<<ΠΡΩΙΝΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΛΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗ 

Πρωινοί στοχασμοί

Ανοίγοντας το παράθυρο...

Σκιές και χρώματα εισβάλλουνε στα βλέμματα του νου.

Αυτά που η αυγή σπατάλισε στα στέκια τ ουρανού...

Στέκομαι και ορέγομαι...

Ν αδράξω όλα τα χρώματα, να χρωματίσω την ψυχή,

για να καρπίσει η μέρα μου με φως, μ απαντοχή...

Για μια στιγμή στοχάζομαι...

Πως αν με ζώσουν οι σκιες θα κάνει κατοχή η θλίψη,

κι άβουλη θα σέρνεται η ψυχή, στα άπατα της σήψης...

Μα, αν με χρώματα χαράς, μ αχτίδεςτην φωτίσω,

θε να με κράξουν οι ενοχές και ξέρω, θα δακρύσω...

Γιατ είναι άδικο, να σέρνουνε τα χρώματα χορό,

κι εγώ απ την κερκίδα θεατής, τον κόσμο να θωρρώ,

σαν ξέρω πως κάπου, σε κάποιες γειτονιές στη γη,

ούτε ένα χρώμα δεν χαλάλισε, για δείγμα, η αυγή...

Κλείνοντας το παράθυρο, μια πίκρα με αγγίζει

κι ό,τι λαχτάρησε η ψυχή, αυτή τ αποστραγγίζει...

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 26/10/2017

Συλλογή "Ταξίδι στο δρόμο της ουτοπίας"

<<28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΟΛΓΑΣ ΑΧΕΙΜΑΣΤΟΥ 

28η Οκτωβρίου 2017

Ένα κομμάτι πανί για σημαία

ένα ΟΧΙ που σήμαινε ΝΑΙ στη ζωή,

θυσίες και αίμα γερά τυλιγμένα

για όλους, για σένα, για μένα.

Ένα τέτοιο κομμάτι σα νάναι 

Ιστορίας ξανά, ξετυλίγεται πάλι.

Άγραφο ακόμη, σαν σε καμβά

με παιδιά που πεινάνε, γερόντια σκυφτά

σε μια Ελλάδα με πλούτο, μα με μάτια υγρά.

Σηκωθείτε προγόνοι, ξυπνάτε παιδιά

κάθε ώρα σαν τούτη μες τη ξένη σκλαβιά

είναι ακόμη μια μαύρη, βρωμερή μαχαιριά

στην πατρίδα Ελλάδα, που πουλάνε φτηνά.

Ξύπνα βρε δόλιε, χαμένε αδελφέ μου

βάλε σημαία βαθειά στην καρδιά,

περ’φάνεια στα μάτια, στα πόδια φτερά

και δείξε επιτέλους ότι έχεις δυνάμεις

να πας τη ζωή σου ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!!!

Χρόνια Πολλά Καλή Λευτεριά!

Όλγα Παναγιώτη Αχειμάστου

<<ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 

Παιδί του δρόμου 

Εγώ θα αγκαλιάσω τα σύνορα της Αγάπης,

με τους αγγέλους θα κάνω συντροφιά, 

να είστε βέβαιοι...

Εγώ θα ακουμπήσω τ ουρανού τ αστέρι 

θα τραγουδώ μαζί μ Εσέ στη σιγαλιά... 

Θα χαιρετίσω της Ειρήνης περιστέρι 

τη συνταγή θα μοιράσω με τα παιδιά ,

μην έχετε καμία αμφιβολία...

Πιστεύω ακράδαντα στη Λευτεριά 

Τις στάχτες του άωρου κακού αιώνα 

θα αντιπαλέψω, δε λυγίζω γόνα ...

Πιστέψτε με ....

"Σταγόνες ύδατος πέτρας κυλαίνουσι "

Παίζω ως αντίπαλος σε χρόνου πόμπεψη ...

Άνθρωπος είμαι ,"μαχητής του δρόμου" 

με μια ζεστή Αγάπη 

που δεν φοβάται δόλο αστυνόμου ...

Είμαι παιδί ...

