ΑΧΟΡΤΑΓΑ ΜΑΤΙΑ

Δώσε δρόμους στα μάτια μου ,

ανοιχτούς ,

μυριόχρωμους ,

να φεύγουν ,

να τρέχουν ... να τρέχουν

και να μη φτάνουν ποτέ ...

Να ξυπνούν με τον Ήλιο

και με τ΄αρώματα της Ηούς ,

χαϊδεμένα απ΄τα μεσοφόρια της ,

τα μάργαρα , τις τρέσσες και τα φουρώ της ...

Δώσ΄ τους ουρανούς να πετούν ,

να φτερουγίζουν ακούραστα

και με τ΄απόβραδο να κελαηδούνε ...

Γιατί γελάς ;;

Ναι ... και τα μάτια κελαηδούν !

Και χορεύουνε

και γλεντάνε

και το ρίχνουν έξω ,

από σπόρο- σε σπόρο ,

κι από κλαδί- σε κλαδί ...

Και μεθάνε !

Ω !! πως μεθάνε !!

Βουτάνε γυμνά κι αδιάντροπα

στα κρασοπίθαρα του δειλινού ,

και ξαπλώνουν παράνομα

στα βράχια των Νηρηϊδων ...

Δώσ΄τους θάλασσες ,

να ρίχνουν δίχτυα και να ψαρεύουν σύννεφα !

Να χάνουν τον λογαριασμό στα κοχύλια

και να μην δίνουν δεκάρα ,

αν θα πεθάνουν - ή δεν θα πεθάνουν ,

την ώρα που ξαναδένουνε τα σχοινιά ...

Βίκυ Τσιμπιρλή

 ''Ευφροσύνης ανοικτήριον''

Να δίνεις αγάπη.

Μόνο απ’ τον εαυτό σου να ζητάς.

Όσο δίνεις αγάπη, τόσο νιώθεις

να πλημμυρίζεις απ’ το περίσσευμά της.

Όσο δίνεις αγάπη, τόσο δεν στερεύει

ο εαυτός σου και σου χαρίζει.

Όσο αγαπάς, τόσο μεγαλώνεις μέσα σου,

τόσο ταπεινώνεις τις φωτιές σου,

τόσο η κατανόηση σε φωτίζει

και σου εξηγεί.

Όσο αγαπάς, τόσο μέσα σου ανοίγουν

οι πόρτες του μικρού σου σύμπαντος

κι ανακαλύπτεις το Θεό

κι ενώνεσαι με τον εγκατεσπαρμένο εαυτό σου

κι υψώνεσαι σ’ όλη σου τη διάσταση.

Και εν σκηνή και εν υψώσει,

ταπεινός λύχνος λυτρούμενος.

Αμήν.

Αντώνης Σαμιωτάκης

 Εθισμός!!

Συνήθισε από παιδί

κάθε πρωί

να λέει σ' όλους:

<<Καλημέρα!!>>

Συνήθισε

για χρόνια πολλά

Γράμματα να μαθαίνει,

τα <<πρέπει>>

τα <<Δεν πρέπει>>

Συνήθισε

με σεβασμό

σ' όλους να μιλάει,

να υποχωρεί

στις προσβολές

και να χαμογελάει.

Μα πιο πολύ συνήθισε

να δίνει,

όλο να δίνει,

ν' αποφευχθεί

η οδύνη...

Από παιδί

έμαθε άλλων

ανάγκες να καλύπτει,

να δίνει

απ' το υστέρημα

και να μην νιώθει λύπη...

Συνήθισαν

να του ζητούν

βοήθεια

να τους δώνει

- <<Είναι πολλά

τα έξοδα,

ποιός

θα τα ξεπληρώνει;>>

Κι ένιωθε πάντα ενοχή,

όταν δεν είχε παροχή

πίκρες να επουλώσει,

τη λύση

ν' αποδώσει.

Και να!

Τώρα μονάχος

θυμάται

και δακρύζει:

Τα χρόνια του σπατάλησε,

δεν είχε διόλου κρίση...

<<Τούτο είναι το δίκαιο;>>

λέει με παράπονο.

Δεν του απαντά

ποτέ κανείς,

φίλοι, αδέλφια, συγγενείς,

και τούτο είναι άδικο...

Σαν πέρασαν

τα χρόνια

και στα μαλλιά

ήρθαν χιόνια...

