BloomingWord

<<ΚΟΙΝΟΣ>> 

 ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΩΡΓΗ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗ 

Κοινός

Μάταιος ο χρόνος

που νόμισα πως ευτυχώ.

Ουτοπία η ευτυχία.

Στο χορό των πολλών ολόγυρά μου

δεν έχει κάθισμα για τη χαρά μου.

Ε ναι, ήθελα έναν ουρανό κατ’ αποκλειστικότητα,

μια θάλασσα πριβέ, που λένε οι ελληνομαθείς,

έναν άνεμο- έρωτα μόνο δικό μου,

μιαν αγάπη δίχως όμοια της,

πιθανόν κι έναν θάνατο να ‘θελα

εντελώς -μες στ’ αστέρια- μόνος.

Αλλά πώς να ξεφύγει από το πλήθος κανείς

και πώς να γίνει ο εαυτός του; Πώς;

Μες στον άκρατο ανταγωνισμό των ζωντανών

είναι κοινός ο ουρανός, κοινή και η θάλασσα,

κοινός και ο δαίμονας άνεμος,

κοινότατος και ο θάνατος βεβαιότατα

κι η ζωή κοινή που τσουλάει 

σαν ρόδα τρελή στην κατηφόρα.

Κι όπως όλοι κι εγώ. Κοινός παρανομαστής

στο κλάσμα του μηδενός προς το τίποτα.

Κυνός ουράς κυνηγός, όπως ο σκύλος μου ίδιος.

Κοινός καθ’ όλα. Κι ουτοπία η ευτυχία.

γ.π.κ-δρ.