ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ, ΑΤΙΤΛΟ, 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥ ΦΩΤΙΟΥ 

Το γέρμα του σήμερα 

υγραίνει το αύριο

άχρωμα . Θολώνει

η ομίχλη σκιές

απ το χθες στο χθες

που προσμέναμε

τα ρόδινα χρώματα'

τη δύση του θόλου

π'αφήνουμε όνειρα .

Κι η σάρκα που ξέραμε

μια ανάμνηση έμεινε

μια στάχτη ανώνυμη

στο γκρι της ανέχειας

και χρώμα χειμώνα .

Ημέρες που πέρασαν

την ώχρα των τοίχων

ξεβάφουν και μένει

στα δάχτυλα, στους 

διακόπτες π'ακουμπούν

-- μια βαρετή συνήθεια -

για λίγο παραπάνω φως'

να στεφανώσει άχρωμα

υγρού Δεκέμβρη σούρουπο

<<ΠΟΣΟ ΑΡΓΗΣΑ>> 

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΟΥΤΣΗ 

Πόσο άργησα!

Δεν επενδύω σ' αυτό το χαμόγελο.

Δεν το ονομάζω ευτυχία, ευδαιμονία. 

Δεν θα το πνίξω με προσδοκίες.

Δεν επενδύω σ' αυτό το χαμόγελο. 

Θα το αφήσω να τρέξει,

θα το αφήσω να πέσει

στις λάσπες της παιδικής μου ηλικίας,

να συναντήσει τα χιλιάδες χαμόγελα

που δεν έχουν όνομα, που δεν έχουν σκοπό.

Ένα χαμόγελο παιδικό,

ζωγραφίζω στο πρόσωπό μου.

Θεέ μου!

Γιατί άργησα τόσο;

" Δάκρυα σε ουράνιες θάλασσες" Χρήστος Παπουτσής-Άνεμος εκδοτική

<<ΓΚΡΑΒΟΥΡΑ>> 

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ

 ΛΕΝΑΣ ΦΑΤΟΥΡΟΥ 

ΓΚΡΑΒΟΥΡΑ.

Παλιά γκραβούρα κρέμασα

σε μαδημένο τοίχο.

Χαμόγελο αχνό απ' της Τζοκόντα

τα βαμμένα χείλη, φωλιάζει στα σπλάχνα.

Κολιέ κρεμώ στο στήθος μου τις λέξεις

χάντρα χάντρα, στιγμές ζωής που φύτεψα

στον κήπο της καρδιάς.

Η ώρα του τρύγου, δεν έφτασε ποτέ!

Στον μαδημένο τοίχο θ' αφήσω τη γκραβούρα

να μου θυμίζει την αχνή μορφή σου,

ώσπου να ταξιδέψω στα σύμπαντα του ουρανού,

την εποχή του τρύγου.

ΛΕΝΑ ΦΑΤΟΥΡΟΥ

ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΩΝΥΜΟ ΑΛΜΠΟΥΜ.