άνοιξη, δακρυόεσσα 

και στις καρδιές σωπαίνουν οι καμπάνες.

Κομμάτια ο ήλιος διασπείρεται 

σε ίσκιους ανελέητους και κρότους.

Στη γεμάτη πρόσωπα έρημο 

πεδία βολής 

μ' αληθινούς στόχους δοκιμάζουν.

Ύστερα θα ‘ρθουνε ντυμένοι άνθρωποι

για να δωρίσουν υποσχέσεις 

και ανοικοδόμηση.

Τις αλγεινές μέρες θα στολίζουν 

με περίτεχνες παγίδες. 

Στη θέση των ερείπιων ονείρων 

σπίτια και ναούς θα χτίσουν.

Μόνο το φως 

που δεν πιάνεται στα δάχτυλα 

θα ταξιδεύει στις πρόσφυγες ελπίδες 

θάλποντας τη σιωπή της λευτεριάς 

εξορισμένης στου σπαθιού την κόψη.

Θα περιμένει 

στη μνήμη των λέξεων

και στης οργής τα συναξάρια

το σύνθημα.

''ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΛΟΓΟΣ''

<<ΤΡΙΠΤΥΧΟ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ, 

ΓΕΜΑΤΟΥΣ ΕΥΓΕΝΕΙΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΡΦΑΝΙΔΗ 

ΤΡΙΠΤΥΧΟ

Ξέσκεπο καλοκαίρι

Σὲ λεῦκες ἀνάμεσα καὶ νάματα

Στητός 

Ὁ Ιούνιος ὁ Πρωτόκλητος 

Διαπιστεύεται στὴν θάλασσα :

-Κυρὰ Παντοτεινή...

Ὁ Ἥλιος ξεϊδρώνει στὴν ἀνάσα σου

Καθὼς καίει τὰ σήμαντρα

Πάλι νὰ γίνει

Ἀκέραιος

Ὁ ἄνθρωπος

Ξάγρυπνο καλοκαίρι

Ὁ Ἰούλιος ἐνηλικιώνεται

Στὴ σοφία τῶν δελφινιῶν

Τὴν ἔπαρση τοῦ σώματος

Μυρτιὰ παιανίζει

Γινωμένος ὁ ἔρωτας

Μεταμορφώνεται

Σὲ ἀγάπη

Ξυπόλυτο καλοκαίρι

Μ’ ἕνα ἀπόμερο λιόγερμα

Ὁ Αὔγουστος

Συνομιλεῖ στὸν ἄσβεστο τοῖχο

Μὲ τοὺς μικροὺς δεινόσαυρους

Καὶ τὰ πιθάρια

Πάλι καὶ πάλι

Ξανὰ καὶ ξανά

Ὄχι ὅπως ζητοῦνε οἱ φθαρτοί

Ἀλλὰ ἡ γῆ μου ὡς ὁρίζει

Στῶν σπηλαίων τὰ ἤθη

Θὰ ἰάχω :

Φτοῦ !

Φτοῦ Ξελευτερία !

(Ἀπὸ τὴν ποιητική μου συλλογὴ "Δασυνόμενον Ἔψιλον")

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΤΙΤΛΟ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΦΕΚΑΤΗ 

Αφήσαμε, πίσω 

την φθορά του εγώ 

προσφορά 

στο μεταξένιο βυθό 

σε μια κατά κανόνα 

συνθήκη - προστασία 

για τους αγγέλους .

Διαφυλάξαμε 

το μαζί 

απο μια αινιγματική θλίψη 

κεκλεισμένων των θυρών,

επικαλούμενοι το άφθαρτο

της αγάπης...

Οριοθετήσαμε 

την εκπνοή της ζωής

στις ανάγκες του φόβου 

χωρίς ντροπή.

Έγραψες για το τέλος.

Αποστολος Α. Φεκατης

11/4/2018

<< ΧΑΡΙΣΕ ΜΟΥ >> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΕΛΚΟΥ 

ΧΑΡΙΣΕ ΜΟΥ 

Χαρισε μου μια στιγμη

στα δυο χερια μου σφιχτα

το κορμι σου να κρατησω

κι ολα εγω θα στα χαρισω

της καρδιας μου τα κλειδια

για να μπαινεις και να βγαινεις

την ζωη μου να ομορφαινεις..

Χαρισε μου ενα φιλι

την ανασα σου να πιω

γινε εσυ τωρα το φως μου

και τον ερωτα σου δως μου

Χαρισε μου μια ματια

να φωτισεις την καρδια μου

για να παψω στα κρυφα 

να σε βλεπω στα ονειρα μου

Pantelis Velkos 10/4/2017

<< ΠΩΣ ΝΑ ΥΨΩΣΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ >> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΓΚΟΤΣΗ 

ΠΩΣ ΝΑ ΥΨΩΣΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ .

Πως να υψώσω την ψυχή * στης Ύπαρξης την Χάρη ,

π΄ όλα τα δένει η σιωπή * κι ένα χλωμό φεγγάρι .

Νύχτα και λύνει ο λογισμός * προσθέσεις κι αφαιρέσεις

και μια διαίρεση του Εντός * που πλάθει αναιρέσεις ...

Κι έτσι που στέκομαι ορθός * ζητώντας αποδείξεις ,

βλέπω τον ήλιο τον μικρό * να βγαίνει από την δύση .

Και νιώθω μέσα μου βαθιά * τ Απρίλη την ανάσα ,

να μου ανοίγει τα φτερά * για της αυγής τα άστρα .

Κι αμέσως γίνομαι παιδί * και λύνω τα δεμένα ,

και ξετυλίγ΄ η ζωή * όλα τα μαγεμένα ...

Ψυχή μου πάλι απ την αρχή * μαζί σου ξεκινάω ,

κι ότι με πίκρανε πολύ * στα Τάρταρα πετάω ...

Νίκος Δημογκότσης