Σταμάτησε να δίνει!!

Ω, πόση φρίκη, οδύνη.

Του θύμωσαν

οι μπιστικοί,

διόλου

δεν του μιλάνε.

<<Σταμάτησε τη συνδρομή!

Μα ήταν δικό του χρέος!

Τι τα καμε ο γέρος;>>

Έμαθαν να τους δίνει

Ω πόση φρίκη, οδύνη!

<<Ένοχος!Ένοχος!>>

ψηφίζουν με μανία.

<<Χωρίς αμφιβολία

αφού ξέχασε

το χρέος του

τού αξίζ' αδιαφορία.>>

Έτσι η ευαισθησία

τού βγήκε σε κακό,

αφού, ο δυστυχής,

υπέκυψε

στον δικό του

και των άλλων

<<ε θ ι σ μ ό >>!!

Άνθρωπε,

τα κατωτερικά

χρεία να αποβάλεις,

πριν ο εθισμός

σ' αποδομήσει.

**Είναι καιρός

για αλλαγή,

πριν ο χρόνος γυρίσει...

Μάθε:

**Όταν το δόσιμο

δεν είναι αμοιβαίο,

θύμα ο πιο ευάλωτος

κι αυτό δεν είν' ωραίο.

Καλή Τύχη, Φίλε μου.

Μαρίνα Ι.Προμπονά

  Το σκαρί της λήθης

Έρμο σκαρί στην αμμουδιά παροπλισμένο,

μόνο στης μοναξιάς τις θίνες αφημένο...

Κοιτά πέρα τη θάλασσα, την άφθορη θωριά της

και η ψυχή του λάμνεται στα γαλανά νερά της.

Μα πόσο λαχταρά στο κύμα πάνω να πρυμνήσει

κόντρες τ' άγρια πέλαγα σαν νιόσκαρο να σκίσει..

Με θλίψη, τώρα, ακροθωρεί τ' ασύνορα τα πλάτη.

Πόσα και πόσα κουβαλά, στης μνήμης του την πλάτη...

Ατρόμητο πλεούμενο που εδάμαζε βοριάδες,

που αψηφούσε θύελλες, τους μισητούς νοτιάδες.

Που πήγαν τα ταξίδια του σε άγονα λιμάνια,

όταν ψυχούλες φόρτωνε σ' απαντοχής ρουμάνια...

Που πήγανε το άλμπουρο, και το λευκό πανί του,

η απαντοχή στα κύματα, και τα τρανά σκουτιά του;;

Κοιτά , πονά και θλίβεται, ράκος τα σωθικά του,

Με δάκρυα παρακαλούν τα άλογα λοϊκά του...

-Αχ θάλασσα, πολυκύμαντη, πελάγη αφρισμένα,

πάρτε με στην αγκάλη σας, όπως στα περασμένα..

Σε ποντοπόρα πέλαγα, μαζί να ξανοιχτούμε

και όλες τις δόξες τις παλιές, ξανά να θυμηθούμε...!

Με τι λαχτάρα την κοιτά... με πόθο τη γυρεύει...!

Μ' αλί, στης λήθης την αφροντισιά η απονιά λαξεύει.

Ψυχή ανθρώπινη ζητά, συμπόνια, τα κουπιά του,

να νιώσει την ανάσα της, αλμύρα η καρδιά του..

Αχ , ας μπορούσε, καλαμιά , στην άκρη της να σκύψει,

σαν βοτσαλάκι, ταπεινά, τα πόδια της να γλείψει.

Άχ να γινόταν η αγκάλη της κοχύλι να το κλείσει

μες στον υγρό της το βυθό στερνή πνοή ν' αφήσει...

Λιλή ΒασιλάκηΌλες οι αν

 Οκτώβρης

Μωβ ανάσα στο ποτήρι

τα κυκλάμινα σκορπάνε

στων χρυσάνθεμων τη γύρη

τα μελίσσια τραγουδάνε.

Ο Οκτώβρης χορευτής

τις σταγόνες στροβιλίζει

απ' τα λούκια της σκεπής

στη σπορά ζωή χαρίζει

Φύλλα φούστες ανεμίζει

τον βοριά τον δυναμώνει

τις φωλιές με μιας αδειάζει

χαιρετά το χελιδόνι.

Ιωάννα Κυρίτση Τζιώτη