Παιδί του δρόμου ...!!

Μαρίνα Ι. Προμπονά

<<ΠΟΙΟΣ;>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΛΕ.

Ποιός;

---------

Κουράσαμε τον χρόνο μας,

παγιδέψαμε τη σκέψη μας

στο χθες.

Μας γέλασαν οι λύπες

κι έπνιξαν τις λιγοστές χαρές μας.

Κι εγώ αρμενίζω

κι ας είναι απ' το βοριά

μισοσκισμένο τ' ορθό μας λάβαρο

κι ας βλέπω τα κατάρτια

της ψυχής μου τσακισμένα.

Πού θα μας βγάλει αυτή η φουρτούνα;

δίχως το μπούσουλα

πως προχωράμε στην χαμό;

Ποιος φάρος θα σκεφθεί

εμάς τους αλλοστρατημενους;

Ποιό υδάτινο μάτι

θα λυπηθεί για να μας αφανίσει;

----------------------------------------

Αναστασία Κλε.... 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΟΥ 

Έγδερνε ο καπνός τον ορίζοντα 
κι ίσα που χώραγα σε μια λωρίδα του, 
χώμα να γίνω και ρετσίνι, 
προσκέφαλο για το ηλιοξάπλωμα 
πάνω στο γόνατό μου.
Σύννεφο και ιώδιο στα μάτια μου
να ξεδιψά κάτω απ' την πέτρα της οχιάς το δηλητήριο.
Να 'χουν ημέρωμα τ'αγρίμια για το αίμα τους
κι εσύ για το φιλί μου.
Πλάι στο μονοπάτι,
που κυνηγημένος απ'τις Ερινύες
γλίστραγε ο Αίγιστος, κρεμώντας τη σκιά του
στων ελαφοκουμαριών τα φύτρα,
λίγο πριν τρυπήσουν τον ουρανό,
οι αιχμηρές βουνοκορφές της τελευταίας αντηλιάς...
(μαρία παναγιωτίδου-πάχνης ιαχές)

