ΑΧΟΡΤΑΓΑ ΜΑΤΙΑ

Δώσε δρόμους στα μάτια μου ,

ανοιχτούς ,

μυριόχρωμους ,

να φεύγουν ,

να τρέχουν ... να τρέχουν

και να μη φτάνουν ποτέ ...

Να ξυπνούν με τον Ήλιο

και με τ΄αρώματα της Ηούς ,

χαϊδεμένα απ΄τα μεσοφόρια της ,

τα μάργαρα , τις τρέσσες και τα φουρώ της ...

Δώσ΄ τους ουρανούς να πετούν ,

να φτερουγίζουν ακούραστα

και με τ΄απόβραδο να κελαηδούνε ...

Γιατί γελάς ;;

Ναι ... και τα μάτια κελαηδούν !

Και χορεύουνε

και γλεντάνε

και το ρίχνουν έξω ,

από σπόρο- σε σπόρο ,

κι από κλαδί- σε κλαδί ...

Και μεθάνε !

Ω !! πως μεθάνε !!

Βουτάνε γυμνά κι αδιάντροπα

στα κρασοπίθαρα του δειλινού ,

και ξαπλώνουν παράνομα

στα βράχια των Νηρηϊδων ...

Δώσ΄τους θάλασσες ,

να ρίχνουν δίχτυα και να ψαρεύουν σύννεφα !

Να χάνουν τον λογαριασμό στα κοχύλια

και να μην δίνουν δεκάρα ,

αν θα πεθάνουν - ή δεν θα πεθάνουν ,

την ώρα που ξαναδένουνε τα σχοινιά ...

Βίκυ Τσιμπιρλή

 ''Ευφροσύνης ανοικτήριον''

Να δίνεις αγάπη.

Μόνο απ’ τον εαυτό σου να ζητάς.

Όσο δίνεις αγάπη, τόσο νιώθεις

να πλημμυρίζεις απ’ το περίσσευμά της.

Όσο δίνεις αγάπη, τόσο δεν στερεύει

ο εαυτός σου και σου χαρίζει.

Όσο αγαπάς, τόσο μεγαλώνεις μέσα σου,

τόσο ταπεινώνεις τις φωτιές σου,

τόσο η κατανόηση σε φωτίζει

και σου εξηγεί.

Όσο αγαπάς, τόσο μέσα σου ανοίγουν

οι πόρτες του μικρού σου σύμπαντος

κι ανακαλύπτεις το Θεό

κι ενώνεσαι με τον εγκατεσπαρμένο εαυτό σου

κι υψώνεσαι σ’ όλη σου τη διάσταση.

Και εν σκηνή και εν υψώσει,

ταπεινός λύχνος λυτρούμενος.

Αμήν.

Αντώνης Σαμιωτάκης

 Εθισμός!!

Συνήθισε από παιδί

κάθε πρωί

να λέει σ' όλους:

<<Καλημέρα!!>>

Συνήθισε

για χρόνια πολλά

Γράμματα να μαθαίνει,

τα <<πρέπει>>

τα <<Δεν πρέπει>>

Συνήθισε

με σεβασμό

σ' όλους να μιλάει,

να υποχωρεί

στις προσβολές

και να χαμογελάει.

Μα πιο πολύ συνήθισε

να δίνει,

όλο να δίνει,

ν' αποφευχθεί

η οδύνη...

Από παιδί

έμαθε άλλων

ανάγκες να καλύπτει,

να δίνει

απ' το υστέρημα

και να μην νιώθει λύπη...

Συνήθισαν

να του ζητούν

βοήθεια

να τους δώνει

- <<Είναι πολλά

τα έξοδα,

ποιός

θα τα ξεπληρώνει;>>

Κι ένιωθε πάντα ενοχή,

όταν δεν είχε παροχή

πίκρες να επουλώσει,

τη λύση

ν' αποδώσει.

Και να!

Τώρα μονάχος

θυμάται

και δακρύζει:

Τα χρόνια του σπατάλησε,

δεν είχε διόλου κρίση...

<<Τούτο είναι το δίκαιο;>>

λέει με παράπονο.

