ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΑΤΙΤΛΟ, 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥ ΦΩΤΙΟΥ 

Το γέρμα του σήμερα 

υγραίνει το αύριο

άχρωμα . Θολώνει

η ομίχλη σκιές

απ το χθες στο χθες

που προσμέναμε

τα ρόδινα χρώματα'

τη δύση του θόλου

π'αφήνουμε όνειρα .

Κι η σάρκα που ξέραμε

μια ανάμνηση έμεινε

μια στάχτη ανώνυμη

στο γκρι της ανέχειας

και χρώμα χειμώνα .

Ημέρες που πέρασαν

την ώχρα των τοίχων

ξεβάφουν και μένει

στα δάχτυλα, στους 

διακόπτες π'ακουμπούν

-- μια βαρετή συνήθεια -

για λίγο παραπάνω φως'

να στεφανώσει άχρωμα

υγρού Δεκέμβρη σούρουπο

<<ΠΟΣΟ ΑΡΓΗΣΑ>> 

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ 

Πόσο άργησα!

Δεν επενδύω σ' αυτό το χαμόγελο.

Δεν το ονομάζω ευτυχία, ευδαιμονία. 

Δεν θα το πνίξω με προσδοκίες.

Δεν επενδύω σ' αυτό το χαμόγελο. 

Θα το αφήσω να τρέξει,

θα το αφήσω να πέσει

στις λάσπες της παιδικής μου ηλικίας,

να συναντήσει τα χιλιάδες χαμόγελα

που δεν έχουν όνομα, που δεν έχουν σκοπό.

Ένα χαμόγελο παιδικό,

ζωγραφίζω στο πρόσωπό μου.

Θεέ μου!

Γιατί άργησα τόσο;

" Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες" Χρήστος Παπουτσής-Άνεμος εκδοτική

<<ΓΚΡΑΒΟΥΡΑ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ

 ΛΕΝΑΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ 

ΓΚΡΑΒΟΥΡΑ.

Παλιά γκραβούρα κρέμασα

σε μαδημένο τοίχο.

Χαμόγελο αχνό απ' της Τζοκόντα

τα βαμμένα χείλη, φωλιάζει στα σπλάχνα.

Κολιέ κρεμώ στο στήθος μου τις λέξεις

χάντρα χάντρα, στιγμές ζωής που φύτεψα

στον κήπο της καρδιάς.

Η ώρα του τρύγου, δεν έφτασε ποτέ!

Στον μαδημένο τοίχο θ' αφήσω τη γκραβούρα

να μου θυμίζει την αχνή μορφή σου,

ώσπου να ταξιδέψω στα σύμπαντα του ουρανού,

την εποχή του τρύγου.

ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΩΝΥΜΟ ΑΛΜΠΟΥΜ.

<<ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ>> 

ΩΡΑΙΑ ΠΟΗΣΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΥ 

Μοσχόπουλος Γεράσιμος

«Εκκωφαντική Σιωπή»

Τα κύματα προσκρούουν ατέρμονα στο βράχο

σαν τους στρατιώτες που πολιορκούν

ένα απόρθητο φρούριο.

Ο άνεμος λυσσομανά,

μα οι γλάροι πετούν ενάντια στην πνοή του

και τα κλαδιά του πλάτανου γίνονται ανεμοδείκτες,

μα η ρίζα στέκεται ακλώνητη

σαν την πατρίδα του Οδυσσέα.

Άγνωστη η σκοτεινή πλευρά της Σελήνης

σαν το ταξίδι της αναπόφευκτης μοίρας των θνητών.

Πάντα από την ανατολή χαράζει ο ήλιος

και τίκτουνε με την Γαία την Αυγή

στις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Ανθίζει ο κρίνος την άνοιξη

και μαραίνεται το φθινόπωρο.

Μετά το χειμώνα η φύση αναγεννιέται και πάλι

από λανθάνοντες οφθαλμούς

που βρισκόντουσαν σε λήθαργο.

Το ποτάμι κυλά αδιάκοπα σαν τον πατέρα Χρόνο

που χτυπά ρυθμικά τα τύμπανα της ζωής.

Αφουγκράσου αυτήν την Εκκωφαντική Σιωπή.

Μοσχόπουλος Γεράσιμος

24/12/13 12:11μμ

<<ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΚΑΡΑΒΙ>> 

ΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΕΛΚΟΥ 

ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΚΑΡΑΒΙ !

  Έφτιαξα ένα σπίτι πάνω

  σε δυό πέτρινους λόφους,

  με της Θάλασσας το κύμα

  να σπάει στα βράχια, 

  φτιάχνοντας με του 

  ήλιου το φώς,πολύχρωμους

  ακροβάτες χρωμάτων..

  Έφτιαξα ενα σπίτι σ ένα 

  ύψωμα στο γιαλό ν αφήνω

  το βλέμμα μου να ταξιδεύει

  μήπως φανείς στον ορίζοντα

  και σ αντικρύσω ..

  

  Έφτιαξα ένα σπίτι πέτρινο

  να μην φοβάται τον καιρό

  και τα κύματα..

  Ένα σπίτι που μοιάζει

  με καράβι,να κάθομαι 

  στην αυλή και ν αγναντεύω

  την θάλασσα,που τα χρώματα της

  μοιάζουν με τα μάτια σου..

  Το στόλισα με δυο κατάρτια,

  κρέμασα στο ένα την γαλανόλευκη

  να κυματίζει και στο άλλο

  την εικόνα σου με το χαμόγελο σου,

  να προσφέρεις χαρά κι αγάπη 

  σ όσους το κυτούν..

 

  Κάτω απο την φωτογραφία σου, 

  που την χαϊδεύει ο άνεμος και 

  έχει μείνει αποτύπωμα στον χρόνο,

  κάθομαι και γράφω ποιήματα..

  Μετά τους βάζω φτερά 

  να ταξιδεύουν μήπως και 

  σε συναντήσουν μεσοπέλαγα

  για να τα διαβάσεις !

  Εγώ θα είμαι πάντα εδώ σ αυτό

  το πέτρινο καράβι να προσμένω

  μήπως και φανείς.. 

  Εδώ μόνος μου θα στέκω, 

  μεσα στον κόσμο των ονείρων,

  ξενος,στους ξενους ..

   Περνούν οι μέρες..

   Κάθομαι κι αγναντεύω το πέλαγος.

   τώρα έχει πέσει ο ήλιος ..

   Το φεγγάρι προσπαθεί να σηκωθεί

   σιγά-σιγά στον ουρανό..

   Που και που αρχίζουν και ξεπροβάλουν

   μερικά αστέρια, το σκοτάδι κυριαρχεί..

   Αρχισαν να χορεύουν σκιές, που

   μοιάζουν με νεκρά σώματα, και 

   ξεπηδούν απο παντού..

   Άρχισε και φυσά δυνατός αγέρας,

   μαζί με μιά βροχή που λές και 

   προσπαθεί, να μαστιγώσει το χώμα, 

   να ξυπνήσουν τα χαμένα όνειρα.. 

   Να ξαναγεννήθουν οι ελπίδες..

   Το Πέτρινο Καράβι αρχίζει και τρίζει,

   σαν να θέλει να μου πεί να σηκώσω

   άγκυρα, να τ αφήσω ελεύθερο, 

   να ταξιδεύσει στο άγνωστο, 

   μέσα σε ανεξερεύνητες θάλασσες,

   που ούτε οι γλάροι δεν τις έχουν 

   διαβεί..

   Ξαφνικά σαν ν ακούγονται φωνές

   πελώρια κύματα κόβουν το σχοινί

   της άγκυρας, Και το πέτρινο σπίτι

   αρχίζει και ταξιδεύει, το σπρώχνει 

   ο άνεμος το ζωντανεύει, κάνει 

   τα παράθυρα φτερά, και πάνω στα νερά

   πετάει..

   Με πάει σ άλλες θάλασσες

   χωρίς στεριά τριγύρω, μόνο ένα φώς

   σαν να γλιστρά και πέφτει απ τ αστέρια,

   με μία σκάλα που κρατούν άγγελοι

   στα φτερά τους..

   Και νά στην μέση είσαι εσύ,

   με χάρη κατεβαίνεις, με μια κορώνα 

   στα μαλλιά και ρόδα μες τα χέρια..

   Όλα τριγύρω με μεθούν, κι εγώ

   ξανά γεννιέμαι. 

   Με κλείνεις  μες την αγκαλιά και 

   με τραβάς  στ αστέρια.