<<ΠΟΣΟ ΝΑ ΚΑΡΤΕΡΩ>> 

ΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΝΤΣΑ 

 ΠΟΣΟ ΝΑ ΚΑΡΤΕΡΩ 

Δεν καρτερώ πια τίποτα 

Να φύγω δεν φοβάμαι 

Τα βράδια μας τ' ανείπωτα

Δεν θέλω να θυμάμαι

Από την σκέψη προσπαθώ 

Μονίμως να σε βγάλω 

Θα 'ναι για μένα βάσανο 

Και το κενό μεγάλο

Έχουν ταγγίσει τα φιλιά 

Τα χάδια σου είναι κρύα

Κι' αν μου χαϊδεύεις τα μαλλιά 

Το κάνεις αγγαρεία

Μία και δυο και τρεις φορές 

Προσπάθησα να φύγω 

Μα 'πεφτε πάνω σε γιορτές 

Και τ' άφηνα για λίγο

Και καρτερούσα για να δω

Στον ήλιο άσπρη μέρα 

Της ευτυχίας τον ρυθμό 

Που ήταν παραπέρα

Περνούσαν όλες εποχές 

Χειμώνες καλοκαίρια 

Έψαχνα μέσα μου ενοχές 

Και σταύρωνα τα χέρια

Την άνοιξη σου φέρνανε 

Αηδόνια τα τραγούδια 

Οι πασχαλιές μας γέρνανε 

Απ' τα πολλά λουλούδια

Το καλοκαίρι θάλασσα 

Και το φεγγάρι επάνω 

Πόσα φτερά κι' αν χάλασα 

Δικό σου να το κάνω

Φθινόπωρο κι' αν πέφτανε

Τα φύλλα γερασμένα 

Τα πορφυρά τους χρώματα 

Φορούσανε για σένα

Και ο χειμώνας τι χαρά 

Στο τζάκι τ' αναμένο 

Κάθε διαβάτης να κοιτά 

Το ρόδι κρεμασμένο

Φύλαγε την αγάπη μας

Κανείς μη την ματιάσει 

Τη μέρα της πρωτοχρονιάς 

Για γούρι αυτό να σπάσει

Φέτος κρατάει πιο πολύ 

Απ' όλους ο χειμώνας 

Και ο καλόγιαννος πιστός 

Μας έμεινε θαμώνας

Θα καρτερώ την άνοιξη 

Κι ένα πρωί θα φύγω 

Θα 'ρθουν γιορτές κατάνυξη 

Κι' ο πειρασμός για λίγο

Να καρτερώ από μακριά 

Τώρα που σ' έχω μάθει 

Ή να σκεφτώ πως γιατρειά 

Δεν έχει για τα λάθη.-

1-9-2017

Πέντσας Γιώργος.

<<ΓΑΛΗΝΗ>> 

ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΝΑΣ ΜΟΝΟΓΙΟΥ 

ΓΑΛΗΝΗ

Εκεί που η γαλήνη ταξιδεύει

σε θάλασσες γαλάζιες και ουρανούς

το κύμα και το σύννεφο χαϊδεύει

με τρυφερούς αγγέλων ασπασμούς

Ανάλαφρα ντυμένη με μετάξι

με αισθήματα γεμάτη η αγκαλιά

είναι η ζωή σε όλα της εντάξει

σαν το ταξίδι ξεκινά στην νηνεμιά

Και μες το σύμπαν τον χορό της ξεκινά

τα αστέρια ακολουθούν τα βήματά της

πόσο μικρή  πια  φαίνεται η γη

όταν ο ήλιος της φωτίζει την καρδιά της

Κοιμάται η θάλασσα εκείνη σαν θωρεί

να απλώνει το σεντόνι το ασημένιο

για να σκεπάσει με αγάπη και στοργή

τον κόσμο τον υδάτινα φτιαγμένο

Σαν τον φτερό που το αεράκι το σηκώνει

και αυτό χορεύει σε ρυθμό νωχελικό

έτσι η γαλήνη μες το σώμα μου απλώνει

ένα συναίσθημα μεγάλο μαγικό

Α.Μ                                       29/8/16

<<ΜΕ ΤΑ  ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΛΕ 

" Με τα δικά σου μάτια". ---------------------------------------- Αγκαλιασέ με, Δώσε το χάδι στα μαλλιά μου, κλέψε το μέλι από τη φύση και στάξε λίγη γλύκα στην ψυχή μου. Κόψε τα λούλουδα τ' αθώα και πότισε με τούτα τη χαρά μου για ν' ανθίσει. Πάρε απ' το φλοίσβο το χαϊδευτό τον ήχο και γέμισε τις βουβές χορδές της πλανεμένης σκέψης μου. Των κοπαδιών τ' όμορφο κουδούνισμα, κάνε το ν' αντηχήσει, σαν γιορτινή καμπάνα στην καρδιά μου. Κι ύστερα, δώσ' μου τα μάτια σου, και διάταξε μ' αυτά, τον κόσμο αλλιώτικο να δώ. ---------------------------------------

<<ΔΟΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ>>.

ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ  

- Δος μου ένα χαμόγελο

Ξημέρωσα ένα διψασμένο γιατί 

σε μια χαραγή του Οκτώβρη . 

Ήταν ο καιρός της άμπωτης

κι εγώ προσάραξα σ' έν' ακρογιάλι άγνωρο'

βιολί σπασμένο, άχορδο

με μια σιγησμένη φωνή

και δυο δακρυσμένα μάτια.

Στων ονείρων το ξάγναντο

απόκαμα να σε ψάχνω. 

Στην εσχατιά της γης 

εξαργύρωσα τις ελπίδες μου 

που ποτέ δεν γίνηκαν αλήθεια.

Τώρα πια βάζω τις λέξεις στη σειρά 

και παλεύω να σε στοιχειώσω σ' ένα ποίημα.

- Δος μου ένα χαμόγελο, μου λες

κι εγώ απορώ που λάθεψες και δεν είδες

πόσα γεννιούνται στα χείλη μου 

κάθε που τα μάτια σου χαϊδεύουν τη γραφή μου.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Οκτώβριος 2016