Stamatina Vathi

Ρόγχος

17-2-2025

Η σκουριά έσταζε αίμα μολυσμένο,

από τα όνειρα τα προδομένα της αυγής

και ο ρόγχος γινόταν λυγμός,

θρήνος μέσα στο πουρνό,

πνιγμός,

τελευταία ,

ύστατη προσπάθεια της σιγαλιάς της ψυχής.

Αν ο αγέρας είχε πάρει το γέλιο?

Δεν γνωρίζω...

Αν η θάλασσα είχε διαλύσει τις ελπίδες στον αφρό?

Δεν ξέρω...

Τι να πω ...

Στην προδοσία έχω χαθεί,

μέσα στο βάλτο της ψευτιάς.

Φίλος, φίλη, ενδιαφέρον πραγματικό?!

Ίσως κάτι που επιπλέει με συμφέρον για κουτσομπολιό.

Πολύ άσχημη λέξη...Μη ποιητική...

Τσαρλατάνοι και ζογκλέρ και ότι μας ' κάτσει' για προκοπή.

Και ο ουρανός γκρι.

Αχ να ήταν με χρώματα αυτή η σκούνα στα ρηχά!

Έτοιμη για ταξίδια σε κόσμους νέους χωρίς πυξίδες και όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Να μην γνώριζα τι θα γίνει,

πως θα μου συμπεριφερθούν ...

Οι άνθρωποι να μην ήταν τόσο ψυχολογήσιμοι,

με ορθάνοιχτους ουρανούς.

Θέλω αμεσότητα χωρίς κομπασμούς.

Εεεε καπετάνιοι φτιάξτε το τρεχαντήρι ...

Βγάλτε την σκουριά...

Μας περιμένουν ταξίδια για λιμάνια μακρινά.

 ΜΗΝΥΜΑ

Στη μυστική φωνή

της καρδιάς

ένα μήνυμα παλιό,

μα κι ολοκαίνουργιο:

Την Πόρτα άνοιξε και βγες

έξω να περπατήσεις.

Δεν θα 'ναι τ' αύριο

όπως χθες

με ίδιες συγκινήσεις.

Γίνε δραπέτης

της κενής καστροπολιτείας

εκεί θριαμβεύει

το κακό,

νόμος απληστίας.

Μακριά

απ' τη συμφόρηση

μίσος, αριβισμό,

ζήσε

μέσα στης Φύσης

πρώτο πολιτισμό.

Ελευθερία

σε καρτερεί

για να σε αγκαλιάσει,

ηρεμία ψυχική

ψυχαγωγία

στην πράξη...

Σ' αυτόν τον κόσμο τα πουλιά

μιαν άλλη συναυλία

χαρίζουν απλόχερα

δίχως κερδοσκοπία.

Κάπου θα βρεις

να σου μιλούνε

γάργαρα νερά,

στα ποταμάκια του χωριού έρωτα χαρά.

Στη Φύση

αλήθειες ζωής

πολύ καλές συνήθειες,

χωρίς τον φόβο

ενοχής...

αγρυπνία τις νύχτες

Ταξιδεύοντας

Μαρινα Ι.Προμπονά

Προβολή στατιστικών

Απήχηση δημοσίευσης 6

Όλες οι αντιδράσεις:

1Όλγα Κανελλοπούλου Ντινοδήμου

 ΑΧΟΡΤΑΓΑ ΜΑΤΙΑ

Δώσε δρόμους στα μάτια μου ,

ανοιχτούς ,

μυριόχρωμους ,

να φεύγουν ,

να τρέχουν ... να τρέχουν

και να μη φτάνουν ποτέ ...

Να ξυπνούν με τον Ήλιο

και με τ΄αρώματα της Ηούς ,

χαϊδεμένα απ΄τα μεσοφόρια της ,

τα μάργαρα , τις τρέσσες και τα φουρώ της ...

Δώσ΄ τους ουρανούς να πετούν ,

να φτερουγίζουν ακούραστα

και με τ΄απόβραδο να κελαηδούνε ...

Γιατί γελάς ;;

Ναι ... και τα μάτια κελαηδούν !

Και χορεύουνε

και γλεντάνε

και το ρίχνουν έξω ,

από σπόρο- σε σπόρο ,

κι από κλαδί- σε κλαδί ...

Και μεθάνε !

Ω !! πως μεθάνε !!

Βουτάνε γυμνά κι αδιάντροπα

στα κρασοπίθαρα του δειλινού ,

και ξαπλώνουν παράνομα

στα βράχια των Νηρηϊδων ...