Δεν του απαντά

ποτέ κανείς,

φίλοι, αδέλφια, συγγενείς,

και τούτο είναι άδικο...

Σαν πέρασαν

τα χρόνια

και στα μαλλιά

ήρθαν χιόνια...

Σταμάτησε να δίνει!!

Ω, πόση φρίκη, οδύνη.

Του θύμωσαν

οι μπιστικοί,

διόλου

δεν του μιλάνε.

<<Σταμάτησε τη συνδρομή!

Μα ήταν δικό του χρέος!

Τι τα καμε ο γέρος;>>

Έμαθαν να τους δίνει

Ω πόση φρίκη, οδύνη!

<<Ένοχος!Ένοχος!>>

ψηφίζουν με μανία.

<<Χωρίς αμφιβολία

αφού ξέχασε

το χρέος του

τού αξίζ' αδιαφορία.>>

Έτσι η ευαισθησία

τού βγήκε σε κακό,

αφού, ο δυστυχής,

υπέκυψε

στον δικό του

και των άλλων

<<ε θ ι σ μ ό >>!!

Άνθρωπε,

τα κατωτερικά

χρεία να αποβάλεις,

πριν ο εθισμός

σ' αποδομήσει.

**Είναι καιρός

για αλλαγή,

πριν ο χρόνος γυρίσει...

Μάθε:

**Όταν το δόσιμο

δεν είναι αμοιβαίο,

θύμα ο πιο ευάλωτος

κι αυτό δεν είν' ωραίο.

Καλή Τύχη, Φίλε μου.

Μαρίνα Ι.Προμπονά

  Το σκαρί της λήθης

Έρμο σκαρί στην αμμουδιά παροπλισμένο,

μόνο στης μοναξιάς τις θίνες αφημένο...

Κοιτά πέρα τη θάλασσα, την άφθορη θωριά της

και η ψυχή του λάμνεται στα γαλανά νερά της.

Μα πόσο λαχταρά στο κύμα πάνω να πρυμνήσει

κόντρες τ' άγρια πέλαγα σαν νιόσκαρο να σκίσει..

Με θλίψη, τώρα, ακροθωρεί τ' ασύνορα τα πλάτη.

Πόσα και πόσα κουβαλά, στης μνήμης του την πλάτη...

Ατρόμητο πλεούμενο που εδάμαζε βοριάδες,

που αψηφούσε θύελλες, τους μισητούς νοτιάδες.

Που πήγαν τα ταξίδια του σε άγονα λιμάνια,

όταν ψυχούλες φόρτωνε σ' απαντοχής ρουμάνια...

Που πήγανε το άλμπουρο, και το λευκό πανί του,

η απαντοχή στα κύματα, και τα τρανά σκουτιά του;;

Κοιτά , πονά και θλίβεται, ράκος τα σωθικά του,

Με δάκρυα παρακαλούν τα άλογα λοϊκά του...

-Αχ θάλασσα, πολυκύμαντη, πελάγη αφρισμένα,

πάρτε με στην αγκάλη σας, όπως στα περασμένα..

Σε ποντοπόρα πέλαγα, μαζί να ξανοιχτούμε

και όλες τις δόξες τις παλιές, ξανά να θυμηθούμε...!

Με τι λαχτάρα την κοιτά... με πόθο τη γυρεύει...!

Μ' αλί, στης λήθης την αφροντισιά η απονιά λαξεύει.

Ψυχή ανθρώπινη ζητά, συμπόνια, τα κουπιά του,

να νιώσει την ανάσα της, αλμύρα η καρδιά του..

Αχ , ας μπορούσε, καλαμιά , στην άκρη της να σκύψει,

σαν βοτσαλάκι, ταπεινά, τα πόδια της να γλείψει.

Άχ να γινόταν η αγκάλη της κοχύλι να το κλείσει

μες στον υγρό της το βυθό στερνή πνοή ν' αφήσει...

Λιλή ΒασιλάκηΌλες οι αν

 Οκτώβρης

Μωβ ανάσα στο ποτήρι

τα κυκλάμινα σκορπάνε

στων χρυσάνθεμων τη γύρη

τα μελίσσια τραγουδάνε.

