<<ΠΟΙΗΣΗ>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 

ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΟΛΩΝ... 

ΒΙΒΙΑΝ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ-ΑΣΠΡΟΠΟΥΛΟΥ 

 Ποίηση!
Αιθέρια ύπαρξη στις εσωτερικές αυλαίες των ματιών της ψυχής...αγγελική και δαιμονισμένη... λίμνη και θάλασσα αγριεμένη...μια φλόγα που δεν τρεμοσβήνει ούτε στο πιο ατίθασο αγέρι...άτρωτη...λυγίζει...για μια στιγμή πεθαίνει, την άλλη το πάθος της πηγή, νερό αθάνατο και αίφνης την ανασταίνει...
Ποίηση!
Στα ορατά τοπία της ψυχής, 
μες του ανέσπερου φωτός ζωγραφισμένα και μες του σκοταδιού τα σμιλεμένα...
στους κραδασμούς των συναισθημάτων και στην έκσταση της αφύπνισης των αισθημάτων...
στον οργασμό της ομορφιάς και στο μαράζωμα της ασχήμιας... 
γεννιέται κι αναδύεται η ποίηση, ερωτοτροπεί...σαγήνης ...θέλξης στίχους γράφει...πόνο και καημούς υμνεί...αλλά και σατιρίζει....η πένα της από το μελανοδοχείο της καρδιάς με αίμα καυτό κυλάει , στίχους που άλλοτε λευκό περιστέρι γίνονται να στείλουν μήνυμα αγάπης κι άλλοτε μια ιστορία θλιβερή... μια αδικία πεπραγμένη...μία δικαίωση κι άλλοτε οι στίχοι εξαγνισμό αναζητούν....όταν μια αμαρτία την ψυχή βαραίνει.....................................................................................................Ποίηση!
Στο λίκνο το νανούρισμα...στης νιότης καρδιοχτύπι...και στις φουρτούνες της ζωής εσύ το αραξοβόλι! 

Βίβιαν Παπαϊωάννου-Ασπροπούλου 21/03/2018

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΛΕΝΑΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ 

      ΣΤΟ 

<<ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ>> 

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ... ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ ΛΕΝΑ ΜΑΣ.

ΥΜΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΙΩΤΑΚΗ 

Γένεσις 

Εσύ που με κοιτάς, με μάτια πράσινα,

λίγο από ίριδα, λίγο από αψέντι,

εσύ όταν συνθέμελη τη γη

την τάραζαν οι λάβες,

μέσα από κρίνο πού 'σταζε

της θέρμης και του νότου,

φούσκωνες τα μαλλιά σου,

κένταγες πα στα χέρια σου,

στα ωραία σου δάχτυλα,

τη ζύμη με τα μάτια του αντρού.

Ήσουν έτοιμη για την άμωμη γέννα.

Κι ήρθε ο Θεός και φύσηξε

πάνω στου τόρνου τα νυχάκια σου

κι έλαβεν σάρκα το έτερόν σου ήμισυ.

Κι έτσι η γη μας κάρπισε λαούς.....

Γυναίκα!!!!!

Αντώνης Σαμιωτάκης

Οι χυμοί της ζωής

Ρέουσα.... Πόσο ρέουσα!

Μια υδρία, μια στέρνα, μια κόρη.

Των αγγέλων φωνή, του μελιού το ηδύ,

του τριαντάφυλλου η ευωδιά και το θώρι.

Αυγινή περασιά, βραδινή κερασιά

και της νύχτας τρέμολο αστέρι.

Πώς να βρω ουρανό να τον κάνω δικό

το δροσό, το γλυκό της καρπό,

να την πάρω απ' το χέρι...;

Τι βαθιά μουσική! Ποια πουλιά, ποιο βιολί

αναδεύουν το αιθέριο σώμα,

ποιό αψέντι αψύ, ποιο κεράσι ηδύ,

στο γλυκό της το στόμα!

Οι χυμοί της ζωής, η ζωή της ζωής,

η γυναίκα, η θεά, των αισθήσεων η μούσα.....

…Κι οι μοιραίοι... εμείς -σε πατώ, με πατείς-,

που χωρίς την, η ζωή μας απούσα....

Αντώνης Σαμιωτάκης

Η γη όλη…

Με ένα μήλο, ανέτρεψε τον Παράδεισο. Με ένα της λίκνισμα, αλληθωρίζουν τα ματόχαντρα των φλόκων. Με ένα τις χαμόγελο, στάζουν γλύκο τα λουλούδια. Ο σέληνος κρύβεται κι αθέατος τηνε θαυμάζει, μόλις η σελήνη φορέσει το χρυσάφι της.

Γυναίκα! Ποιο έτερον ήμισυ; Η γη όλη…. και ανθισμένη!!!

Αντώνης Σαμιωτάκης

ΕΝΑΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ  

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΠΑΥΛΙΝΑΣ ΜΠΕΧΡΑΚΗ 

ΔΟΞΑΖΩ ΤΟΝ ΘΕΟ

Κάθε π'άνοίγει ή Αύγή τά βλέφαρά της, δοξάζω τόν Θεό 

πού μ'έπλασε γυναίκα!.Δειλά δειλά τού λέω ευχαριστώ.

γιά όλα όσα μού χάρισε ή τύχη ή ζωή αύτή τή μεγιστη,μικρή 

στιγμή, τής έδώ παρουσίας μου.Γιά όσα ένοιωσα, γιά όσα 

έδωσα, γιά όσα πήρα, όντας παιδί άπ'τούς καλούς γονιούς,

στή πρώϊμή μου νιότη. Κι'άργότερα, σάν Μάνα, άγαπημένη,

άδελφή καί φίλη !Δειλά δειλά, τού ψιθυρίζω πώς φοβάμαι,

πώς λυπάμαι,νοιώθω τύψεις, γι'αυτή τήν ευτυχία έτσι πού 

γύρω μου βουίζει ή δυστυχία,έτσι πού καί έδώ,,στά χρόνια 

τής άνάγκης, έχει σβήσει άπ'τή Έλληνίδα, κόρη, άδελφή 

μάνα γιαγιά καί φίλη τό χαμόγελο.Έτσι πού ή Πατρίδα μου,

έγινε,,άποθήκη φοβισμένων ψυχών. Κάθε πού άνοίγει 

ή Αύγή τά βλεφαρά της, δοξάζω τόν Θεό πού μ'επλασε γυναίκα!. 

Δειλά δειλά τόν παρακαλώ, νά ρίξει τή ματιά του στόν γήίνο 

ουρανό,νά ΄δεί,νά λυπηθεί,νά λυτρώσει τίς άπογόνους τής Εύας.

[ Παυλίνα Μπεχράκη }