ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ 

Η Χριστίνα Παπανικολάου – το γένος Πανάγαινα – γεννήθηκε στη Θήβα Βοιωτίας, όπου και βίωσε τα μαθητικά της χρόνια.

Από μικρή φανέρωσε το ταλέντο που είχε στο σχέδιο και στη διακόσμηση, γεμίζοντας τους χώρους του σπιτιού με ζωγραφιές και διάφορες κατασκευές, συνταιριάζοντας μεταξύ τους απίθανα πράγματα, όπως: Νήματα, πανιά, μπουκάλια και κουτιά αναψυκτικών, ξύλα κλπ.

Ακολούθησε σπουδές σχεδίου και διακόσμησης στην Ελλάδα και στις Η.Π.Α (Νέα Υόρκη), με την παρακολούθηση πολλών σεμιναρίων όπου, μεταξύ των άλλων, έμαθε και τα μυστικά της μαριονέτας.

Έχει λάβει μέρος σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις και τα έργα της είχαν πολύ καλή αποδοχή.

Η ζωγραφική της γίνεται κυρίως σε επιλεγμένες πέτρες και βότσαλα, που βρίσκει η ίδια στις παραλίες, όπως και σε παλιά ξύλα που τα επεξεργάζεται κατάλληλα.

Οι κατασκευές της είναι διακοσμητικές και πολλές φορές χρηστικές, καθώς περιλαμβάνουν μια μεγάλη γκάμα αντικειμένων, όπως: Στεφάνια, μπουτονιέρες, τσαντάκια, βραχιόλια, καρφίτσες κλπ.

Η Χριστίνα Παπανικολάου, σύζυγος του λογοτέχνη-εικαστικού Γιώργη Παπανικολάου, ζει και εργάζεται στο Μαρούσι.

Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΝΙΝΟΥ 

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ 

ΤΟΥ Θ. ΑΓΓΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ

https://www.youtube.com/watch?v=kgABkZ2DA5k&feature=share

ΕΔΩ ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΝΟΣ ΕΞΑΙΡΕΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ 

ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΝΙΝΟΥ

https://www.youtube.com/watch?v=1jLL4epsKVo&t=10s

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ, ΜΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΜΑΓΔΑΣ ΚΑΝΑΡΗ 

Κόπασε ο χρόνος ξαφνικά..
Οι δείκτες απόκαμαν κι απόμειναν παγωμένοι,
νεκροί κι ασάλευτοι να σηματοδοτούν την ώρα του τέλους…
Κι όμως… 
Εγώ σ αγάπησα…
Τότε που ο χρόνος είχε νόημα
και το ρολόι έδειχνε πάντα εμείς…
μ@ρθ@- ασάλευτα μικρά….

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΙΠΠΑΚΗ 

<<ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ ΠΡΕΜΙΕΡΑ>> 

----- Τιτανικού πρεμιέρα ----------

Λέξεις που στ'αβαθή

προσαράζουν

κι'άλλες με τα ύφαλα τορπιλισμένα,

Τιτανικού πρεμιέρα,

την ώρα που συνθέτουν τα όνειρα

καρδιάς κονσέρτα,

για έρωτα καταυλισμούς

και μισοπέλαγα θέρετρα.

Ώσπου,των δελφινιών ο άγιος

με των γλάρων τα ρυμουλκά,

το αβύθιστο θα υψώσει

ψηλότερα απ'του Άη-Λιά το ολόλευκο,

σε παρθενικά σύννεφα

πριν το φορτίο δακρύων.

Ένα ξωκλήσσι λείπει ακόμη

στην κορφή του Έβερεστ,

νυχθημερόν να γιορτάζει

χαμένες αγάπες

που μετακόμισαν,

στα ευρύχωρα νέφη

και στον τροπικό του χιονιού.

Πνευμ.δικ. Γιάννης Φιλιππάκης

24/3/2017

ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ 

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΔΕΚΟΥΛΟΥ - ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

21η Μαρτίου

Κείνες τις ώρες, 

που ουρλιάζεις μέσα απ' τα λόγια σου, 

της ψυχής σου το μύρο τ' άλικο 

δραπετεύει απ' του νου τα υπόγεια 

κι αυλακώνει με δάκρυ και ταπείνωση 

το λευκό του χαρτιού.

Κείνες τις ώρες, 

που η νύχτα κι η μέρα μες στο μυαλό σου 

σμίγουν κι οργάζονται, 

γεννάται η αυγή στις εκβολές του χρόνου.

Κείνες τις ώρες 

που τα ουράνια και τα γήινα 

κατακρεμνίζονται συνθέμελα

για ν' αναστήσουν απ' την αρχή τη Γένεση

να οριστεί το Ον.

Κείνες τις ώρες,

- οι ποιητές -

καταθέτουν ταπεινά τις αλήθειες τους 

ξεφλουδίζοντας σιγά σιγά την ψυχή τους,

θυσιάζοντας τον νου τους στων λέξεων το βωμό.

Κείνες τις ώρες,

η ποίηση γεννάται'

κι εμείς ταπεινοί σκαπανείς 

στοιχίζουμε αγριοπερίστερα

στ' ουρανού το μετερίζι

να μαρτυρούν την αλήθεια της.

Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

21/3/15