Ο Οκτώβρης χορευτής

τις σταγόνες στροβιλίζει

απ' τα λούκια της σκεπής

στη σπορά ζωή χαρίζει

Φύλλα φούστες ανεμίζει

τον βοριά τον δυναμώνει

τις φωλιές με μιας αδειάζει

χαιρετά το χελιδόνι.

Ιωάννα Κυρίτση Τζιώτη

 ΑΝΑΒΟΛΗ

Αενάως αναβάλλων

ηύρον μιάν δικαιολογίαν

προς το γύρω

περιβάλλον δια

ακατάσχετον αργίαν. 

 

Η βαθύτερη μου φύση

προιόν κάποιου

αστείου όσα χρόνια και

αν ζήσει θα αναβάλλει

δια βίου. 

 

Πότε ο καιρός θα φταίξει

θα χιονίσει ή θα βρέξει ;

και το ψύχος το πολύ

με οδηγεί σ΄αναβολή ! 

 

Μιάς και ανέβαλλα ως τώρα

την υστάτην μου την ώρα

σκέπτομαι σαν έρθει ο Χάρος 

να του πώ ευθύς με θάρρος

 αν θα εγίνετο να αργήσω

 και χωρίς υπερβολή

να ζητήσω...αναβολή

 

 

 ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ

 Παλιό σακάκι ο έρωτας

Παλιό σακάκι ο έρωτας,

με φόδρα ξεσκισμένη,

με τσέπες άδειες βρώμικες,

όψη συφοριασμένη.

Κουράστηκες να το φοράς,

θέλεις να το πετάξεις,

μα που καρδιά και όρεξη,

άλλο να πας να ράψεις.

Καθώς αλλάζουν οι εποχές,

βοριάς παραμονεύει

και το σακάκι το παλιό,

την ζήση διαφεντεύει.

Πότε για στρώμα στο γκαζόν,

πότε για μαξιλάρι,

πότε την ψύχρα να ‘μποδά,

μια νύχτα με φεγγάρι.

Έχεις να πάρεις γούνινο

κι από μετάξι, όμως,

με το σακάκι το παλιό,

πάντα σε βρίσκει ο δρόμος.

Κι αν έχασες ένα κουμπί

κι άλλο δεν βρίσκεις ίδιο,

με το σακάκι σου μιλάς,

λες κι είναι κατοικίδιο.

Με τούτο θα σε θάψουνε,

ως φαίνεται εν τέλει,

παλιό σακάκι ο έρωτας

κι ός το φορεί, το θέλει.

Ελένη Σέττα

 ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Άσπρα κοπάδια φθινοπωρινών τσελιγκάτων,
ροβολώντας στο σελάγισμα των ανέμων
στη γαλάζια πεδιάδα,
φέρνουν ταραχή στις καλοκαιρινές συνήθειες.
Φύσηξε ο νοτιάς και οι υγρές του πνοές,
έτρεξαν δάκρια ζωής
στο ηλιοκαμένο πρόσωπο της γης.
Νότισε το δοξάρι του τζίτζικα
και σκορπίζοντας φάλτσες μουσικές νότες,
διέλυσε το χορό των πεταλούδων,
που χαθήκαν στις ομπρέλες των φύλλων.
Τα νερά τρέχοντας πλατσουρίζουν
ξυπόλυτα στους λασπωμένους δρόμους,
μουσκεύοντας τα μεθυσμένα από τη λιακάδα
και το κύμα καλοκαιρινά όνειρα.
Μόνος διαβάτης στις αμμουδιές ο άνεμος,
περνοδιαβαίνοντας μέσα από τα ναυαγισμένα
καράβια των κοχυλιών,
παίζει κυνηγητό με τους αδιάφορους γλάρους,
που αφουγκράζονται στο βυθισμένο κατάρτι
του ήλιου το ξύπνημα του Ποσειδώνα.
Γήινα χρώματα χυμένα παντού
απ’ τις τελευταίες πινελιές του Φθινοπώρου
κατέστειλαν τις σημαίες της χλόης.
Βιαστικός διαβάτης ο βοριάς, ξεγυμνώνοντας
τα δέντρα, παίζει το σουραύλι του
και χορεύει πιασμένος από τα κλαδιά τους.
Τα χρυσάνθεμα ντυμένα τις στολές των χρωμάτων,
πεταρίζοντας στο χάιδεμα του ήλιου,
διαλαλούν με τον καστανά
τον ερχομό των πουλιών του βορρά,
συνοδεία των νιφάδων του χιονιού.