   Τώρα κι εγώ έχω φτερά,  μαζί σου

   θα πετάω,εκεί που σμίγουν

   οι ψυχές πάντα θα σεργιανάω..

   Μα με αγέρα δυνατό τα παραθύρια 

   κλείνουν..

   Και πάλι ξανά ανοίγουνε

   και η χαρά τελειώνει, τώρα σβήνουν

   τα ονειρα και φευγει το φεγγαρι. 

   Ειναι η ώρα που πουλια στον

   ουρανό πετάνε..

   Που η ελπίδα χάνεται στην πρώτη

   ηλιαχτίδα..

     Pantelis Velkos 

<< ΑΥΡΑ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ >> 

ΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΝΑΣ ΜΟΝΟΓΙΟΥ 

Αύρα του Απρίλη

Πώς στα θλιμμένα μάτια σου να δώσω την χαρά

και να δροσίσω με φιλί τα φλογισμένα χείλη

ροδόνερο του φεγγαριού της νύχτας εσύ κυρά

βασίλισσα των λουλουδιών και αύρα του Απρίλη

Του δειλινού μου άνοιξη και νυχτολουλούδο μου

σ' έχω στο στήθος φυλακτό είσαι το τυχερό μου

ορκίστηκα στον ουρανό τα μάτια σου τα μαύρα

να μην ξαναδακρύσουνε για του έρωτα τα χάδια

Πώς θα ξεχάσω  την δροσιά στης αύρας σου το διάβα

μοσχοβολάει to λευκό υδάτινο άρωμά σου

πως θα την πιάσω την φωτιά που τρέχει και την λάβα

στο απαλό τo σιωπηλό το άσπιλο άγγιγμά σου

Α.Μ   13/8/16

Μια πραγματικά υπέροχη Μουσική Βραδιά απολαύσαμε εχτές στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Είχαμε την χαρά να ακούσουμε έργα Μεγάλων Συνθετών, με την Ελένη Μπελιμπασάκη στο πιάνο, τον Γιάννη Αργυρόπουλο στην κιθάρα, την Αγγελική Χριστοδούλου στο φλάουτο 

καιτη φωνή της Καλλιόπης Βασιλείου.

Σας ευχαριστούμε όλους και σας ευχόμαστε πάντα επιτυχίες!

Με αυτές τις πρωτοβουλίες Τέχνης και Πολιτισμού η χώρα μας αναδεικνύεται και επιβιώνει. 

<<ΠΡΩΙΝΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΛΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗ 

Πρωινοί στοχασμοί

Ανοίγοντας το παράθυρο...

Σκιές και χρώματα εισβάλλουνε στα βλέμματα του νου.

Αυτά που η αυγή σπατάλισε στα στέκια τ ουρανού...

Στέκομαι και ορέγομαι...

Ν αδράξω όλα τα χρώματα, να χρωματίσω την ψυχή,

για να καρπίσει η μέρα μου με φως, μ απαντοχή...

Για μια στιγμή στοχάζομαι...

Πως αν με ζώσουν οι σκιες θα κάνει κατοχή η θλίψη,

κι άβουλη θα σέρνεται η ψυχή, στα άπατα της σήψης...

Μα, αν με χρώματα χαράς, μ αχτίδεςτην φωτίσω,

θε να με κράξουν οι ενοχές και ξέρω, θα δακρύσω...

Γιατ είναι άδικο, να σέρνουνε τα χρώματα χορό,

κι εγώ απ την κερκίδα θεατής, τον κόσμο να θωρρώ,

σαν ξέρω πως κάπου, σε κάποιες γειτονιές στη γη,

ούτε ένα χρώμα δεν χαλάλισε, για δείγμα, η αυγή...

Κλείνοντας το παράθυρο, μια πίκρα με αγγίζει

κι ό,τι λαχτάρησε η ψυχή, αυτή τ αποστραγγίζει...

Λιλή Δαφερέρα Βασιλάκη 26/10/2017

Συλλογή "Ταξίδι στο δρόμο της ουτοπίας"

<<28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017>> 

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΟΛΓΑΣ ΑΧΕΙΜΑΣΤΟΥ 

28η Οκτωβρίου 2017

Ένα κομμάτι πανί για σημαία

ένα ΟΧΙ που σήμαινε ΝΑΙ στη ζωή,

θυσίες και αίμα γερά τυλιγμένα

για όλους, για σένα, για μένα.

