BloomingWord

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΟΥ 

Έγδερνε ο καπνός τον ορίζοντα 
κι ίσα που χώραγα σε μια λωρίδα του, 
χώμα να γίνω και ρετσίνι, 
προσκέφαλο για το ηλιοξάπλωμα 
πάνω στο γόνατό μου.
Σύννεφο και ιώδιο στα μάτια μου
να ξεδιψά κάτω απ' την πέτρα της οχιάς το δηλητήριο.
Να 'χουν ημέρωμα τ'αγρίμια για το αίμα τους
κι εσύ για το φιλί μου.
Πλάι στο μονοπάτι,
που κυνηγημένος απ'τις Ερινύες
γλίστραγε ο Αίγιστος, κρεμώντας τη σκιά του
στων ελαφοκουμαριών τα φύτρα,
λίγο πριν τρυπήσουν τον ουρανό,
οι αιχμηρές βουνοκορφές της τελευταίας αντηλιάς...
(μαρία παναγιωτίδου-πάχνης ιαχές)