Γιάννης Τάτσης

 Θάλλει το Δέντρο της Ζωής

φωταγωγημένο

με αστέρια στη φυλλωσιά του.

Κι εγώ μπροστά του

γονατιστή,

μ’ έκσταση ενατενίζοντας

τα ολάνθιστα κλαδιά του,

συλλογισμού ένα αγκάθι

μου ματώνει την ψυχή.

Ω! σ’ αυτό τον κόσμο κι όσο μένεις,

σαν δεν έχεις μια ζωή

πιο πέρα, πιο πάνω κι έξω απ’ τον εαυτό σου,

κάτι ακόμη να προσμένεις,

κι όσο στον ωκεανό του χρόνου ταξιδεύεις

να ’χεις κάτι ακόμη να λαχταράς,

μ’ ελπίδα να χάνεσαι στ’ όνειρό σου,

μ’ αυτό να παιδεύεσαι στο ξυπνητό σου

και την πραγμάτωσή του να επιζητάς

με των ωρών την αδιάκοπη περιστροφή,

ω, δεν είσαι τίποτε άλλο,

παρά μια θάλασσα νεκρή!.......

Ιουλία ΚορμέντζαΌλες οι αντιδράσ

 ΑΧ, ΘΑΛΑΣΣΑ!

Αχ, θάλασσα! σαν τη ζωή,

μια κάλμα, μια φουρτούνα,

μα πάντα αγάπη δυνατή!

Τα γαλανά αγαπά η ψυχή

και τ' άγρια κύματα οι καημοί.

Ξέρει, κρατάει μυστικά,

κι όπως αγγίζει την καρδιά,

τον τρόπο να τη γαληνεύει.

Αν θες σου δίνει τα κουπιά

ν' αφήσεις πίσω τη στεριά

και αλαργεύεις στα βαθιά,

χάνεσαι μες στα μάτια της,

φεύγεις, σε ταξιδεύει!

-Πες μου θάλασσα.....

μέθυσε με με λόγια αλμυρά,

άλογο η ψυχή, αγριεμένη,

εσύ να τη μερέψεις, περιμένει!

~ ~ V. K. ~ ~

Voula Kapiri

 ΔΙΑΤΗΡΟΥΜΕ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟ ΚΕΝΟ

Δια μέσου των ονείρων σε αγγίζω, σου μιλώ

γλιστρουν τα δέρματά μας αντίστροφα

κ ορθώνεται η ύπαρξη αγνώριστη

επιδερμίδα που αντέχει, που παιχνιδίζει, που αγαπά

Απ' το παράθυρο περνά κυρτωμένη η σοβαρότητα που υπερέβαλλε εαυτόν

Σκοντάφτει τελευταία στην υπερεκτιμημένη εικόνα

της

Φοβάμαι πολύ κάτι προαυλισμούς ιδρυματικούς που για ακινησία όλο μιλάνε

προφασιζόμενοι υποδείξεις ιατρικές

Τους διαφεύγει πως το μυαλό τουλάχιστον μπορει ακινδύνως να καλπάζει

να υπερβαίνει

αιρετικό να γινεται

τους φόβους να διασκεδάζει

όντας μην έχοντας να χάσει πια

ει μη μόνο το κοκαλάκι της νυχτερίδας

Φωτεινή Ψι

Όλες οι αντιδράσε

  ΔΕΛΦΙΚΗ ΓΗ

Εδώ στο λιόγερμα τ΄ ονείρου,

την αρχέγονη καταγωγή του λογισμού

ασπάζομαι.

Λευκοπερίστερο έστειλα με μήνυμα αγάπης,

σ’ όλα τα μήκη και πλάτη τ’ ουρανού,

του σύμπαντος, της πλάσης,

μήπως καταφέρει και μετρήσει τ’ άπειρο.