Ένα τέτοιο κομμάτι σα νάναι 

Ιστορίας ξανά, ξετυλίγεται πάλι.

Άγραφο ακόμη, σαν σε καμβά

με παιδιά που πεινάνε, γερόντια σκυφτά

σε μια Ελλάδα με πλούτο, μα με μάτια υγρά.

Σηκωθείτε προγόνοι, ξυπνάτε παιδιά

κάθε ώρα σαν τούτη μες τη ξένη σκλαβιά

είναι ακόμη μια μαύρη, βρωμερή μαχαιριά

στην πατρίδα Ελλάδα, που πουλάνε φτηνά.

Ξύπνα βρε δόλιε, χαμένε αδελφέ μου

βάλε σημαία βαθειά στην καρδιά,

περ’φάνεια στα μάτια, στα πόδια φτερά

και δείξε επιτέλους ότι έχεις δυνάμεις

να πας τη ζωή σου ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ!!!

Χρόνια Πολλά Καλή Λευτεριά!

Όλγα Παναγιώτη Αχειμάστου

<<ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΝΑΣ ΠΡΟΜΠΟΝΑ 

Παιδί του δρόμου 

Εγώ θα αγκαλιάσω τα σύνορα της Αγάπης,

με τους αγγέλους θα κάνω συντροφιά, 

να είστε βέβαιοι...

Εγώ θα ακουμπήσω τ ουρανού τ αστέρι 

θα τραγουδώ μαζί μ Εσέ στη σιγαλιά... 

Θα χαιρετίσω της Ειρήνης περιστέρι 

τη συνταγή θα μοιράσω με τα παιδιά ,

μην έχετε καμία αμφιβολία...

Πιστεύω ακράδαντα στη Λευτεριά 

Τις στάχτες του άωρου κακού αιώνα 

θα αντιπαλέψω, δε λυγίζω γόνα ...

Πιστέψτε με ....

"Σταγόνες ύδατος πέτρας κυλαίνουσι "

Παίζω ως αντίπαλος σε χρόνου πόμπεψη ...

Άνθρωπος είμαι ,"μαχητής του δρόμου" 

με μια ζεστή Αγάπη 

που δεν φοβάται δόλο αστυνόμου ...

Είμαι παιδί ...

Παιδί του δρόμου ...!!

Μαρίνα Ι. Προμπονά

<<ΠΟΙΟΣ;>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

 ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΛΕ.

Ποιός;

---------

Κουράσαμε τον χρόνο μας,

παγιδέψαμε τη σκέψη μας

στο χθες.

Μας γέλασαν οι λύπες

κι έπνιξαν τις λιγοστές χαρές μας.

Κι εγώ αρμενίζω

κι ας είναι απ' το βοριά

μισοσκισμένο τ' ορθό μας λάβαρο

κι ας βλέπω τα κατάρτια

της ψυχής μου τσακισμένα.

Πού θα μας βγάλει αυτή η φουρτούνα;

δίχως το μπούσουλα

πως προχωράμε στην χαμό;

Ποιος φάρος θα σκεφθεί

εμάς τους αλλοστρατημενους;

Ποιό υδάτινο μάτι

θα λυπηθεί για να μας αφανίσει;

----------------------------------------

Αναστασία Κλε.... 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΟΥ 

Έγδερνε ο καπνός τον ορίζοντα 
κι ίσα που χώραγα σε μια λωρίδα του, 
χώμα να γίνω και ρετσίνι, 
προσκέφαλο για το ηλιοξάπλωμα 
πάνω στο γόνατό μου.
Σύννεφο και ιώδιο στα μάτια μου
να ξεδιψά κάτω απ' την πέτρα της οχιάς το δηλητήριο.
Να 'χουν ημέρωμα τ'αγρίμια για το αίμα τους
κι εσύ για το φιλί μου.
Πλάι στο μονοπάτι,
που κυνηγημένος απ'τις Ερινύες
γλίστραγε ο Αίγιστος, κρεμώντας τη σκιά του
στων ελαφοκουμαριών τα φύτρα,
λίγο πριν τρυπήσουν τον ουρανό,
οι αιχμηρές βουνοκορφές της τελευταίας αντηλιάς...
(μαρία παναγιωτίδου-πάχνης ιαχές)