Δώσ΄τους θάλασσες ,

να ρίχνουν δίχτυα και να ψαρεύουν σύννεφα !

Να χάνουν τον λογαριασμό στα κοχύλια

και να μην δίνουν δεκάρα ,

αν θα πεθάνουν - ή δεν θα πεθάνουν ,

την ώρα που ξαναδένουνε τα σχοινιά ...

Βίκυ Τσιμπιρλή

 ''Ευφροσύνης ανοικτήριον''

Να δίνεις αγάπη.

Μόνο απ’ τον εαυτό σου να ζητάς.

Όσο δίνεις αγάπη, τόσο νιώθεις

να πλημμυρίζεις απ’ το περίσσευμά της.

Όσο δίνεις αγάπη, τόσο δεν στερεύει

ο εαυτός σου και σου χαρίζει.

Όσο αγαπάς, τόσο μεγαλώνεις μέσα σου,

τόσο ταπεινώνεις τις φωτιές σου,

τόσο η κατανόηση σε φωτίζει

και σου εξηγεί.

Όσο αγαπάς, τόσο μέσα σου ανοίγουν

οι πόρτες του μικρού σου σύμπαντος

κι ανακαλύπτεις το Θεό

κι ενώνεσαι με τον εγκατεσπαρμένο εαυτό σου

κι υψώνεσαι σ’ όλη σου τη διάσταση.

Και εν σκηνή και εν υψώσει,

ταπεινός λύχνος λυτρούμενος.

Αμήν.

Αντώνης Σαμιωτάκης

 Εθισμός!!

Συνήθισε από παιδί

κάθε πρωί

να λέει σ' όλους:

<<Καλημέρα!!>>

Συνήθισε

για χρόνια πολλά

Γράμματα να μαθαίνει,

τα <<πρέπει>>

τα <<Δεν πρέπει>>

Συνήθισε

με σεβασμό

σ' όλους να μιλάει,

να υποχωρεί

στις προσβολές

και να χαμογελάει.

Μα πιο πολύ συνήθισε

να δίνει,

όλο να δίνει,

ν' αποφευχθεί

η οδύνη...

Από παιδί

έμαθε άλλων

ανάγκες να καλύπτει,

να δίνει

απ' το υστέρημα

και να μην νιώθει λύπη...

Συνήθισαν

να του ζητούν

βοήθεια

να τους δώνει

- <<Είναι πολλά

τα έξοδα,

ποιός

θα τα ξεπληρώνει;>>

Κι ένιωθε πάντα ενοχή,

όταν δεν είχε παροχή

πίκρες να επουλώσει,

τη λύση

ν' αποδώσει.

Και να!

Τώρα μονάχος

θυμάται

και δακρύζει:

Τα χρόνια του σπατάλησε,

δεν είχε διόλου κρίση...

<<Τούτο είναι το δίκαιο;>>

λέει με παράπονο.

Δεν του απαντά

ποτέ κανείς,

φίλοι, αδέλφια, συγγενείς,

και τούτο είναι άδικο...

Σαν πέρασαν

τα χρόνια

και στα μαλλιά

ήρθαν χιόνια...

Σταμάτησε να δίνει!!

Ω, πόση φρίκη, οδύνη.

Του θύμωσαν

οι μπιστικοί,

διόλου

δεν του μιλάνε.

<<Σταμάτησε τη συνδρομή!

Μα ήταν δικό του χρέος!

Τι τα καμε ο γέρος;>>

Έμαθαν να τους δίνει

Ω πόση φρίκη, οδύνη!

<<Ένοχος!Ένοχος!>>

ψηφίζουν με μανία.

<<Χωρίς αμφιβολία

αφού ξέχασε

το χρέος του

τού αξίζ' αδιαφορία.>>

Έτσι η ευαισθησία

τού βγήκε σε κακό,

αφού, ο δυστυχής,

υπέκυψε

στον δικό του

και των άλλων

<<ε θ ι σ μ ό >>!!

Άνθρωπε,

τα κατωτερικά

χρεία να αποβάλεις,

πριν ο εθισμός

σ' αποδομήσει.

**Είναι καιρός

για αλλαγή,

πριν ο χρόνος γυρίσει...

Μάθε:

**Όταν το δόσιμο

δεν είναι αμοιβαίο,

θύμα ο πιο ευάλωτος

κι αυτό δεν είν' ωραίο.

Καλή Τύχη, Φίλε μου.

Μαρίνα Ι.Προμπονά