Τα μάτια μου… παράθυρα του ήλιου

στις αρχέγονες ρούγες,

των νικητών την αύρα οσμίζονται,

που τον Ιερό τόπο μυρώνει.

Σ’ αυτές τις στράτες του πνεύματος

αναριγώ.

Της νίκης τον κότινο στην κόμη φορώ

και στου ήλιου το μεσουράνημα…

το καταθέτω στης αγάπης το βωμό.

Κάθε που χαράζει το γόνυ κλίνω

στην πορφύρα σου ήλιε μου,

στο πανάρχαιο λυκαυγές όλων των χιλιετηρίδων.

Συμπλέοντας με νότες αστροστόλιστες,

το νάμα της φύσης κοινωνώ.

Δακρύζει η Κασταλία πηγή…

τους κίονες αγγίζω,

συγκίνηση απ’ το στάλαγμα νιώθω

και τα χέρια στον ουρανό σου

υψώνω Ελλάδα μου!

ΟΛΓΑ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

 Αυτεπίγνωση

"Άδειασα το μυαλό από αριθμούς

άλλους πια δε χωράει.

Διέγραψα πταισμάτων συνειρμούς

Το λίγο στο πολύ με πάει...

Δεν βιάζομαι να κρίνω

πριν αυτοκριθώ

της λογικής τα βάθρα πριν ξεσκεπάσω...

Δεν νιώθω υποτακτικός,

ευθυτενής, ορθός

ορέξεις και συνήθειες αλλάζω...

Κατανοώ το λίγο στο πολύ

Ζει στην πολυπλοκότητα

των πραγμάτων

Τις δυσκολίες

ποιός να υπερβεί

με τόση πολλαπλότητα

Προβλημάτων;

Οι δάσκαλοι

μου λέγανε ως παιδί

να αποφεύγω κάθε αμαρτία

Με πότισαν δηλητήρια ενοχής

οδήγησαν στη δυσπιστία...

Δυσπραγία

Αλήθειες αναζητώντας από καιρό

στο ψέμα της βαρβαρότητας εμπίπτω.

Κάποιοι μου μίλησαν

για τον σεμνό Θεό

εγώ πια τη σεμνότητα απορρίπτω...

Τα όρια της αλήθειας τελικά

ουδείς με βεβαιότητα κατέχει

γι' αυτό απορρίπτω

τον φανατισμό

στερεότυπα, δογματισμό,

τον νάρκισσο

που κάνει τον καλό

τον εγωιστή που κούφιο εγώ έχει...

Δεν ξέρω τελικά

ποιό το σωστό

ωστόσο,

απορρίπτω

ό, τι θεωρώ σαθρό,

στο καταφύγιο

της Αγάπης προστρέχω...

Μαρίνα Ι.Προμπονά

 Λελέβω σε

Τι είν’ αυτή η φλόγα που καίει το αίμα;

Τι είναι αυτή η ορμή που κλέβει τα πόδια;

Χορδές πάνω σε ξύλο προαιώνιο.

Λύρα απ’ την άκρη του άχρονου,

αγκαλιάζει καρδιές.

Χέρια που κόβουν τον αγέρα

στην άκρη του ορίζοντα.

Ανιστορώ τον Πόντο μ’.

Πόντος κι αγάπη φωτιά κι αέρας

ανασταίνονται στο δοξάρι.

Ζουκούνες και πυρρίχιος.

Πόση περ΄φάνεια να χωρέσει στο στήθος!

Πόσο δάκρυ να ρίξει η Σουμελά!

Πάντα ένα μαύρο μαντήλι

θα κρατά το κεφάλι, μέχρι δικαίωσης.

Πάντα ένα μαχαίρι θα ζώνει τις καρδιές.

Όσο αίμα κι αν χύθηκε,

δεν μπόρεσε ν’ αλλάξει χρώμα στο μαύρο.

Όσες χορδές κι αν τάνυσαν,

ο καημός δεν ξοδιέται.

Τράνυνε η αγάπη.

Όλγα Αχειμάστου

Όλες οι αντιδράσεις:

64Στέλλα Τεργιακή, Anastassia Koutsoukou - kleanthi και 62 ακόμη