<<ΠΟΣΟ ΝΑ ΚΑΡΤΕΡΩ>> 

ΠΟΙΗΣΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΝΤΣΑ 

 ΠΟΣΟ ΝΑ ΚΑΡΤΕΡΩ 

Δεν καρτερώ πια τίποτα 

Να φύγω δεν φοβάμαι 

Τα βράδια μας τ' ανείπωτα

Δεν θέλω να θυμάμαι

Από την σκέψη προσπαθώ 

Μονίμως να σε βγάλω 

Θα 'ναι για μένα βάσανο 

Και το κενό μεγάλο

Έχουν ταγγίσει τα φιλιά 

Τα χάδια σου είναι κρύα

Κι' αν μου χαϊδεύεις τα μαλλιά 

Το κάνεις αγγαρεία

Μία και δυο και τρεις φορές 

Προσπάθησα να φύγω 

Μα 'πεφτε πάνω σε γιορτές 

Και τ' άφηνα για λίγο

Και καρτερούσα για να δω

Στον ήλιο άσπρη μέρα 

Της ευτυχίας τον ρυθμό 

Που ήταν παραπέρα

Περνούσαν όλες εποχές 

Χειμώνες καλοκαίρια 

Έψαχνα μέσα μου ενοχές 

Και σταύρωνα τα χέρια

Την άνοιξη σου φέρνανε 

Αηδόνια τα τραγούδια 

Οι πασχαλιές μας γέρνανε 

Απ' τα πολλά λουλούδια

Το καλοκαίρι θάλασσα 

Και το φεγγάρι επάνω 

Πόσα φτερά κι' αν χάλασα 

Δικό σου να το κάνω

Φθινόπωρο κι' αν πέφτανε

Τα φύλλα γερασμένα 

Τα πορφυρά τους χρώματα 

Φορούσανε για σένα

Και ο χειμώνας τι χαρά 

Στο τζάκι τ' αναμένο 

Κάθε διαβάτης να κοιτά 

Το ρόδι κρεμασμένο

Φύλαγε την αγάπη μας

Κανείς μη την ματιάσει 

Τη μέρα της πρωτοχρονιάς 

Για γούρι αυτό να σπάσει

Φέτος κρατάει πιο πολύ 

Απ' όλους ο χειμώνας 

Και ο καλόγιαννος πιστός 

Μας έμεινε θαμώνας

Θα καρτερώ την άνοιξη 

Κι ένα πρωί θα φύγω 

Θα 'ρθουν γιορτές κατάνυξη 

Κι' ο πειρασμός για λίγο

Να καρτερώ από μακριά 

Τώρα που σ' έχω μάθει 

Ή να σκεφτώ πως γιατρειά 

Δεν έχει για τα λάθη.-

1-9-2017

Πέντσας Γιώργος.

<<ΓΑΛΗΝΗ>> 

ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΝΑΣ ΜΟΝΟΓΙΟΥ 

ΓΑΛΗΝΗ

Εκεί που η γαλήνη ταξιδεύει

σε θάλασσες γαλάζιες και ουρανούς

το κύμα και το σύννεφο χαϊδεύει

με τρυφερούς αγγέλων ασπασμούς

Ανάλαφρα ντυμένη με μετάξι

με αισθήματα γεμάτη η αγκαλιά

είναι η ζωή σε όλα της εντάξει

σαν το ταξίδι ξεκινά στην νηνεμιά

Και μες το σύμπαν τον χορό της ξεκινά

τα αστέρια ακολουθούν τα βήματά της

πόσο μικρή  πια  φαίνεται η γη

όταν ο ήλιος της φωτίζει την καρδιά της

Κοιμάται η θάλασσα εκείνη σαν θωρεί

να απλώνει το σεντόνι το ασημένιο

για να σκεπάσει με αγάπη και στοργή

τον κόσμο τον υδάτινα φτιαγμένο

Σαν τον φτερό που το αεράκι το σηκώνει

και αυτό χορεύει σε ρυθμό νωχελικό

έτσι η γαλήνη μες το σώμα μου απλώνει

ένα συναίσθημα μεγάλο μαγικό

Α.Μ                                       29/8/16

<<ΜΕ ΤΑ  ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ>> 

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΚΛΕ 

" Με τα δικά σου μάτια". ---------------------------------------- Αγκαλιασέ με, Δώσε το χάδι στα μαλλιά μου, κλέψε το μέλι από τη φύση και στάξε λίγη γλύκα στην ψυχή μου. Κόψε τα λούλουδα τ' αθώα και πότισε με τούτα τη χαρά μου για ν' ανθίσει. Πάρε απ' το φλοίσβο το χαϊδευτό τον ήχο και γέμισε τις βουβές χορδές της πλανεμένης σκέψης μου. Των κοπαδιών τ' όμορφο κουδούνισμα, κάνε το ν' αντηχήσει, σαν γιορτινή καμπάνα στην καρδιά μου. Κι ύστερα, δώσ' μου τα μάτια σου, και διάταξε μ' αυτά, τον κόσμο αλλιώτικο να δώ. ---------------------------------------

<<ΔΟΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ>>.

ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ  

- Δος μου ένα χαμόγελο

Ξημέρωσα ένα διψασμένο γιατί 

σε μια χαραγή του Οκτώβρη . 

Ήταν ο καιρός της άμπωτης

κι εγώ προσάραξα σ' έν' ακρογιάλι άγνωρο'

βιολί σπασμένο, άχορδο

με μια σιγησμένη φωνή

και δυο δακρυσμένα μάτια.

Στων ονείρων το ξάγναντο

απόκαμα να σε ψάχνω. 

Στην εσχατιά της γης 

εξαργύρωσα τις ελπίδες μου 

που ποτέ δεν γίνηκαν αλήθεια.

Τώρα πια βάζω τις λέξεις στη σειρά 

και παλεύω να σε στοιχειώσω σ' ένα ποίημα.

- Δος μου ένα χαμόγελο, μου λες

κι εγώ απορώ που λάθεψες και δεν είδες

πόσα γεννιούνται στα χείλη μου 

κάθε που τα μάτια σου χαϊδεύουν τη γραφή μου.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Οκτώβριος 2016

<<ΠΡΟΣΘΑΦΑΙΡΕΣΕΙΣ>> 

ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΕΛΕΝΗΣ ΒΑΡΘΑΛΗ 

Προσθαφαιρέσεις

Η αφαιρετικότητα πάντα κάτι κρατά 

απ΄την κρυφή της γοητεία. 

Σαν πίνακας ζωγραφικής όπου ο παρατηρητής

μπροστά του στέκεται κι αυτόματα

μια άλλη ζωή ανευρίσκει 

που τα χωστά του μέρη 

η φαντασία ανασυνθέτει 

δίνοντας ερμηνείες και σχήματα

δρώντας και παλινδρομώντας...

Για εκείνο το λίγο ή το πολύ

που απουσιάζει ή υπολείπεται

για εκείνο το κάτι που διαρκεί ή δεν αρκεί

κι επιστρέφει παραμένοντας εκκρεμές στο χρόνο.

Ψηφίδα που ο κάτοχος του έργου δεν κατέχει

που πρέπει εσύ ο ίδιος να προσθέσεις

όπως αντέχεις κι όπως δύνασαι.

Το λίγο είναι μια βροχή

κρυμμένη μες στα χρώματα

μπορεί να σε ξεπλύνει ή να σε εξοντώσει

αναλόγως των περιστάσεων.

Η αφαιρετικότητα όταν στη μνήμη εκχωρείται 

βαραίνει περισσότερο.

Ελένη Βαρθάλη

19-09-2017

<< ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ >> 

ΩΡΑΙΑ ΠΟΙΗΣΗ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ 

Στο πρόσωπο του Χρόνου

Μαύρα μαλλιά.

Γελώ, στο πρόσωπο του Χρόνου.

Εκείνος, σιωπηλός.

Το δωμάτιο γεμάτο.

Ασφυκτιώ, η ανάσα μου τρέχει.

Φωνάζω,

«πολλοί γίναμε!»

Γκρίζα μαλλιά.

Κοιτάζω στο πρόσωπο τον Χρόνο.

Εκείνος, σιωπηλός.

Το δωμάτιο γεμάτο κορνίζες.

Κρυώνω, η ανάσα μου λυγμός.

Φωνάζω,

«γυρίστε πίσω!»

Άσπρα μαλλιά.

Δακρύζω, στο πρόσωπο του Χρόνου.

Εκείνος, σιωπηλός.

Με αγκαλιάζει.

Η ανάσα μου τελειώνει.

Δεν έχω φωνή.

Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες

Συγγραφείς: Χρήστος Παπουτσής